Omdat Katamari Damacy niet in Europa is verschenen, zal ik in deze review We Love Katamari als het eerste spel in de reeks beschouwen en niet in gaan op de verschillen met zijn voorloper. Dat We Love Katamari niet bar veel vernieuwing biedt ten opzichte van Katamari Damacy, komt daarom ook niet aan bod in deze review. En dan nu over tot de orde van de dag.
Het spelconcept van We Love Katamari is, op zijn zachtst gezegd, bijzonder. Wanneer je het aan iemand probeert uit te leggen, zal deze waarschijnlijk niet kunnen begrijpen wat er zo leuk aan kan zijn. Ben je echter open-minded genoeg om je er toch eens aan te wagen, dan zal het niet lang duren voordat het spel je helemaal in zijn greep heeft.
In We Love Katamari dien je een bal (een Katamari) te rollen, waaraan objecten blijven kleven. Aanvankelijk is je bal klein en blijven er ook alleen kleine objecten aan plakken. Maar hoe meer objecten eraan blijven plakken, hoe groter je bal wordt. En hoe groter je bal, hoe groter de objecten die eraan blijven kleven. Oftewel: in het begin raap je paperclips, knopen en garenklosjes op, even later blijven er al borden, pizza's en boeken aan je Katamari hangen. Speel je nog verder door, dan kun je zelfs mensen, auto's en huizen aan je bal toevoegen.
In de meeste mi ies van Katamari Damacy is het de bedoeling om je bal zo snel mogelijk in omvang te laten toenemen. Dit doe je door objecten op te rapen, die net groot genoeg zijn om nog aan je bal te blijven kleven. Hierdoor neemt de afmeting van je Kamari verhoudingsgewijs namelijk het snelst toe. Meestal krijg je een bepaald aantal seconden op de klok waarbinnen je een zo groot mogelijke bal moet zien te maken. Er zijn echter ook een paar bijzondere mi ies, waarin je bijvoorbeeld van een bepaald soort objecten er zoveel mogelijk moet proberen op te rapen, of waarin je juist een bepaald soort object niet om mag rapen.
De besturing van je bal is vrij bijzonder en vergt zeker enige gewenning. Je moet namelijk beide analoge sticks tegelijk gebruiken om je bal in de juiste richting te duwen. Door ze allebei naar voren te duwen, duw je de bal naar voren. Duw je er een naar rechts en de ander naar voren, dan zul je een bocht maken. Door ze allebei naar rechts te duwen, rol je je bal opzij. Het klinkt mi chien vrij makkelijk, maar om snel door de levels te manouvreren is behoorlijk wat oefening nodig. De besturing roept op de een of andere manier de neiging op om de controller zelf ook te kantelen. Compleet nutteloos, maar ik kon mezelf er regelmatig op betrappen.Wat het concept van We Love Katamari zo sterk maakt, is het gevoel van schaalvergroting dat je tijdens het spelen door maakt. Objecten die eerst een gigantisch obstakel vormden, zijn even later nog maar kleine hinderni en die moeiteloos aan je bal blijven plakken. Dit geeft een heel overweldigend gevoel, hoe onvoorstelbaar dat ook mag klinken. Het enige wat mi chien wat jammer is, is dat er in de wat langere mi ies soms even geladen moet worden wanneer je Katamari in afmeting toe neemt. De kleinere objecten worden dan uit de map verwijderd en de map wordt aan de randen verder uitgebreid (de gebieden waar je eerder niet kon komen omdat je Katamari nog niet groot genoeg was). Dit is het enige wat het geweldige gevoel van opschaling enigszins in de weg staat soms.
Ook de variatie in objecten draagt bij aan het spelplezier. Je kunt het zo gek niet bedenken, of je kunt het wel oprapen in één van de vele locaties in het spel, waaronder een school, een slaapkamer, een camping, een circuit en een dierentuin. Het geeft extra voldoening om juist die unieke objecten die zo kenmerkend zijn voor een bepaalde locatie, aan je Katamari toe te voegen.
Niet alleen het concept van We Love Katamari is geschift, de audiovisueel aankleding is ook verre van conventioneel. Grafisch is gekozen voor een vrij minimalistische aanpak. Er wordt veel gebruik gemaakt van effen kleuren en de objecten hebben net genoeg detail om herkenbaar te zijn, maar ook niet meer dan dat. De mensen in het spel zijn bijvoorbeeld behoorlijk vierkant, alsof ze van karton gevouwen zijn. Op de screenshots ziet het er mi chien wat gedateerd uit, maar het geeft het spel juist een heel eigen uitstraling. Ondanks dat de grafische stijl mi chien wel uit noodzaak geboren is (de Playstation 2 is niet krachtig genoeg om zoveel gedetailleerde objecten tegelijk op het scherm te tonen), voelt het eindresultaat niet als dusdanig aan. Het spel is juist door de simpele graphics, een genot om naar te kijken.
Wie dacht dat de graphics raar waren, zou echter eens naar de muziek van We Love Katamari moeten luisteren. Dit zijn zo mogelijk de meest psychedelische klanken die ooit je oren gestreeld hebben, maar ze hebben tegelijk een enorm opwekkend effect. Een paar liedjes bestaan louter uit vocalen, die zowel de beats, de samples als de tekst van de liedjes verzorgen. Eén van de liedjes is zelfs een melodieuze aaneenschakeling van dierengeluiden. De meeste liedjes zijn in het Japans, een paar in het Engels, maar bijzonder zijn ze haast allemaal.
We Love Katamari biedt een singleplayermode met een vrij summiere verhaallijn, die wordt verteld via vreemde tu enfilmpjes. Het komt erop neer dat jij, als Prins van de Kosmos, opdrachten moet vervullen voor fans van Katamari Damacy, het vorige spel in de reeks. Er is daarnaast ook een coöperatieve en een competitieve multiplayermode in het spel aanwezig. Wanneer je coöperatief speelt, dien je samen één bal te rollen, waarbij het belangrijk is dat je van elkaar weet wat je van plan bent.
Je hebt van die spellen die zelfs ’s nachts nog door je hoofd spoken. We Love Katamari is er zeker zo één. Zelfs als ik nu naar mijn rommelige bureau kijk, stel ik me voer hoe een klein mannetje met een langwerpig hoofd, de rotzooi voor me uit de weg rolt. Voor ik er erg in heb zijn mijn monitor, toetsenbord en muis verdwenen en zit ik op een stoel aan een leeg bureau voor me uit te staren. Ineens hoor ik wat gerommel achter me. Ik draai me om en zie al mijn spullen op me af rollen. Even later draai ik zelf als een dolle over de kop. Heerlijk! I Love Katamari.