What Remains of Edith Finch

Games zijn zonder twijfel de beste manier om verhalen te vertellen. Door interactie raak je namelijk extra betrokken bij de gebeurtenissen, zelfs als je enkel mag rondlopen in een walking simulator. What Remains of Edith Finch valt deels in dit genre, maar gaat ook veel verder.

Als Edith ga je in de game via geheime gangetjes door het huis heen, van kamer naar kamer. Net als in Gone Home kun je hier rondsnuffelen om te onderzoeken wat er is gebeurd. Bij deze zoektocht vind je in bijna elke kamer een tekst over de persoon die daar leefde. De ene keer een gedicht, de andere keer een brief of een stripboek. Terwijl Edith leest, word jij in de vertelling gezogen en leer je meer over dat familielid.

Heavy Rain

De game-industrie benut nauwelijks de potentie van unieke vormen van interactie. Heavy Rain wordt bijvoorbeeld geprezen, omdat je via de controller handelingen kon doen die je nooit eerder zag. Bijvoorbeeld tandenpoetsen of het maken van een ontbijtje. In What Remains of Edith Finch gaat maker Giant Sparrow ook helemaal los.

Want hoewel de game in de basis een first person walking simulator is, doe je in elk vignet iets anders. In de een verander je in verschillende dieren, in een andere bestuur je een vlieger of ben je een kind in bad. Een van de hoogtepunten in de game is de vignet waarin twee verhalen gecombineerd worden. Met de rechter analoge stick hak je herhaaldelijk de hoofden van vissen af, terwijl je met de linker stick in de gedachten van het personage wegdroomt in een wonderlijk avontuur. Ook een pluspunt voor Giant Sparrow dat de speler hier de seksualiteit van het personage in mag vullen om zo zijn verhaal extra diepte te geven.

De makers laten in deze verhalen zien hoe interactie iets kan toevoegen aan een vertelling. Sterker nog: de input van de speler is essentieel. Je voert daarbij handelingen uit die je nooit eerder in een game hebt gedaan. Hoewel niet elke vignet even sterk is, worden we erg blij van deze originaliteit. Alsof elk verhaaltje een eigen vernieuwende indiegame is.

Soepel

Het is in deze vignetten altijd logisch wat van je verwacht wordt, ook qua besturing. De overkoepelende game speelt net zo soepel weg. Edith voorziet haar avontuur van commentaar en elke zin die ze spreekt hangt letterlijk in de wereld. Door de camera naar deze teksten te draaien, stuurt de game je verder. Het loont zeker om zelf rond te kijken in de extreem gedetailleerde wereld, maar de makers weten goed je aandacht op het volgende doel te richten. Zo word je aan de hand vastgehouden en door het bijzondere verhalenboek heen geleid.

We speelden de game uit met net geen twee uur op de teller. In deze korte tijd weet What Remains of Edith Finch een hoop diverse ervaringen bij elkaar te brengen en daar hebben we van genoten. Het overkoepelende verhaal dat alles samenbrengt mist helaas wel de nodige impact, maar het zijn de korte ervaringen die uiteindelijk achterblijven.

Deze review is gebaseerd op de pc-versie. What Remains of Edith Finch is ook verkrijgbaar voor PlayStation 4.