Deze misprijzing karakteriseert tevens Voodoo Vince: Remastered. De noemenswaardig herziene versie maakt audiovisueel indruk. Uiteraard kunnen de graphics niet meekomen met die van het vorig jaar uitgebrachte Ratchet and Clank, maar desondanks overtuigt deze 3D-platformer qua scherpte, vormgeving en kleurgebruik. Bovendien is de soundtrack, net als die van Yooka-Laylee, fenomenaal: jazzmuziek en gemoedelijke platformactie gaan prima samen.
Meer puzzels, minder platformen
De keerzijde van de karakterisering gaat ook op: Voodoo Vince kwam in 2003 al over als een achterhaalde game en deze remaster verandert daar weinig aan. Sterker nog, in 2017 valt nog duidelijker op hoe verlaten de spelwereld is, hoe matig de camera en hoe doorsnee het levelontwerp. Als platformgame is Voodoo Vince eens te meer ingehaald door de tijd; als humorvolle puzzelplatformer benadert het bij vlagen het niveau van Conker’s Bad Fur Day en Psychonauts.
Ten eerste zijn de grappen hier en daar stevig en wreed, maar ook doorbreken ze regelmatig de vierde wand – vooral het platformgenre en haar voorspelbare spelopzet krijgt het te verduren. Maar het neemt ook zichzelf niet al te serieus: Vince introduceert zichzelf door zich hardop af te vragen waarom hij, als 25 centimeter lange voodoopop, de hoofdrol in de game krijgt. Tevens bedreigt ‘ie omstanders door een naald dicht bij z’n hoofd te houden, wetende dat hij met één steek zowel zichzelf als degenen om hem heen pijnigt.
Ten tweede vermaken de veelvoud aan tu en- en eindbazen, tijdraces en verstopte extraatjes. Of je nu op een monorail racet of een slapend spaarvarken probeert te wekken, het betreft in feite licht aangeklede puzzels. Vaak heb je een elders gelegen voorwerp nodig, is het zaak een ministrategie op te stellen of doet puzzel zich voor als cryptisch woordspel. Hoewel nauwelijks baanbrekend, zijn de puzzels aardig ontworpen. Bovendien tref je zo de vele excentrieke personages die de game rijk is, van trompet spelende skeletten en woeste chefs tot als vanzelfsprekend de wandelde voodoopop zelf. Heb je onlangs The Legend of Zelda: Breath of the Wild gespeeld, dan valt eens te meer op dat elke puzzel in Voodoo Vince slechts een enkele oplo ing kent. Dat is an sich prima, hoewel het contra-intuïtief is dat je een eindbaas vaak niet direct bevecht, maar een andersoortige oplo ing dient te zoeken om er voorbij te raken.
Een remaster maakt nog geen zomer
Voodoo Vince: Remastered leunt daardoor vooral op de puzzels en de verder puike presentatie. Het is zonde dat het qua platformactie te wensen overlaat, ook omdat de game relatief snel uit te spelen is. Naargelang je intere e in extra levens en verzamelobjecten, duurt Voodoo Vince: Remastered tu en de zes en acht uur. Dat is relatief kort voor een titel als deze, zeker omdat driekwart van de ervaring uit matige platformsequenties bestaat. Wat dat betreft had Voodoo Vince kunnen baten van een algehele remake, al is het daar wellicht een te onbekende platformer voor.
Voodoo Vince: Remastered is nu verkrijgbaar voor pc en Xbox One. Voor deze recensie is de Steam-versie getest.