Wij geven het toe: we waren al een tijdje ‘los’ van World of Warcraft. Niet dat we er een hekel aan hadden, maar we hadden het gewoon wel zo’n beetje gezien. En dan waren er ook nog eens al die andere geweldige mmo’s die tijd vroegen (eisten?), waardoor Azeroth veranderde in een kleurrijke maar vage herinnering. Blijkbaar waren wij niet de enigen die World of Warcraft ooit met veel plezier speelden maar inmiddels ‘verder zijn gegaan met hun leven’. Nogmaals: niet omdat er iets fundamenteel mis is met het spel, maar op een gegeven moment heb je gewoon genoeg wolvenlevers bij computergestuurde mannetjes ingeleverd.
Blizzard zag dat natuurlijk ook en erkende dat er een aantal obstakels genomen moesten worden om World of Warcraft niet te laten veranderen in World of Waarzijndespelers. Het eerste probleem was het feit dat WoW inmiddels enorm groot was, maar dat het overgrote deel van de spelers hun tijd wilden doorbrengen op het maximale level (was 90, nu 100). Want daar zijn de raids en de heroic Dungeons, en daar hebben de veteranen nu eenmaal de meeste zin in. Voor een nieuwe speler is die reis van 1 naar 90 (of 100) een gigantisch obstakel, vooral als hij of zijn juist door zijn vrienden is overgehaald om het spel ook eens te proberen. Daar sta je dan, op level 1 in Teldra il, met zenmuziek op de achtergrond en de opdracht om een paar spinnen te doden, terwijl je via Teamspeak je vrienden hoort praten over het verslaan van The Lich King. Nee, dat is geen optimale eerste ervaring.
Het tweede probleem was dat er een heleboel spelers waren die wel eens WoW hadden gespeeld, maar nooit het maximale level hadden gehaald (of zijn afgehaakt op 70 of 80) en er weinig in zagen om eerst dagenlang door oude content te ploegen voor ze de nieuwe dingen konden zien waar Blizzard nu zo veel kabaal over maakt.
Meteen 90
In Warlords of Draenor heb je daarom de optie om een personage meteen naar level 90 te tillen. Je mag zelf weten of dit een bestaand personage is of eentje die je ter plekke maakt. Wij kozen voor de laatste optie, vooral om te ervaren hoe het is om opeens een kla e te spelen waar we geen ervaring mee hebben.
Gelukkig stort Blizzard je niet meteen aan ‘de top’ met lijsten vol onbegrijpelijke vaardigheden. Normaal gesproken heb je 90 levels de tijd om je spreuken te leren kennen. Een veelgehoord argument van tegenstanders van ‘instant level 90 -personages was dan ook dat je iemand niet een Ferrari kan geven als hij nog geen rijbewijs heeft. Maar net zoals de Deathknight in Wrath of the Lich King eerst een aantal quests kreeg om zijn hele arsenaal vrij te spelen, moet elk personage dat nu doen via een speciale reeks in The Blasted Lands.
Opnieuw
Het netto resultaat is dat het echt voelt alsof je opnieuw begint, op level 1. Alleen de enorm hoge schadeaantallen en je hoge levensenergie zijn aanwijzingen dat je inderdaad op level 90 speelt. Hoewel het werkt – we leerden inderdaad om onze Mage met vuurspreuken te laten vechten – hadden we zeker niet het gevoel dat we meteen klaar waren voor alles wat de game ons te bieden had. Elke kla e heeft meerdere functies en sets van vaardigheden. De introducerende quests leren je niet om al die verschillende skills goed te gebruiken. Het is goed genoeg om mee te levelen, maar zeker niet voldoende om aan een raid mee te doen. Ook de levelcontent van Warlords of Draenor doet niet echt zijn best om je alle fine es van je personage te leren. Op zich niet erg, maar uit ervaring weten we dat er (te) veel WoW-spelers zijn die niets liever doen dan grofgebekt tekeer gaan tegen teamgenoten die iets ‘fout’ doen. Wat dat betreft is de community van World of Warcraft niet beginnervriendelijk, wat een groot gemis is. Laten we het daarom nog maar eens hardop en duidelijk stellen: er is geen enkel excuus om boos, grof of agre ief te doen tegen een medespeler.
Lore
Maar dat terzijde. Met onze kersverse spreuken op zak was het tijd om naar de Draenor te gaan. Dit is de thuiswereld van de Draenei en de Orcs, en ook dezelfde wereld die spelers kennen als ‘Outland’. We willen niet te diep in de ‘lore’ duiken, want daar wordt je als nieuweling alleen maar duizelig van. Draenor is Outland in het verleden. Op een gegeven moment wordt die wereld nagenoeg vernietigd en de zwevende resten zijn het Outland dat spelers van level 60 tot 70 doorlopen. Er is een plot met tijdreizen en meer plotgaten dan het nieuwe seizoen van Doctor Who, maar dat laten we met liefde over aan de Lore-fantaten. Wij kijken hier maar even met een gewone bril naar de nieuwe spelwereld die te verkennen valt.
Draenor ziet er beeldschoon uit. Blizzard haalt alles uit de oude engine en weet met slim gebruik van licht, nevel en kleuren een aantrekkelijke spelomgeving te tonen. Het is nog steeds zonder enige twijfel World of Warcraft en de textures zijn dan ook naar moderne maatstaven grof en pixelig. Dit geeft allemaal niets, want het is de stijl die nog steeds overheerst. Het is een feest om doorheen te reizen. Bovendien zijn de personagemodellen opgepoetst en van meer detail voorzien. Dit klinkt op papier als een hele vooruitgang, maar in de praktijk valt het gewoon niet op. Feitelijk doet deze upgrade niets anders dan WoW eruit laten zien zoals we het ons herinneren.
Herkenbaar
Het questen in WoW is voor veteranen een heel bekende routine. Blizzard heeft de kunst van de verfijnd tot een plezierige ervaring met een voorspelbaar patroon: je krijgt een handvol quests (vaak niet meer dan drie) en die vertellen het verhaal van je eerste schreden in de ‘nieuwe’ wereld. Quests introduceren personages met dramatische filmmomenten, waarbij de naam van de personages even met grote letters te zien is. (We durven het bijna niet te zeggen, maar dit doet wel erg denken aan de recente internet meme )
Ook valt op dat Blizzard steeds meer verhaal in korte geacteerde scènes vertelt. Personages praten met elkaar en voeren handelingen uit als je in de buurt bent, zodat je niet alle teksten hoeft te lezen en toch snapt wat er ongeveer gaande is. Eigenlijk is dit het ei van Columbus: je krijgt bijna dezelfde dramatische impact als de scènes in Star Wars: The Old Republic maar je kan er gewoon bij weglopen als je geen zin hebt om te blijven kijken. Oh: en je hebt natuurlijk ook geen invloed op de gebeurteni en zoals in SWTOR.
De korte quests volgen elkaar snel genoeg op om niet te vervelen en worden bekroond met een spectaculaire gevechtscène, waar een grote tank een rol in speelt. Daarna ga je het ‘echte’ Draenor in en maak je kennis met de hoofdmaaltijd van de uitbreiding: Garrisons.
Huisje boompje legertje
World of Warcraft heeft het inmiddels bijna tien jaar uitgehouden zonder spelerhuizen. Blijkbaar wilde Blizzard niet ‘zomaar’ een huisje aan de spelers geven waar ze wat trofeeën in konden plaatsen. In plaats daarvan ‘leent’ het een idee uit Lord of the Rings Online. In mmo kreeg je de opdracht om een stad op te bouwen door quests uit te voeren en resources te verdienen. Het spelerhuis in WoW werkt ongeveer zo: je krijgt een fort waar je naar keuze uitbreidingen in kunt plaatsen. Mits je maar genoeg resources hebt, die je met questen verdient.
Behalve dat je fort allerlei nuttige functies voor je kan vervullen, als een soort privé stad, krijg je hiermee ook toegang tot een ander nieuw element: de Followers. Hierbij pikt WoW een paar elementen van SWTOR en EVE Online. Ook Monster Hunter lijkt een inspiratie te zijn. Followers verdien je tijdens je avonturen. Dit zijn computergestuurde personages die je niet alleen in quests, maar die je vooral ook afzonderlijk op mi ies kan sturen. Het is een heel leuk systeem waarbij je een opdracht ziet op een prikbord, met daarbij ook het soort gevaar waar je volgelingen mee te maken gaan krijgen. Het is daarom zaak om een team van volgelingen samen te stellen (in hokjes te slepen) dat daar goed tegen bestand is. Zo vergroot je de kans op succes en kun je goede buit verdienen. Het uitvoeren van die mi ies gaat in real-time, dus net zoals je skills leert in EVE Online. Het is een heel slim systeem en zorgt ervoor dat je graag regelmatig inlogt om even je volgelingen opnieuw op reis te sturen.
Het Garrison is wel een soort instance. Met andere woorden: standaard lijkt deze omgeving alleen van jou. Maar als je naar buiten loopt en voorbij een zeker punt wandelt, zie je opeens alle andere spelers die toevallig ook net van ‘hun’ Garri on weglopen. Het werkt goed genoeg en stoort absoluut niet, maar het is wel een symptoom van de richting waarin World of Warcraft naar onze mening iets te veel is doorgeschoten.
De Held
Het spel draait nu nog meer om jou als ‘De Held’ en je moet dan maar even negeren dat er nog tien miljoen spelers zijn die te horen krijgen dat zij de uitverkorene zijn. Het is gelukkig niet zo erg als in The Elder Scrolls Online, waarin een singleplayer-rpg gewelddadig botste met een onaf mmo-idee.
Wel zijn er momenten dat WoW worstelt met deze dualiteit. Nog steeds is ‘open tapping’ niet overal actief. Open tapping wil zeggen dat iedereen die een vijand aanvalt ook deelt in de beloning. Bij de meeste monsters is het in WoW zo dat alleen de eerste die deze aanvalt daar credits voor krijgt. Met name in drukke gebieden, waar je bijvoorbeeld vijf monsters moet doden van een bepaald soort, heb je daarom alleen maar last van andere spelers. Dit is een groot probleem en het valt ons tegen dat Blizzard hier niet meer kijkt naar het briljante Guild Wars 2. Daar zijn alle andere spelers altijd welkom. In WoW zijn het concurrenten.
Niet altijd, want er zijn gelukkig genoeg grote monsters waarbij het wel mogelijk is om in de beloning te delen. Deze zijn ook op de kaart met een kleine doodskop aangegeven en dit zorgt voor broodnodige spontane samenwerking.
Al deze minpuntjes doen niet veel af aan een heel solide en plezierige ervaring. Dit is precies wat WoW nodig had: even resetten, maar dan wel met 90 levels erbij opgeteld, waardoor iedereen die ook maar een beetje benieuwd is redelijk pijnloos in kan stappen. Of we hierdoor weer alle andere mmo’s vergeten en na een half jaar nog net zo fanatiek spelen, is nog maar de vraag. Maar Blizzard heeft ons er in elk geval van overtuigd dat WoW op dit moment weer heel leuk is. En dat is precies wat een uitbreiding moet doen.