Sinds kort draait de film van de Amerikaanse comic Watchmen in de bioscopen en uiteraard wordt dan het gebruikelijke ritueel afgedraaid: breng tegelijkertijd een game uit. Nu zijn er wel tientallen clichés uit de kast te halen over filmgames, maar laten we die deze keer lekker vermijden en gewoon de game opstarten om te kijken of het wat geworden is.
Watchmen is een in de VS populaire comic die draait om een groep superhelden in een alternatief Amerika: de Vietnamoorlog werd gewonnen, het Watergate-schandaal kwam nooit aan de oppervlakte en Nixon bleef president. De zogenaamde Watchmen vormen hierin een soort politiegroep met speciale krachten die wereldwijd opereert om allerlei kwaad en rampen te bestrijden. In de game wordt een verhaallijntje van twee Watchmen opgepikt, Rorschach en Nite Owl, die de uit de gevangenis ontsnapte Underbo te pakken moeten krijgen. Gedurende het verhaal ontrafelt zich een intere ante politieke samenzwering. Hierbij moet gezegd worden dat de game dus lo taat van het verhaal van de recente film.
Watchmen: The End is Nigh, de vergaming van de comic, is voor twintig euro online (PSN, XBLA en Steam) aan te schaffen en biedt zes hoofdstukken, waarover je in totaal niet langer dan vier uur doet. Dit is dan ook de eerste episode van het spel, er zal er zeker nog eentje volgen. De vraag is natuurlijk of we wel op een volgende episode zitten te wachten, na het spelen van de eerste. Het antwoord hierop is een ja, onder voorbehoud.
Knokken, knokken en nog eens knokken, dat behelst zo ongeveer de gameplay van Watchmen: The End is Nigh. Het spel is een pure brawler, waarbij je een hele meute aan tuig verrot mept met een breed scala aan aanvallen. Nu zou dit kunnen uitmonden in een hersenloos button bash-festijn, maar dat is gelukkig allerminst waar. Je moet wel degelijk op bewuste wijze gamen, waarbij het pareren van tegenaanvallen van levensbelang is. Dit resulteert in een redelijk fijn knokspel, dat er bovendien prachtig uitziet.
Ten eerste is er de typische comicstijl, die uitermate stijlvol op je scherm wordt getoond. Alle tu enfilmpjes zijn in tekenfilmstijl weergegeven, wat onmiskenbaar zijn meerwaarde heeft. Grafisch gezien kan Watchmen: The End is Nigh verder prima meekomen. De omgevingen zien er gedetailleerd en afgewerkt uit, net als de hoofdpersonages. Ook de animaties, het stemmenwerk en de muziek zijn prima in orde, waardoor je helemaal in de juiste stemming komt.
Aangezien het spel om twee Watchmen draait, kun je met beiden de game doorlopen. In splitscreen kun je het spel coöperatief spelen, maar een online coöperatieve modus ontbreekt spijtig genoeg. Rorschach is de pure vechter met een masker, een regenjas én rechtse politieke ideeën. Nite Owl ziet er wat meer als de doorsnee superheld uit: hij draagt een cape en een Batman-achtig masker en wordt hilarisch genoeg belachelijk gemaakt door de vijanden die hij even daarna op stijlvolle wijze van kant maakt.
Beide speelstijlen onderscheiden zich vooral in visueel opzicht. Rorschach heeft een aantal vreselijk grove finishing moves, die zeer aardig weergegeven worden. Ook kan hij aanvallen niet blokkeren, maar wel ontwijken. Verder kan hij, in tegenstelling tot Nite Owl, allerhande objecten (breekijzers, loden pijpen, fle en) van tegenstanders ontfutselen of oprapen, om flink wat extra schade te doen. Nite Owl is wat leniger en dat vertaalt zich in meer vliegend schopwerk. Bovendien deelt hij elektrisch geladen aanvallen uit. Beide personages voelen, vooral qua visuele stijl, fors anders aan. Wanneer je de game in je eentje doorloopt, heeft het andere personage een degelijke kunstmatige intelligentie.
Helaas kan Watchmen soms enorm repetitief worden, en dat voor een game die maar enkele uurtjes duurt. Variatie is er nauwelijks, omdat je voor de volle honderd procent vijanden neer aan het meppen bent. Bovendien verdwaal je makkeljik in sommige omgevingen, omdat er van diversiteit erg weinig sprake is: als elk straatje op elkaar lijkt, dan weet je niet meer of je erin moet of er net uitkwam.
Verder hadden de levels op zich ook wat origineler gemogen. Zo benader je op een gegeven moment een pretpark waar een belangrijk persoon zich bevindt. In plaats van het level in het pretpark te situeren, krijg je een tu enfilmpje voorgeschoteld en mag je door het riool verder… De vijanden worden gaandeweg het spel wel sterker en komen in grotere getale, maar als je het trucje eenmaal door hebt valt de uitdaging enigszins weg. De game is gebalanceerd, maar een hogere moeilijkheidsgraad zou gewenst zijn.
Hierdoor heeft Watchmen: The End is Nigh twee gezichten. De basis voor de gameplay zit absoluut goed in elkaar en de productiewaarde oogt verra end hoog. De sfeer zit er goed in en met name de bruutheid van Rorschach maakt van dit spel een heerlijke brawler. Toch had de opzet qua gameplay allemaal iets ambitieuzer gemogen, want nu zitten we met een tamelijk korte game die erg weinig variatie biedt.