Worms 2: Armageddon is geen overzetting van Worms 2, noch van Worms: Armageddon. De verwarrende titel verwijst met name naar het feit dat dit de tweede Worms-game voor Xbox Live Arcade is. De subtitel Armageddon betekent in de Worms-wereld niets anders dan 'de definitieve versie', zoals Worms: Armageddon ooit de ultieme tweedimensionale Worms was die voortborduurde op Worms 2. Maar boven alles is Worms 2: Armageddon het mondwater waarmee we de zure nasmaak van de eerste Worms voor Xbox Live Arcade mogen wegspoelen. Dit keer geen uitgeklede versie, maar de volwaardige Worms-ervaring voor een schamele 800 Microsoft-punten.
En eigenlijk is daarmee ook meteen alles gezegd wat er over Worms 2: Armageddon te zeggen valt. Het is Worms en het biedt wat je van Worms mag verwachten. Alle bekende wapens, zoals de heilige handgranaat, de bananenbom, de napalmstrike en het superschaap zijn aanwezig. Je kunt je eigen team maken en kiezen uit tientallen hoedjes, uitspraken en grafstenen. De achtergronden zijn gevarieerd en met de random level generator speel je nooit twee keer dezelfde match. Nieuw zijn de verticale levels, die ongeveer even hoog zijn als een normaal Worms-level breed is en voor een behoorlijk nieuwe speelervaring zorgen.
Uiteraard draait Worms om de multiplayer. Eén controller is genoeg om met maximaal vier spelers lokaal de strijd aan te gaan, online mogelijkheden zijn uiteraard ook voorzien. Naast de standaard spelmodi zijn er variaties als rope races en fort, al blijft gewoon Worms veruit het leukst. Het grootste nadeel van de multiplayer is de wachttijd tu en de beurten. Zeker wanneer je met vier spelers speelt, kan het best even duren voordat je zelf weer een zet mag doen. Maar buiten dat blijft Worms een uitstekende multiplayergame waarin het niet alleen gaat om beter te zijn dan de ander, maar liever nog, om hem zoveel mogelijk te vernederen met listige tactieken en hem af te maken met de meest flauwe wapens.
Licht versleten
Worms 2: Armageddon is dus gewoon een heel complete Worms-game die ook nog eens voor een zeer redelijke prijs wordt aangeboden. Maar juist bij zo'n 'ultieme' Worms-game, waar in principe weinig op aan te merken valt, begint het langzaam op te vallen dat de Worms-formule wat sleets raakt. Worms 2: Armageddon baseert zich nog steeds op dezelfde basis als Worms 2, uit 1997. In die twaalf jaar is de resolutie hoger geworden en zijn talloze wapens toegevoegd, maar aan de e entie is niets veranderd. Vrijwel alle problemen die er in 1997 waren, zijn er nu nog steeds.
Worms is nog steeds niet fool proof. Zelfs geoefende spelers zullen regelmatig per ongeluk de verkeerde knop indrukken en daarmee een raket voor hun voeten laten belanden. Het traject van je projectielen is lastig in te schatten en meer dan eens zul je net tegen een randje aanschieten, vooral wanneer je net over de rand van een afgrond wil schieten. Springen is nog steeds onnauwkeurig en het vergt soms veel kostbare tijd om over een klein obstakel heen te komen. De achterwaartse salto wordt niet altijd goed herkend, waardoor je vooruit springt, soms een ravijn in.
Ook is Worms met al zijn nieuwe, extreme wapens en de toegenomen mobiliteit met jetpacks en teleporters, langzaam verder van zijn e entie afgedwaald. Het pure inschatten van het traject van je projectielen, rekening houdend met de wind en obstakels, speelt in Worms 2: Armageddon maar een kleine rol. Alleen wanneer je bewust een wapenset kiest waar de gekke wapens uit zijn, komt het oude Worms weer naar boven. De extreme wapens zijn vaak leuk, voor een paar keer, maar voegen niets toe aan de e entie van het spel. Worms zou baat hebben bij een beter gebalanceerde wapenset waarin de standaardwapens uiteenlopender zijn en er meer tactische mogelijkheden zijn om een bepaalde situatie te benaderen.
Weer geen geslaagde singleplayer
Waar Worms als pure multiplayergame ook nooit in is geslaagd, is de spelformule naar een enigszins onderhoudende singleplayermodus te vertalen. Ook dit keer niet. Er staat een campagne te wachten met dertig 'mi ies', waarvan het gros bestaat uit een gevecht tegen een computertegenstander die aanvankelijk zwakker, later sterker dan jouw team zal zijn. De hele singleplayer voelt als een soort kennismaking voor wie nog nooit Worms gespeeld heeft, voor de rest van de gamers is hij vooral saai.
Het grootste probleem bij de singleplayer van Worms is de AI, die nog steeds geen enkele vorm van intelligentie vertoont. De computertegenstander kan weliswaar heel precies het traject van projectielen berekenen, maar alleen als er een mooie leegte is tu en hem en zijn tegenstander. Zitten er objecten tu en, dan zal hij er domweg tegenaan schieten. Daarnaast kan de AI onrealistisch goed voorspellen wat er na een explosie gebeurt: mijnen vallen altijd toevallig voor je voeten en wanneer hij iets echt raars doet, komt het toevalligerwijs toch nog goed. Graaf je je echter in, dan weet de AI zich echter geen raad meer en zal hij zijn beurt simpelweg voorbij laten gaan. Omdat hij nooit eens origineel uit de hoek zal komen, vormt hij geen leuke tegenstander,
Voor de laatste keer door de vingers
Eigenlijk slaat alle kritiek die we op Worms 2: Armageddon hebben, op de gehele reeks. Als los spel is Armageddon veruit de beste Worms die tot nu toe is verschenen en een goedmaker voor de matige eerste Worms op Xbox Live Arcade. Maar Team 17 kan niet tot in lengte van dagen door blijven gaan met Worms opnieuw uitbrengen met een paar minimale aanpa ingen. We zien het voor deze keer nog door de vingers, omdat Xbox Live Arcade nog geen goede Worms had en de game in e entie nog steeds erg leuk is om tegen vrienden te spelen. Maar het wordt nu toch echt tijd de reeks eens opnieuw uit te vinden. Na het mislukte 3D uitstapje heeft Team 17 een verstandig stapje terug gedaan, nu moet de ontwikkelaar maar eens een grote sprong vooruit maken.