Niemand zal ooit ontkennen dat Wolfenstein 3D de fundamenten voor het first-person shootergenre heeft gelegd. Maar het was pas Doom dat er een huis op bouwde. Wolfenstein 3D hoort zeker thuis in het canon van de gamegeschiedenis, net als dat de allereerste fiets thuishoort in een vervoersmuseum. Maar een gek die ervoor kiest om de allereerste fiets nu nog te gebruiken voor een ritje naar de bakker. Het is een mijlpaal in de geschiedenis, het is nostalgie, maar het is bovenal hopeloos gedateerd. Net als Wolfenstein 3D.
Wolfenstein 3D was het eerste spel dat erin slaagde soepele driedimensionale graphics in 256 prachtige kleuren op het scherm te toveren. Voor het eerst bekeek je in een schietspel de wereld door de ogen van het hoofdpersonage en waren muren en voorwerpen als dusdanig herkenbaar en geen effen vlakken, zoals in veel 3D-pogingen die Wolfenstein 3D vooraf gingen. Er waren echter nog aardig wat beperkingen: alle muren waren even hoog, het plafond en de grond waren effen en alle muren stonden haaks op elkaar.
En deze beperkingen zorgen ervoor dat Wolfenstein 3D niet meer van deze tijd is. De levels zijn gigantische, uitgestrekte doolhoven van vrijwel identieke gangen, waarin je al spelende snel de weg kwijt zult raken. Net als in de meeste hedendaagse shooters zoek je kogels en gezondheid en schiet je vijanden overhoop, maar een aanzienlijker deel van de tijd zoek je naar die ene deur die je verder leidt in het level. Was ik hier al geweest, of lijkt deze gang gewoon zo veel op de vorige? Intu en zoek je naar geheim gangen door elk stukje muur systematisch af te tasten. Het wordt al snel niet leuk meer.
Nerve Software heeft met deze Xbox Live Arcade-versie nochtans een aardige overzetting gemaakt. De besturing met de Xbox 360-controller is prima en uiteraard zijn leaderboards en achievements in het spel verwerkt. Ook is de resolutie opgeschroefd. Veel zul je er niet van merken: het spel ziet er nog even gedateerd uit en de muren worden van dichtbij één grote pixelbrij. Alleen veraf is alles net wat scherper, maar doordat de tv-schermen nu ook wat groter zijn is het niet meer dan een broodnodige compensatie.
Buiten dat Wolfenstein 3D een mijlpaal was in het first-person shootergenre, geeft het ook een tekenend beeld van een tijd waarin games nog verre van volwa en waren. De overdaad aan hakenkruizen en het hoofd van Hitler, die in bijna elke kamer in het spel te zien zijn, getuigen niet van enige vorm van smaak of compa ie met de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Het voegt in principe niets toe aan het eigenlijke spel en is onnodig confronterend. Dit zal ongetwijfeld de reden zijn waarom het spel in landen als Duitsland, Japan en Australië niet op Xbox Live Arcade wordt vrijgegeven.
Met de vraagprijs van 400 Microsoft-punten wist ook Activision wel dat je voor Wolfenstein 3D nu niet al te veel meer kunt vragen. In tegenstelling tot Doom, dat nog steeds leuk is om te spelen, heeft Wolfenstein de tand des tijds niet doorstaan. Het is een leuk document van een mijlpaal in de geschiedenis, maar zal je nu niet veel plezier meer brengen. Wil je écht weer even terug naar het Wolfenstein van toen, download dan gewoon de sharewareversie en speel het via DOSBox. Halverwege de eerste episode heb je het waarschijnlijk al lang gezien, de andere vijf zul je mi en als kiespijn. De Xbox Live Arcade-versie biedt te weinig meerwaarde om wél geld neer te leggen voor een stukje vervlogen roem.