Lang was Wesley Gibson zoals jij, een gewone burger met een standaard baan en een beetje een saai leven. Tot het moment dat hij ontdekte dat hij de zoon was van een super-huurmoordenaar en het moordenaarsbloed ook door zijn aderen stroomde. Hij liet zijn bekende leventje achter zich en trok de wijde wereld in om te doen wat huurmoordenaars doen. Nu heb jij echter de kans om in de huid van Wesley te kruipen om ook het saaie leven (voor even) achter je te laten.
Als je vond dat de film Wanted te kort was, heb je geluk. De game Wanted: Weapons of Fate pikt namelijk vijf uur na de laatste gebeurtenis in de film het verhaal op. In de game speel je verder met hoofdrolspeler Wesley Gibson, die nu op jacht is naar de Franse tak van de zogenaamde Fraternity. Hij werkte eerst voor deze moordenaarsorganisatie, maar na verschillende ontwikkelingen, die plaatsvonden in de film, is hij er van afgekeerd. In de game speel je echter niet alleen met Wesley, maar al snel mag je tijdens verschillende flashbacks ook aan de slag met zijn vader Cro .
Het verhaal van de game mag dan wel gebaseerd zijn op de film en in mindere mate op de gelijknamige strip, het is meer dan slechts een hervertelling van de film. De game heeft een opzichzelfstaande verhaallijn die nadrukkelijk wordt verteld door middel van cutscenes en de gameplay zelf. Filmpjes en gameplay wi elen elkaar snel af, waardoor de game speelt alsof het een doorlopende film is. Hierdoor krijg je als speler het idee dat je meespeelt in een verhaal dat zich dankzij jouw handelingen langzaam verder ontvouwt.
Verschillende spectaculaire levels versterken dit filmische effect. Een voorbeeld hiervan is een vliegtuiglevel dat ook in de demo zat. Op een bepaald moment moet je in dat vliegtuig naar de achterzijde lopen, terwijl het ongeveer verticaal richting de aarde stort. Als gevolg van deze crashkoers kun je niet normaal door het gangpad lopen, maar moet je via stoeltjes en andere objecten naar boven klimmen. Ondertu en beschieten de laatste in doodsnood verkerende vijanden je vanuit hun schuilplaatsen en terwijl je deze vijanden afmaakt, vallen lijken naar beneden en vliegt het meubilair om je heen in de brand. Het is spannend om stukje bij beetje jezelf richting de achterzijde van het vliegtuig te werken, op zoek naar een mogelijke uitweg en het creëert echt het idee dat je een film zit te kijken.
Dit is echter ook bijna letterlijk het geval, want de computer neemt in dat level het meeste werk op zich. In slowmotion moet je wel richten en schieten op de verschillende vijanden en kogels die ze op je afvuren ontwijken, maar het klimmen en springen is allemaal voorgeprogrammeerd. Het is niet heel vervelend dat je maar de helft van de acties zelf uitvoert, want dergelijke levels zorgen voor de nodige afwi eling in de game. Toch bekruipt het gevoel dat het een beetje nep is. Het ziet er indrukwekkend uit, maar uiteindelijk doe je het niet helemaal zelf.
Gelukkig heb je wel alle controle in de basis-levels en zijn deze erg leuk uitgewerkt. De schietpartijen zijn opwindend en je moet moeite doen om je tegenstanders om te leggen. Ze duiken weg en vuren fel op je, waardoor je zelf ook niet zomaar op ze af kunt stormen, maar echt gedwongen wordt dekking te zoeken. De bevrediging wanneer je een tegenstander dood schiet is dan ook groot. Belangrijk hierbij is de vaardigheid die je hebt om kogels met een boog te schieten. Als je een vijand hebt gedood, laadt je adrenalinemeter op, waarna je met een boog om hoeken kunt schieten. Je schiet niet altijd raak, maar desondanks is het een welkom gereedschap in de strijd tegen hordes vijanden. Er is ook een optie die de tijd vertraagd, de zogenaamde bullet time, maar het nut hiervan is niet geheel duidelijk. Er zijn wel momenten dat je het toe kunt pa en, maar die worden je min of meer door de ontwikkelaars opgelegd, waardoor het gebruik van de optie erg geforceerd aanvoelt. Eén eindbaas kun je bijvoorbeeld alleen maar schade toebrengen als je in bullet time bent. Wanneer je de bullet time niet geactiveerd hebt veroorzaak je simpelweg geen schade, ook al raak je haar wel.
Het dekking zoeken in de gewone levels voelt gelukkig niet geforceerd aan, want dat is de spil van de gameplay. Om te overleven moet je echt schuilen voor de kogelregens. Dit werkt goed, al reageert Wesley niet voor de volle honderd procent op je 'zoek dekking'-commando's. Soms sta je niet helemaal goed voor een muur, waardoor hij weigert weg te duiken, meestal met de dood tot gevolg. Dit nare trekje heeft Wesley soms ook als je hem de opdracht geeft om met blote handen of een mes de tegenstander af te maken. Staat hij er niet goed voor, dan weigert hij de actie uit te voeren, terwijl de tegenstander gewoon doorvuurt. Maar dit zijn slechts kleine ergerni en, de gameplay is voor de rest solide.
Spijtig is wel dat Wesley verschillende snelle bewegingen in zijn repertoire heeft die het mogelijk maken snel van schuilplaats naar schuilplaats te duiken, maar dat deze bijna nergens nodig zijn. In veel gevallen heeft het helemaal geen nut om je tegenstanders te flanken of van schuilplaats te veranderen. Het is het meest praktisch om gewoon vanuit je eerste positie de tegenstanders overhoop te schieten. Dit is een gemis, want in de tutorial neemt het snelle verplaatsen een prominente rol in en is het ook erg vermakelijk om te doen. In de meeste levels is deze vaardigheid echter grotendeels overbodig. Dit is voor een groot deel te wijten aan het lineaire karakter van de levels en de beperkte ruimte die ze bieden voor dergelijke acties. Af en toe kun je het snel wi elen van schuilplaats wel gebruiken, bijvoorbeeld om een vijand met een schild te flanken, maar dit is eigenlijk altijd vooropgezet en voelt daarom net als de bullet time een beetje geforceerd aan. Het is dus wel erg leuk om in hoog tempo dekking te zoeken, en onderwijl schietend van schuilplaats te wi elen, maar het is bijna nergens toepasbaar.
Met het uiterlijk van de levels is een beetje hetzelfde mis als met de gameplay. In eerste instantie lijkt het allemaal dik in orde, maar als je iets langer speelt valt het toch tegen. De stadjes, kantoren en warenhuizen waar je doorheen beweegt zijn erg sfeervol maar soms een beetje generiek. Er is wel een groot verschil tu en de levels, maar binnen de levels is het op den duur veel van hetzelfde. Er is ook weinig variatie in tegenstanders en vaak krijg je maar drie verschillende vijanden per level tegenover je. Gelukkig is het niet zo storend, omdat de verschillende levels kort zijn en de spannende schietpartijen de meeste aandacht opeisen.
Toch zijn we hiermee een beetje bij het probleem van deze game gekomen. De gameplay is in e entie erg leuk en het ziet er grafisch goed uit, maar er is weinig bijzonder aan deze game. Op den duur wordt het zelfs een beetje saai allemaal. De dingen die de game iets speciaals hadden kunnen geven, zoals het snelle dekking zoeken en het flanken, zijn te beperkt uitgewerkt. Daarbij komt dat er geen multiplayer-modus in het spel zit, waardoor er erg veel druk op de singleplayer-modus is komen te liggen. Helaas is deze vrij kort en speel je er binnen een uurtje of tien doorheen. Er zijn wel verschillende moeilijkheidsgraden en is er veel content om vrij te spelen, maar dit voegt ook weinig aan de game toe. Ondanks dat we in de preview goede hoop hadden voor deze filmgame, stelt het genre hier wederom teleur. Wanted: Weapons of Fate is geen slechte game, maar op geen enkel vlak bijzonder.