Het is diezelfde onzekerheid waarmee Martin Sahlin opviel toen hij middenin een E3-conferentie van EA ineens op het podium stond met zijn wollen poppetje Yarny. Zo'n bericht is namelijk totaal overbodig: élke game wordt toch – als het goed is – met liefde en veel tijd gemaakt, en élke ontwikkelaar hoopt toch dat de speler er plezier aan beleeft? Het doet denken aan een zenuwachtige leerling die een spreekbeurt moet geven en nerveus heen en weer staat te schuifelen voor de klas.
Voor de draad ermee
Die onzekerheid klinkt helaas ook door in de rest van het spel. De Zweedse ontwikkelaars hebben een intere ante platformer bedacht, maar durven geen risico's te nemen. Als het wollige mannetje Yarny struin je door de Zweedse natuur, en hoe verder je loopt, hoe meer je rode draad van je afwikkelt. Die draad gebruik je om van platformen af te springen, aan takken te slingeren of om loopbruggen of trampolines mee te maken. Zo klim, spring en zwaai je door de levels heen.
Het jammere is dat de gameplay nooit verder evolueert dan dat. De wollige mogelijkheden van Yarny zouden de basis kunnen zijn voor een hoop intere ante puzzels, maar Unravel houdt het simpel. Het is op elk moment volstrekt duidelijk wat je moet doen: twee haakjes dicht bij elkaar zijn vrijwel altijd bedoeld om een trampoline te maken, en een volgend punt om aan te slingeren is nooit ver weg. Objecten die je tegenkomt moet je een stukje met je meeslepen zodat je op een hoger platform kunt springen, of een vijvertje kunt oversteken. Zie je een haak op de grond en eentje op een hoger platform, dan moet je daar altijd een bruggetje van maken waarmee je voorwerpen omhoog kunt slepen.
Unravel gaat volgens de regeltjes en daagt je nergens uit om na te denken. De oplo ing voor elk probleem is bijna altijd hetzelfde. Als je tien keer over een meertje bent geslingerd of via een trampoline naar een volgend platform bent gestuiterd, dan weet je het inmiddels wel. Het is niet dat de gameplay slecht is, het werkt allemaal prima, maar het ontstijgt nergens de middelmaat.
Neem bijvoorbeeld de draad die van Yarny af komt als hij loopt. Als je wol op is, kun je niet meer verder lopen en moet je op zoek naar nieuwe kluwens. Die zitten vaak verstopt in een grot of bovenop een grote tak. Even naar boven slingeren en Yarny is weer klaar om verder te lopen. Slechts sporadisch maakt een puzzel op een intere ante manier gebruik van die spelmechaniek. Als je te veel wol gebruikt tijdens een beklimming hou je soms niet genoeg over om het einde te halen. Je moet dan effectiever met de wol omgaan en niet op elk punt maar trampolines en bruggetjes maken. Zulke puzzels zijn helaas schaars. Het lijkt erop dat Coldwood het de speler niet al te lastig durft te maken.
Wolmuis
Dat is ontzettend jammer, want er zijn zoveel dingen die Unravel wel uitstekend doet. De sfeer van de Zweedse natuur is uitermate goed neergezet. Het avontuur leidt je door prachtige bo en, besneeuwde landschappen en donkere, smerige grotten. Zonnestralen vallen adembenemend door de takken van een boom, en Yarny wordt hier en daar afgeleid door een vlinder die rustig door het beeld fladdert. Op de achtergrond zie je van alles gebeuren, zoals herten die staan te grazen en vogels die hun prooi verorberen.
Ook Yarny zelf is fantastisch gemaakt, vooral door perfecte animaties. In het begin loopt hij nog vrolijk door de bo en, maar als hij door het donker moet lopen kijkt hij wat angstig om zich heen. In de sneeuw heeft hij het duidelijk koud en als zijn wol bijna op is omdat je te ver hebt gelopen blijft er alleen een uitgeput skelet over. Het wollen poppetje is ontzettend schattig en je gaat echt met hem meeleven, wat knap is voor een rood wezentje dat uit niks anders bestaat dan draad en twee ogen.
Je krijgt bijna een schuldgevoel als je hem weer zijn dood tegemoet stuurt. Bijna alles kan je kwetsbare vriendje namelijk vermoorden, en alhoewel dat niet zo grafisch in beeld wordt gebracht als in bijvoorbeeld Limbo, voelt het toch niet goed als Yarny in een plas water verdwijnt of wordt opgegeten door een grondeekhoorn.
Uitgebreid
Het thema van Unravel raakt ook de gevoelige snaren. Yarny komt tot leven in het huisje van een oude vrouw, die net naar bed gaat. Ze is haar herinneringen kwijt, althans, het plakboek waar ze normaal instaan is vervaagd. Het is aan jou om in haar fotolijstjes te klimmen en haar herinneringen weer aan elkaar te knopen. Onderweg zie je wat vage voorstellingen van gebeurteni en uit het verleden, die je een idee geven van wat er in het leven van de vrouw is gebeurd. Zo word je letterlijk de rode draad die door haar leven loopt. Net zoals in het echte leven zijn niet alle herinneringen even positief. Je moet wel een erg koude ziel hebben als je aan het eind van de game niet even de rillingen over je lijf krijgt.
Al die emoties zijn prachtig, maar je moet nog altijd zes tot acht uur aan ongeïnspireerde platformpuzzels door om daar te komen. We hebben behoefte aan puzzels met wat meer stof tot nadenken. Unravel heeft de beste intenties, maar een platformer moet in de eerste plaats leuk zijn om te spelen, en dat valt hier een beetje tegen.
Unravel is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4.