Of het nu Profe or Layton is, Rogue Galaxy, Dragon Quest VIII of Dark Chronicle, wie bekend is met de games van Level 5 weet dat deze ontwikkelaar een aantal aspecten hoog in het vaandel heeft staan. Bijzonder creatieve originaliteit is één van die aspecten, doorgevoerd in een unieke spelwereld, in de karakters van de personages, in gameplay en verhaal, of zelfs in al die verschillende elementen. White Knight Chronicles ontbreekt het echter schromelijk aan die kenmerkende creatieve originaliteit.
Niet Oscar-waardig
Neem bijvoorbeeld het verhaal: prinses wordt ontvoerd, willekeurig dorpsbewonertje gaat erachteraan en eindigt uiteindelijk omringd door een kleurige cast personages die samen met hem de wereld redden. Origineel? Nee. Maar, toegegeven, ook een beetje kort door de bocht van onze kant. Zo zijn de personages uit je crew uiteindelijk best een vermakelijk bij elkaar geraapt zootje. Het stemmenwerk (enkel in het Engels) is niet van superhoog niveau en het script vervalt af en toe wat al te uitbundig in clichés, maar minstens even regelmatig is het goed genoeg om een glimlach tevoorschijn te toveren of om daadwerkelijk je intere e te wekken voor bepaalde gesprekken. Het is een beetje het verhaal van de niet zo hoogvliegende RPG’s van deze generatie: een aardige rode draad wordt net zozeer geteisterd door clichés, als dat het behapbaar wordt gemaakt door de betere momenten. En laten we ook niet vergeten dat White Knight Chronicles nog een troefkaart in huis heeft: de White Knight.
Tijdens de ontvoering van de prinses stuit hoofdpersonage Leonard op een metershoge witte ridder. Door omstandigheden krijgt hij uiteindelijk de mogelijkheid om zelf te transformeren in deze reus en dat brengt weer het nodige spektakel met zich mee in de gameplay. Die gameplay steekt overigens grotendeels goed in elkaar. Op ouderwetse wijze doorkruisen we met monsters bezaaide velden en kerkers tu en de vele dorpen en steden. Er zijn geen random encounters en het kla ieke turn-based heeft plaatsgemaakt voor een (op papier) real-time vechtsysteem. Je loopt op een monster af, selecteert een (magische) aanval of combo uit een actiebalk onderin beeld en je hoofdpersonage voert ‘m direct uit.
Doe-het-zelf-feest
Het goede aan dit vechtsysteem is de voorbereiding die erin gaat. Verstokte fans zullen helemaal uit hun dak gaan met het vrijkopen van nieuwe aanvallen en statistieken die per wapen verschillen. Eenmaal je personages voorzien van verschillende (wapen)specialiteiten, kun je ook nog eens bewegingen achter elkaar plakken voor zelfverzonnen combo’s. Zelfs afgezien van het verbouwen van wapens – dat je doet middels het opsporen van grondstoffen – is het achter de schermen een urenlang doe-het-zelf-feest waar we als liefhebbers amper genoeg van krijgen. Bovendien is er zoals gezegd ook nog de mogelijkheid om in de witte ridder te veranderen. Tu en het normale monstergebroed, slenteren regelmatig grote reuzen en Ogres door de velden. Niet alleen zorgen deze kolo en voor een indrukwekkend schouwspel, ze leveren met hun aanwezigheid alleen al een prima smoes om zelf ook eens tot grote hoogten te transformeren. Je teamgenoten verdwijnen op dat moment en plots ben je met een zwaard van een paar meter aan het rondraggen, terwijl jij en je vijand een boompje naast jullie als tandenstoker zouden kunnen gebruiken. Indrukwekkend!
Aan de slechte kant van het vechtsysteem ligt het feit dat alles wat goed is, tijd en geduld vereist. Je moet steeds een aantal seconden wachten voor je een nieuwe aanval mag uitvoeren, waardoor de game toch niet zo real-time blijkt als je zou denken. Erger nog, wil je die combo’s die je zorgvuldig hebt opgebouwd inzetten, dan kost je dat actiepunten. Op zich geen probleem, ware het niet dat die actiepunten ontzettend langzaam opgebouwd worden tijdens gevechten. Bovendien durf je ze de helft van de tijd niet in te zetten, omdat combo’s niet superefficiënt zijn en je zomaar eens zonder actiepunten kan komen te zitten bij een baasgevecht waarbij je eigenlijk in de witte ridder zou willen transformeren.
Multiplayer
Het gevolg is dat je uiteindelijk terugvalt op steeds dezelfde simpele slagen om maar geen punten te hoeven verspillen, terwijl onderin beeld de combo’s continu ongebruikt naar je lonken. Enigszins positief is dat de lage moeilijkheidsgraad deze tactiek toelaat, maar een vernuftige oplo ing is het allerminst. Alleen in de online modus zien we echte uitdaging terug. Met een zelfgemaakte avatar – die tijdens het singleplayergedeelte meereist als stille metgezel – kun je tientallen multiplayer-quests aannemen en zelfs een eigen dorpje bouwen. Het is niet zozeer dat dit belachelijk diep gaat allemaal, maar het zorgt er wel voor dat White Knight Chronicles net die extra laag meekrijgt die het nodig heeft. Ondanks dat het multiplayer-gedeelte redelijk los staat van je avonturen in singleplayer, is het wel degelijk een belangrijke aanwinst voor het genre.
Toch zeker de moeite waard
Natuurlijk, het vechtsysteem vereist veel geduld om niet te frustreren, maar dat konden wij voor het grootste gedeelte wel opbrengen. En natuurlijk, voor het verhaal zal Level 5 geen Oscar winnen, maar uiteindelijk wordt er prima voor motivatie gezorgd om door te spelen. Deze vergevingsgezinde houding komt voornamelijk door de fantastische spelwereld. White Knight Chronicles ziet er namelijk nog steeds prima uit, terwijl het bij vlagen daadwerkelijk zwaar weet te imponeren. Sommige dorpen lijken zo weggelopen uit de betere animé’s van Studio Ghibli, terwijl het op andere fronten hoogstaand werk aflevert dankzij de nodige variatie en sfeer. In de verschillende ra en bijvoorbeeld, of in de steden, die variëren van middeleeuws, tot een oase in de woestijn, geregeerd door een gigantische kikker met liefdesverdriet of een steampunk-achtige stad op de rug van een kruipende kolos in een diep ravijn.
Het zijn die momenten die White Knight Chronicles de moeite waard maken om te spelen, die momenten waarin deze RPG precies doet wat er van ‘m verwacht wordt: het biedt een spelwereld om jezelf in te verliezen. Terwijl je ondertu en mi chien alweer je blik naar boven hebt gericht om te zien of het cijfer bij deze recensie wel echt klopt, zullen we dat nog maar eens bevestigen: die 7 klopt. Dat verdient White Knight Chronicles namelijk.