White Knight Chronicles was een ambitieus project. Het zou het beste van MMORPG's en traditionele Japanse rollenspellen samenbrengen. En dat op de PlayStation 3, zonder maandelijkse kosten en met een noemenswaardig verhaal. Een groot succes is het nooit geworden. Het spel verscheen anderhalf jaar na de Japanse release en voelde gelijk enigszins verouderd aan. White Knight Chronicles trok daarom niet ontzettend veel spelers. Helaas lijkt het tweede deel hetzelfde lot beschoren.
Dit komt met name omdat White Knight Chronicles II niet goed weet wat het wil zijn. Een goed voorbeeld hiervan is de plaats van je zelfgecreëerde personage. In de verhaalmodus vertolkt dit ventje of vrouwtje slechts een bijrol. In het toch al enorm generieke verhaal - kwade, bebaarde man wil de wereld overheersen, stelletje jonge gasten met piekharen proberen hem tegen te houden en redden ondertu en een prinsesje of twee - doe je er simpelweg niet toe. Je praat niet en dient louter als een inwi elbare huursoldaat. Het draait vooral om Leonard (die per slot van rekening ook op het hoesje afgebeeld staat). Ook hij is zo’n puber met androgeen gezicht waar genregenoten van overvloeien, oftewel dat flauwe stukje sla dat totaal geen smaak heeft. Waarom dan vooraf zoveel moeite doen om zelf een personage vorm te geven?
Taugé
Voor de coöperatieve multiplayer, mi chien? Je zou denken van wel, want in deze modus speelt iedereen met zijn of haar zelfgemaakte personage en kun je dus een draai aan je eigen identiteit geven. Met maximaal vijf anderen trek je op een MMO-esque wijze ten strijde, maar ironisch genoeg is de multiplayer nauwelijks verhaalgedreven - en dus onmiddellijk een stuk minder intere ant. De mi ies staan los van elkaar en lijken er bij de haren bijgesleept, waardoor het beoogde gevoel van progre ie en samen een avontuur beleven wordt ondermijnd.
Althans, deels. Omdat de moeilijkheidsgraad in de multiplayer behoorlijk is opgekrikt, is die zeker niet die verrotte taugé (met EHC-bacterie) in de McDonalds-salade. Waar je in de verhaalmodus nog een beetje willekeurig op je vijanden inhakt, moet je hier daadwerkelijk een uitgebalanceerd team smeden, samenwerken en met een vernuftige tactiek het strijdveld betreden.
Juist hier probeert White Knight Chronicles II het populairste jongetje van de klas te zijn. Ontwikkelaar Level-5 heeft een twist aan de conventies van het vechtsysteem in Japanse rollenspellen gegeven, maar blijft trouw aan het decenniaoude fundament. Dit leidt tot gevechten die zich laten bestempelen als ‘quasi-real time’. Dat wil zeggen: je ziet continu welke vijanden in de omgeving ronddansen, kunt te allen tijde eigenhandig over het speelveld rondlopen en voert aanvallen zelf uit. Daarna volgt een wachttijd van een paar beurten, waarin een cirkeltje zich vult dat je een volgende actie laat inzetten. Tu endoor selecteer je via een menuutje wat je gaat doen. Op deze manier voeren jij en je vijand beurtelings een actie uit en zijn knoppencombinaties uit den boze, maar moet je tegelijkertijd wel degelijk rekening houden met je positionering en het moment waarop je handelt.
Ten opzichte van het origineel verlopen de gevechten een fractie sneller en kun je wat makkelijker tu en acties en personages wi elen - mits je uiteraard in je eentje op avontuur gaat. Wat nog steeds hetzelfde is gebleven, is dat je kunt uitgroeien tot een 'White Knight'. In deze tijdelijke hoedanigheid ben je groter en sterker. Vooral tegen eindbazen, maar ook tegen grote groepen vijanden is deze vorm een must. Bovendien oogt de White Knight-vorm erg spectaculair. Je klappen komen harder aan en effecten volgepompt met volle kleuren verlaten je zwaard en schild.
Drijfveer
De vraag is alleen: waar doe je het allemaal voor? Doordat Level-5 geen keuze durft te maken, komt de potentie van White Knight Chronicles II nergens daadwerkelijk tot uiting. In de multiplayer is er nauwelijks drijfveer, buiten dat het wel aardig is om gedurende een verloren uurtje eventjes samen op avontuur te gaan en een eigen stad op te bouwen.
In de verhaalmodus bezoek je keer op keer gebieden die je al in het origineel hebt gezien en kom je personages tegen die geen eigen smoel hebben. Bovendien kun je vaardigheden met je ogen dicht uitbouwen. Als je de savegame van het origineel inlaadt, begin je rond level dertig (van de tachtig) en heb je al een specialisatie voor je personages gekozen. Vanaf dit punt kun je hen wel verder uitbouwen, maar binnen de specialisaties is nauwelijks nog keuzevrijheid. Om en nabij level vijftig heb je de top van hun kunnen bereikt. En dat terwijl de verhaalmodus sowieso al relatief simpel is. Simpele basisaanvallen en zo nu en dan een transformatie tot White Knight volstaan.
Een leuk extraatje is overigens wel dat je het origineel erbij krijgt, aangepast naar de standaarden van het tweede deel. Aan het fundament is niet gesleuteld, maar het ziet er een tikkeltje scherper uit (zonder indrukwekkend te zijn), het vecht verloopt iets vlotter en enkele rare bugs zijn weggehaald. Het is lovenswaardig dat Level-5 de moeite neemt om niet alleen het spel op de Blu-ray te drukken, maar het ook nog eens glad strijkt. De ontwikkelaar had echter beter meer tijd in het uitwerken van het concept kunnen steken.