Ik heb een enorme hekel aan water in games. Het is 2012 en de wereld bestaat voor ongeveer 70 procent uit water, maar de gemiddelde game kan een simpele plas water niet eens realistisch weergeven. Daarom is indiegame Ve el door de dynamiek van vloeistoffen een verademing. Als je in Ve el in een plas water springt, spat het water elke keer weer een andere kant op. Dat lijkt iets onbenulligs, maar is voor deze game van levensbelang.
Verraden
In Ve el speel je de ietwat vreemde uitvinder M. Arkwright. Zijn levensverloop komt langzaam aan de orde aan de hand van foto's, krantenknipsels en tekeningen die aan een muur hangen. Arkwright heeft een te gekke uitvinding op zijn naam staan: hij heeft vloeistoffen omgetoverd in fabrieksarbeiders. De zogeheten fluro's bestaan uit een speciaal oog dat vloeistoffen aantrekt en zichzelf tot een wezen transformeert. Alles lijkt goed te gaan voor Arkwright, tot zijn eerste fluro hem verraadt en buiten de flurofabriek sluit. Aan de uitvinder de taak om alles weer te krijgen zoals het was.
Ve el is een pittige puzzelplatformgame en draait om inzicht en geduld. Je moet met behulp van vloeistoffen, fluro's, pijpen, ventielen en schakelaars puzzels oplo en waardoor uiteindelijk een deur naar het volgende level wordt geopend. Naarmate de game vordert, krijg je steeds meer hulpmiddelen tot je beschikking, zoals een watergeweer of fluro's die je in je rugzak kunt stoppen. Dit gaat gepaard met ingewikkeldere puzzels, die steeds meer lagen krijgen door de opstapeling van alle puzzelaspecten.
In beweging
Je bent in Ve el vooral de wereld om je heen zodanig te beïnvloeden dat deze in beweging komt. Hier helpen vloeistoffen bij omdat ze verschillende mechanismen kunnen aandrijven. Je bent constant bezig met inschatten hoe de omgeving gaat bewegen als je een handeling uitvoert. Stap voor stap leer je hoe je verder komt. Elk onderdeel van de puzzel voer je individueel uit voordat je de samenhang ontdekt. En fluro's helpen je hier een handje bij.
Fluro's kunnen machines activeren of schakelaars omzetten als je daar zelf niet bij kunt. Het is belangrijk om goed in de gaten te houden welke route fluro's huppelen en hoe je dit kunt beïnvloeden, want sommige fluro's worden alleen door een specifieke kleur aangetrokken. Ve el laat je daarom enorm systematisch en ruimtelijk denken. Als je tegen een fluro botst, spat hij uit elkaar en kun je weer helemaal opnieuw beginnen. Later in de game wordt het ook mogelijk om fluro's van gesmolten metaal te maken. Als je daar tegen botst, ben je zelf de pineut. Je bent dus niet alleen bezig met puzzels oplo en, maar ook met objecten ontwijken, water schieten, aan een kabelbaan hangen of een motor op een speciale manier aandraaien.
Verdomme, spring!
Ve el is door de platformaspecten meer dan een puzzelgame, maar mist de verfijning in besturing. Arkwright loopt en springt schokkerig, wat vaak de dood tot gevolg heeft. De besturing van Mario Bros. uit 1983 voelt op sommige momenten nog een stuk beter aan dan die van Ve el. En omdat je nogal wat obstakels moet mijden, verpest dit enkele keren echt het speelplezier. Dit probeert Ve el te verbloemen door je niet in één keer af te laten gaan als je onder een grote steen komt of in een gat met stekels dondert, maar de kleine ergernis blijft bestaan.
Ook waren de fluro's een aantal keer een bron van irritatie. Het kan een bug zijn, maar soms botsten ze precies tegen elkaar op (wat ze normaal mijden) of springen ze net niet goed. Als je dan eindelijk de oplo ing hebt gevonden, is het echt vreselijk vervelend als je door één domme fluro weer helemaal opnieuw moet beginnen. En dat kost je – terwijl je gewoon de oplo ing weet - een kwartier.
Lust voor het oog
De vier werelden in Ve el zijn een lust voor het oog. Ontwikkelaar Strange Loop heeft veel inspiratie gehaald uit het steampunkgenre en combineert dit met unieke grot-, fabrieks-, natuur- en mijnomgevingen. Door de vele kleuren en details blijft Ve el gedurende de twaalf uur speelduur echt een lust voor het oog, afgezien van een paar slordigheden in leveldesign.
Omdat Ve el in 2D is vormgegeven, zijn sommige details als een trap of een kleine schakelaar soms heel gemakkelijk over het hoofd te zien. Dit ligt ook gedeeltelijk aan de speler, maar omdat de werelden in de game zo gedetailleerd zijn kun je snel iets mi en. Het is geen groot nadeel, maar de wereld oogt daardoor wel een stuk onoverzichtelijker. Mede omdat aan het einde van de game de puzzels zo groot worden dat ze niet meer op één scherm te zien zijn.
Ondanks de paar puntjes van kritiek is Ve el een uitstekende game die gevuld is met ingenieuze en gevarieerde puzzels. Het ruimtelijk inzicht en systematisch denken van de speler wordt flink op de proef gesteld. De doelgroep waar Ve el zich op richt is dan mi chien niet al te groot, liefhebbers van 2D-puzzelplatformgames zullen hier geen genoeg van krijgen.