De kwaadaardige kant van Mario is terug en gemener dan ooit. Nadat deze gretige snoodaard met zijn minigame fabriek was uitgebracht op de GameBoy Advance, is het nu tijd om de GameCube aan te doen. Heeft Wario Ware nog steeds zijn charme van de Gameboy Advance of is dat verdwenen op zijn grote broertje? Lees verder en kom erachter!

Het concept achter Wario Ware is verschrikkelijk simpel. Er staan een kleine tweehonderd minigames tot je beschikking, die ieder drie tot tien seconden duren. De minigames verschillen enorm van elkaar. Zo is er een minigame waarmee je met Samus, de Metroid heldin, Motherbrain moet beschieten, een mevrouw helpen haar snot binnen te houden, vallende pijlen dient te ontwijken, met een scooter over heuveltjes moet springen, Wario aan dient te kleden en muntjes te verzamelen met Mario. En dit is nog maar het topje van de ijsberg.

De speler mag zich vervolgens helemaal gaan uitleven op al deze games in allerlei soorten werelden. Deze verschillende werelden zijn niks meer dan een lichte verandering in de gameplay en een visuele verandering in de minigames. Hoe meer spelletjes je wint, des te hoger het niveau van de minigames wordt. Als je een aantal minigames met succes afgerond hebt, kom je terecht in een baas level. Hoewel dit level een hoger niveau heeft dan de voorgaande levels, is de tijdsdruk helemaal weggevallen, waardoor je rustig je gang kunt gaan.

Helaas is dit ook meteen alles wat het spel te bieden heeft. Niks anders dan als een gek minigames spelen, zit er niet in. Het spel is dan ook vreselijk snel saai in de singleplayer mode. Maar dit spel is ook zeker geen single player spel; de pret begint pas zodra je een paar vrienden ergens vandaan haalt en het dan gaat spelen. Je kan het tegen elkaar opnemen in verschillende “arena's”. Door meer minigames te winnen dan je tegenstanders, win je, zo simpel is het. Als één van de vier spelers verliest, dan kan hij of zij de rest van de spelers nog wel gaan irriteren door bijvoorbeeld in het beeld te gaan springen met zijn personage totdat het potje voorbij is.

Maar je hoeft het geeneens bij 4 spelers te houden, het spel heeft namelijk een ondersteuning voor maximaal 16 spelers. Deze stand werkt iets anders dan de vier speler stand, omdat de GameCube geen ondersteuning heeft voor 16 controllers. In deze stand speel je met 1 controller die je doorgeeft aan de degene waarvan de naam op het beeld verschijnt. Zodra je een minigame verliest lig je uit het spel, als je wint mag je door. Degene die het laatst overblijft, wint het spel. Dit is zeker een aanrader om op een feestje eens te doen.

Over de graphics en muziek is weinig te vertellen. De graphics zijn enorm simpel gemaakt, het komt in ieder geval niet boven de kwaliteit uit van de Super Nintendo. Bijna alle spellen zijn opgebouwd met 16 bit 2D graphics. Maar ik denk ook niet dat het spel briljante huidige graphics nodig heeft om goed te zijn. Het is in ieder geval geen storend element. Voor de muziek en het geluid geldt zo ongeveer hetzelfde. De gehele soundtrack, als je het zo kunt noemen, bestaat uit minigeluiden. Maar ook dit doet niet af aan de speelervaring die het spel te bieden heeft.

Nog een leuke laatste toevoeging voor ik bij de conclusie aankom: er zijn allemaal opties te ontgrendelen. Denk hierbij aan verschillende spelstanden, voor zowel singleplayer als multiplayer en meer spellen. Helaas moet je een groot deel hiervan ontgrendelen in de singleplayer stand.

Conclusie:

Al met al is Wario Ware een toffe partygame, met een zwakke singleplayer kant. Toch mag dit niet de pret drukken en iedere fan van kleurvolle, blije multiplayer games moet dit spel zeker in huis halen. Het spel biedt in ieder geval genoeg vertier voor een paar avonden gezellig gamen met vrienden.

Gameplay: 9.0 Graphics: 6.5 Geluid: 6.5 Totaal: 7.3