Voice of Cards zet het traditionele rollenspel op de kaart

Voice of Cards gaat waarschijnlijk de boeken in als een van de meest niche titels van 2021. Toen ik na het uitspelen ervan nog iets wilde opzoeken, kwam ik erachter dat er online amper iets over te vinden is, op wat trailers en korte impressies na. Zelfs het massasucces van Nier: Automata kan Yoko Taro niet helpen als hij zo’n obscuur spel als dit maakt.

De naam van de game dekt in ieder geval de lading. Er is een stem in de vorm van een alwetende verteller en er zijn kaarten, héél veel kaarten. De wereld die je met jouw reisgezelschap doorkruist, wordt weergegeven als aaneengelegde kaarten. Twintig kaarten van bomen vormen een bos, een lange schakel van stenen maken een pad. Je kunt het nog het beste vergelijken met de vakjes op het speelbord van een bordspel.

Als speler verken je deze wereld vakje voor vakje, kaart voor kaart. De personages waarmee je reist worden ook weergegeven als kaarten, net als hun gesprekken met elkaar en anderen. Het is niet overdreven om te stellen dat alles uit kaarten bestaat. De enige uitzondering is het speelveld waarop deze gevechten plaatsvinden: een tafel met daarop wat dobbelstenen. En heel veel kaarten natuurlijk.

The voice of fantasieland

Het verhaal wordt uit de doeken gedaan door slechts één persoon: de ‘voice’ van Voice of Cards. Er lopen talloze mensen en monsters in de wereld rond, maar hij vertolkt en spreekt ze allemaal in. Hij is zo de voice-over die al jouw avonturen als het ware samenvat terwijl je ze beleeft. Voice of Cards voelt zo nog het meest als een introductiesessie van Dungeons & Dragons, waarbij de zogeheten dungeon master een hapklaar avontuur heeft uitgekozen voor mensen die nog nooit D&D hebben gespeeld, om ze te laten zien hoe leuk dat kan zijn.

Dat is waarom Voice of Cards geen rpg is, maar eerder een traditioneel rollenspel. Doordat de wereld alleen bestaat uit kaarten en een stem die alles aan elkaar praat, wordt de rest aan je fantasie overgelaten. In essentie is het een vrij lineair verhaal met slechts een paar vertakkingen, maar je vult het in je hoofd aan tot een grootse queeste.

Dat begint zo cliché als het maar kan: er is een draak die het land terroriseert en de koningin belooft een berg goud aan degene die het monster weet te verslaan. Als een nogal zelfzuchtige ridder besef je dat dit niet in je eentje gaat lukken. Daarom probeer je gedurende de game waar mogelijk andere mensen voor je karretje te spannen zonder dat zij in ruil hiervoor een deel van de beloning opstrijken.

Carte blanche

Zoals het Yoko Taro betaamt, blijkt het allemaal niet zo simpel. Zonder een flink team van designers, programmeurs en animators die steeds bergen werk te moeten verzetten voor weer een of ander raar idee, neemt hij nog meer vrijheid bij het vertellen van zijn onconventionele verhalen. Voice of Cards is bovendien erg scherp en grappig geschreven, met een Engelse stemacteur die de vaak sarcastische toon goed overbrengt.

Hij neemt je mee op een meeslepende reis langs typische tropes van het fantasy-genre. Een magisch bos, een donkere kerker, een verlaten eiland: het zit er allemaal in. Legendarische wapens, mysterieuze raadsels, schatkaarten: in de pakweg tien tot twaalf uur dat je met Voice of Cards zoet bent, werk je het volledige draaiboek van een gemiddelde D&D-campagne af.

Het spel neemt tegelijkertijd allerlei stereotypes van rollenspellen op de hak. Het boselfje dat met je mee besluit te gaan doet dat niet omdat het haar roeping is, maar simpelweg omdat ze een torenhoge schuld heeft bij haar huurbaas en hem probeert te ontlopen. En de komisch gespierde krijger is dat niet zonder verdere verklaring. Nee, hij is zo buitensporig buff geworden omdat hij en zijn vader zich volledig hebben toegelegd op onderzoek naar biologische steroïden.

En carde

Uiteindelijk zijn het gewoon de boogschutter en krachtpatser van je team, maar die absurde achtergrondinformatie maakt je gezelschap daadwerkelijk bont. Dat is maar goed ook, want de daadwerkelijke gevechten hebben niet per se veel om het lijf. Op die momenten lijkt Voice of Cards nog het meest op een ‘echte’ turn-based jrpg.

Je hebt verschillende aanvallen, sommige personages kunnen zichzelf of elkaar genezen en er zijn items voorhanden om een teamlid weer tot leven te wekken of tijdelijk sterker te maken. Heel veel tactisch vernuft vereist dit allemaal niet, maar het is onderhoudend genoeg. Pas bij de eindbaas moet je echt gaan nadenken over wie je precies mee wilt laten vechten en welke spreuken en aanvallen je hen meegeeft, maar daarna is het spel meteen voorbij.

De kracht van Voice of Cards zit daarom vooral in je verbeelding. De wisselwerking tussen jouw fantasie en die van de verteller zorgen ervoor dat de spelwereld tot leven komt. Het ontwerp van de kaarten en de middeleeuwse muziek verdienen nog een bijzondere vermelding. Dit alles maakt dat je meer dan een pion bent in een verhaal dat netjes voor je is uitgestippeld. Je waant jezelf een echte drakenjager.

Voice of Cards: The Isle Dragon Roars is verkrijgbaar voor PlayStation 4, Nintendo Switch en pc. Voor de recensie is de PS4-versie getest op een PlayStation 5.

Conclusie

8

Uitstekend

Conclusie

Voice of Cards: The Isle Dragon Roars is als een warme D&D-sessie op een druilerige herfstavond. De alwetende en altijd pratende verteller neemt je mee op een meeslepend avontuur dat zich puur aan de hand van kaarten aan je ontvouwt. Je fantasie en het scherpe schrijfwerk van Nier-bedenker Yoko Taro doen de rest.

Plus- minpunten

Zeldzaam scherp en grappig geschreven

uitstekend stemwerk van de ‘voice’

heerlijke D&D-vibes

Weinig tactisch inzicht vereist

spel is voorbij wanneer het vechtsysteem net interessant wordt