Onze verwachtingen van Unreal II waren hoog, erg hoog. De prachtige screenshots, de talentvolle ontwikkelaar, het memorabele eerste deel, al deze elementen zorgden ervoor dat Unreal II voor ons al niet meer stuk kon. Althans dat dachten we. Want, zoals de meeste gamers waarschijnlijk al ondervonden hebben, Unreal II is een deceptie. Maar wat is er dan mis met Unreal II? In deze review een uitgebreide analyse.

Toen de eerste Unreal in 1998 verscheen was iedereen met stomheid geslagen. Epic Megagames, destijds enkel nog bekend van sharewaregames als Jazz Jackrabbit en Epic Pinball, kwam met haar eerste retail game op de markt en wist meteen vriend en vijand te verbazen. Unreal had immers een grafische engine die de Quake II engine van ID ruimschoots overtrof met prachtige, sfeervolle lichteffecten en een voor die tijd ongekende graad aan detail. Daarnaast wist Unreal ook op gebied van AI zijn mannetje te slaan. Ook was Unreal een van de FPS games waar sprake was van een soort van verhaalopbouw. Hoewel dit verhaal later in de schaduw van Half-Life nagenoeg vergeten werd was het toch zeker mooi gevonden. Het spel begon met de speler, ontwakend in een neergestort ruimteschip. Na de weg naar buiten gevonden te hebben bleek de speler zich te bevinden op een prachtige, groene doch vreemde planeet. Op deze planeet kwam je heel wat vijandig gespuis tegen maar ook een aantal NPC's, voor die tijd een uniek iets voor een FPS.

Unreal, dé reden om in 1998 je PC van een upgrade te voorzien

Maar dat was toen. We zijn inmiddels vijf jaar verder en tegenwoordig kijkt niemand meer op van NPC's, scripted events en vreemde planeten. Legend Entertainment stond dan ook een zware taak te wachten met Unreal II, het vervolg op een legendarische game waarvan de beste elementen destijds tegenwoordig niets meer voorstellen. Zomaar een vervolg maken was dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. Legend Entertainment koos ervoor om iets meer verhaal toe te voegen dan in het origineel, te kiezen voor meerdere planeten voor de speler om te bezoeken en een ruim arsenaal aan wapens. Daarnaast had men nog een andere sterke troef in huis: weergaloos prachtige graphics. En dit tezamen is Unreal II geworden. Helaas bleef het hierbij.

Het doel van het spel: puzzelstukjes! Maar puzzelen how maar!

Het verhaal van Unreal II zou ik met een hele reeks namen en jaartallen uit de doeken kunnen doen, maar het komt erop neer dat jij als hoofdrolspeler verschillende planeten moet verkennen op zoek naar een aantal artefacten om er zo voor te zorgen dat deze niet in verkeerde handen belanden. De opbouw van het spel is eenvoudig. Je hoofdkwartier is een groot ruimteschip met daar aan boord een schone dame, Aida, die je van je mi ies voorziet, een wapentechneut Isaak die je de nodige informatie over je wapens geeft en Ne'Ban, je artificiële piloot. Wanneer je tu en de mi ies door met elk van hun een babbeltje hebt gemaakt wordt je naar de planeet van bestemming gestuurd en kan je aldaar op zoek naar het artefact.