Terwijl dit bonte gezelschap zich door dertien uitgebreide levels heen hakt en schiet, zijn het dus niet alleen Skaven die je naar het leven staan. Eenvoudige Rotbloods laten zich net zo eenvoudig en ma e neerslaan als de gemiddelde Skavenslave, maar als bijvoorbeeld een zwaar bepantserde Chaos Warrior de weg verspert, moet je van aanpak wi elen. Dan komt het aan op het ontwijken van zijn ma ieve bijl en het raken van zijn zwakke plek. De brute machten van Chaos zijn daardoor een welkome afwi eling voor de geniepige Skaven.
Meer van hetzelfde, maar beter
Vermintide bleef destijds dicht bij de mal van de onovertroffen coöperatieve shooter Left 4 Dead en ontwikkelaar Fatshark blijft wederom dicht bij die oorspronkelijke opzet: vier helden met uiteenlopende vaardigheden reizen van A naar B en krijgen onderweg te maken met golven van tientallen monsters om neer te hakken. Regelmatig doen speciale monsters hun intrede, die teamwork vereisen om te overleven. Als een Ratling Gunner van ver het vuur opent en een speler dwingt om dekking te zoeken, moet de rest van het team hem te hulp schieten. Samenwerking is dus verplicht en zeker op de hogere moeilijkheidsgraden moet elke speler zich bewust zijn van diens rol om het einde te halen.
Zoals we eerder aanstipten met de introductie van Chaos, kiest Fatshark voor meer van hetzelfde. Er zijn meer kla en – elke held kan drie specialisaties vrijspelen, die elk net iets anders spelen – meer vijanden, meer wapens en meer diverse locaties. Alles wat we kennen van het vorige deel werkt bovendien net even beter. De impact van elke slag, hoe de botten van de ratmonsters hoorbaar breken en hoe de levenloze lichamen van je slachtoffers uit je beeld slingeren, is elke keer weer bevredigend. Meer dan eens dansten we in trance door grommende en krijsende hordes om even later om te kijken en grinnikend de nasleep van onze slachtpartij te bewonderen.
Er zijn weinig games die de wereld van Warhammer Fantasy zo overtuigend tot leven weten te wekken als Vermintide 2. Boordevol verwijzingen en weetjes is de game een feest van herkenning voor elke Warhammer-fan en Vermintide 2 weet de typische grimmige sfeer die grenst aan het bespottelijke goed te vatten. Het onderlinge gekibbel van de vijf helden, die altijd wel een opmerking over elkaar klaar hebben liggen, draagt daar mooi aan bij. Ook al komen de vijf vechters van zeer verschillende achtergronden en zouden ze onder normale omstandigheden nooit samenwerken, een enkele keer klinkt er zowaar iets van waardering door in hun commentaar.
In de schaduw van
Vermintide 2 weet in veel opzichten zijn inspiratiebron te evenaren, maar nergens echt te overtreffen. Een voorbeeld is het ontwerp van de omgevingen die je doorkruist. Deel 2 schroeft de variatie netjes op – naast de gebruikelijke steegjes en riolen vecht je nu ook in grote graanvelden, statige kathedralen en ijzige vlaktes – maar waar en vooral waarom je ergens naartoe moet, wordt niet altijd duidelijk. De game is opgedeeld in drie bedrijven, maar we zouden je niet kunnen vertellen welke mi ie tot welk bedrijf behoort. Om te leren hoe de mi ies zich onderling verhouden, ben je overgeleverd aan de bak expositie die over je heen wordt gestort wanneer je een bepaalde npc aanspreekt.
Dat gebrek aan verfijning zien we tevens terug in de grillige balans. Van sommige kla en kun je gerust uitgaan dat ze altijd worden gekozen, zoals de Bounty Hunter en de Ironbreaker, terwijl we geen enkele Zealot zijn tegengekomen. Zeg nou zelf: schiet je liever gegarandeerd één of meer speciale monsters op grote afstand dood? Of neem je genoegen met een paar seconden lang iets sneller slaan? Bovendien zijn we meerdere situaties tegengekomen waarin eindbazen vast kwamen te zitten in een hoek of zelfs buiten het speelveld raakten. Het is nogal een domper als je daardoor een lange mi ie moet opgeven.
Warhammer: Vermintide 2 weet het plakkaat ‘Left 4 Dead in een Warhammer-jasje’ ook ditmaal niet te overstijgen, maar ontwikkelaar Fatshark had een veel slechtere game uit kunnen kiezen om te kopiëren. De presentatie van het Warhammer Fantasy-universum is tiptop in orde en dankzij de grote variatie in omgevingen en ongedierte om in de pan te hakken blijft de game lang boeien. De spelomgevingen en de vertelling hadden intuïtiever met elkaar verweven gemogen en de balans tu en de verschillende kla en is een beetje zoek. Desondanks vermaakt Vermintide 2 prima.
Warhammer: Vermintide 2 is nu beschikbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. De review is gebaseerd op de pc-versie.