Het verhaal van Nathan Drake is met Uncharted 4 afgerond, maar gelukkig is hij niet de enige avonturier die kostbare verloren steden in een hoopje as achterlaat. Dief Chloe Frazer en soldaat Nadine Ross, zijpersonages uit de Uncharted-reeks, gaan in The Lost Legacy samen op pad. Ze zijn op jacht naar de kostbare slagtand van de god Ganesh, maar hierin zijn ze niet de enige. Een slechterik met een flink leger en een hoop explosieven heeft namelijk exact hetzelfde doel voor ogen.

Het is een doorsnee opzet voor een Uncharted-game, maar dat is niet erg. In deze context kan Naughty Dog namelijk in theorie een hoop leuke dingen doen met gedenkwaardige achtbaanstukken, humor en een goed verhaal dat draait om de relatie tussen de personages. In de praktijk valt dat echter tegen.

Lost Legacy voelt namelijk in alles een herhaling van Uncharted 4. Dat is fijn voor als je meer van hetzelfde wilt, maar het voelt ook lui. Dat wil niet zeggen dat de makers het gemakkelijk hadden. De game ziet er namelijk weer waanzinnig mooi uit met enkele beeldschone nieuwe locaties. The Lost Legacy speelt ook weer lekker soepel door, met een goede afwisseling van schieten, rijden, klimmen en puzzelen. Maar we hebben het allemaal al eens gedaan.

The Lost Legacy geeft in vergelijking met de andere Uncharted-games wel iets meer vrijheid. In de eerste helft rij je namelijk vrij met een jeep door de jungle heen, terwijl je bij verschillende locaties een hendel moet overhalen, of optioneel muntjes kunt verzamelen. Deze vrijheid voegt echter weinig toe. Het haalt zelfs de spanning weg, omdat je weet dat je nog een aantal locaties moet afgaan voordat je verder mag met het verhaal en de achtbaanrit waar je Uncharted voor speelt.

Een belangrijk onderdeel van de charme van de Uncharted-games is tevens de humor. Chloe, die je in de game bestuurt, is echter een stuk serieuzer dan Drake. Je kompaan Nadine maakt al helemaal zelden een grapje. Hierdoor mist de game een bepaalde luchtigheid. Het is daarnaast jammer dat Naughty Dog niet meer met deze toffe personages heeft gedaan. Door het verhaal heen groeit het tweetal wel dichter naar elkaar toe en laat Chloe ook een gevoelige kant van haarzelf zien, maar het blijft oppervlakkig.

Wat goed werkt in The Lost Legacy zijn de mechanics. Het slingeren aan touwen gaat nooit vervelen. De gevechten, waarin je de vrijheid krijgt om ze aan te pakken zoals je wilt, zijn weer uitstekend. Maar dit werkte in Uncharted 4 al goed en The Lost Legacy heeft daar niets aan veranderd. Er is geen nieuwe twist in de gameplay, geen enkele vernieuwing. Toen de inspiratie uit Uncharted 4 op was, is zelfs het treinlevel van Uncharted 2 nog eens opgegraven om met veel bombarie over te doen.

Er is wel één kort stukje waarin The Lost Legacy echt iets moois en nieuws doet. De makers doen er vervolgens alles aan om met grote uitroeptekens erop te wijzen hoe mooi het is. Zowel in het herhalende commentaar van de dames, als het feit dat je na afloop letterlijk een selfie maakt.

The Lost Legacy is in zes uur uit te spelen, maar je doet er wat langer over als je de optionele content meepakt. De multiplayer uit Uncharted 4 is hier wederom toegevoegd voor de liefhebber, inclusief een survival modus. De meesten zullen The Lost Legacy echter om het avontuur spelen.

Tijdens dit avontuur laat je Chloe op bepaalde punten een foto maken met haar onverwoestbare smartphone. Heb je het spel uitgespeeld, dan swipe je na afloop in het menu nog even door de foto's heen om herinneringen op te halen. Deze verzameling kiekjes vat Lost Legacy uiteindelijk goed samen: mooi, maar niet memorabel.

Uncharted: The Lost Legacy is vanaf 23 augustus verkrijgbaar voor PlayStation 4. De game is ook zonder dat Uncharted 4: A Thief’s End in het bezit is te spelen.