De vorige Uncharted-game denderde als een goederentrein over ons heen, smeet ons meer dan eens het ravijn in en stuurde om de haverklap helikopters op ons af. Het constante ontploffingsgevaar werd tot in de perfectie afgewi eld met een paar adempauzes om vervolgens vol gas en overgave weer door te stomen naar het einde toe. Uncharted 3 doet het wat anders.
De eerste helft van Drake’s Deception is, hoe ongelooflijk dat ook mag klinken, wat tam. Natuurlijk, er zijn vuurgevechten en ook aan achtervolgingen door nauwe straatjes en over daken geen gebrek, maar geen moment in de eerste paar uur laat de game het achterste van zijn tong zien. Nee, Uncharted 3 neemt de tijd om een verhaal uit de doeken te doen, een slechterik en gluiperige handlanger te introduceren en de relatie tu en hoofdrolspeler Nathan Drake en verschillende andere personages te duiden. Zo worden talloze lijnen uitgezet om naar een fantastische apotheose te werken. Hierdoor wordt de speler alleen wel lang in het donker gehouden over wat daarvoor nu precies de bedoeling van het verhaal is.
En toen?
Door middel van een flink aantal dialogen worden al snel dingen aan elkaar verbonden die later inderdaad als een paspuzzel in elkaar blijken te pa en, maar op dat moment overkomen als een grote toevalligheid. Nu had Uncharted 2 hier ook wel mee te kampen, maar daar was vaak geen tijd om na te denken of een gesprek wel hout sneed. Altijd was er wel een helikopter of explosie als geldig excuus om weer in een ravijn te duiken.
Een exemplarisch voorbeeld is hoe verschillende personages gewichtig aan Drake vragen ‘of hij wel echt verder moet gaan met zijn zoektocht?’. Een vraag die na twee uur tijd niet meer dan een retorische is, zelfs wanneer deze voor de derde keer wordt gesteld. En rondom het grote gevaar zweven wel meer vraagtekens. Neem de opperslechterik; de Helen Mirren-lookalike Katherine Marlowe. Waarom zij nu al twintig jaar achter dezelfde schat aanzit als Nathan Drake, wordt niet echt duidelijk. En hoe het komt dat zij – in retrospect – constant meer lijkt te weten over deze schat dan Drake, is ook niet helder. Ergens in een script zal het wel staan, maar in de tu enscènes komt het niet helemaal over. Zonde, want ze is een sekreet eersteklas. Haast humorloos, afstandelijk, koud, berekenend, gemeen. Het directe tegenovergestelde van Nathan Drake, de perfecte antagonist die je echt het gevoel geeft dat ze alles zal doen om Drake te stoppen. Er had alleen nog meer in gezeten.
Hoewel dit alles klinkt als een mispeer van de bovenste plank, is het een dappere opzet die de game uiteindelijk een hele hoop oplevert. De game verschaft zich op deze wijze de ruimte om later tu enfilmpjes te vervangen voor actiescènes. De tijd van vertellen is dan voorbij en Uncharted 3 gaat voor zichzelf spreken. Bovendien weet het spel door alle looplijnen ook te voorkomen dat er een bovennatuurlijk verschijnsel of een deus ex machina aan te pas hoeft te komen om er een mooi einde aan te breien.
Om stil van te worden
Niet in de laatste plaats spreekt de game voor zichzelf door de haast onwerkelijk mooie beelden die je voorgeschoteld krijgt. Naughty Dog perst alles en meer uit de PlayStation 3. Bovendien gaat de visuele pracht moeiteloos op in het avontuur, zonder dat het de aandacht opeist en daarmee overkomt als uitsloverij.
Terwijl Drake over een cruiseschip loopt dat dondert van golf naar golf in een storm, schuiven op het dek schuiven kisten en propaantanks realistisch heen en weer. In een halfleeg zwembad klotst het water woest van kant naar kant. In een woestijn rolt zand realistisch van een berg af als Drake over de kruin loopt. Licht wordt gefilterd door het bladerdek en de overgebleven lichtvlekken dansen en glinsteren in kabbelende beekjes. Op veel van deze momenten spelen de beelden zachtjes tweede viool, maar Naughy Dog is tegelijkertijd niet bang is om de techniek af en toe in de spotlights te zetten. Het resultaat is indrukwekkend en het overkomt je soms dat je gewoon de controller even neerlegt en geniet van de unieke beelden die je opeens opvallen. Om stil van te worden.
Spektakel
Mooie plaatjes zijn leuk, het zijn toch vooral de actievolle waardoor ook dit avontuur menigeen weer lang bij gaat blijven. Hierin verschilt de game eigenlijk nauwelijks van zijn voorganger. Helikopters worden ditmaal achterwege gelaten, maar in de wereld van Drake ontploft alles en gaan dingen slechts op het nippertje goed. En dus vlucht je voor gevaren die meer dan eens door meneer Avonturier zelf zijn veroorzaakt. Het knappe van deze momenten is dat ze zo ongelooflijk over the top zijn, dat je ze eens te meer vaak niet ziet aankomen. Verrast, opgeschrikt en met een kick in het lijf ren, rol en rijd je vervolgens weer voor je virtuele leven. En net als je denkt dat je in veiligheid bent, weet de game er nog een schepje bovenop te doen. De laatste paar uur vliegen in overdrive voorbij.
Veel van deze spectaculaire momenten – waar we er echt geen van willen verklappen – worden afgewi eld met het nodige platformen. Hier is de verra ing een stuk minder. Het stikt weer van de momenten dat onze held naar beneden sodemietert, op het laatste moment een uitstekende pijp beetgrijpt en zo weer verder klimt. Het werkt nog steeds, maar bij de vijfde schreeuw van Drake als er weer een richeltje onder zijn voeten vandaan valt, is toch enige overkill te bespeuren. Gelukkig is er nog wel een klein nieuw element te bespeuren bij de klimpartijen: er zijn een handjevol verticale shoot-outs waarbij je al hangend op (letterlijk) hooggeplaatste boeven mag schieten. Het is even leuk spelen met perspectief, iets waar vaker mee geëxperimenteerd mag worden.
Het laatste grote element zijn de shoot-outs; hordes slechteriken duiken op de meest ongelooflijke momenten op en het is aan Drake om ze om te leggen. Het is de bekende formule die Uncharted altijd heeft gehanteerd, maar ook hier zijn twee gezichten te bespeuren. In de eerste helft van de game oogt de manier waarop de gevechten verlopen soms wat slordig. De game weet niet helemaal duidelijk te maken wat er van de speler wordt verwacht, waardoor je nog wel eens iets doet wat het spel niet helemaal voor ogen had. De voorgeprogrammeerde computertegenstanders weten zich daar duidelijk geen raad mee en lopen je straal voorbij, als je opeens ergens anders opduikt. Om vervolgens, eenmaal op hun bestemming aangekomen, alsnog het vuur op je te openen. Maar ook dit soort momenten gaan voorbij. De game maakt steeds beter duidelijk wat de bedoeling is, zonder dat dit ten koste gaat van de illusie van vrijheid tijdens de vuurgevechten.
Eigenlijk valt Uncharted 3 heel eenvoudig samen te vatten: het is een hele goede game. Een game. Daar waar Uncharted 2 toch voelde als een door de speler geregi eerd filmisch actieavontuur, daar is Uncharted 3 op momenten wat doorzichtiger. Het verhaal dat in het voetlicht wordt geschoven, is niet goed genoeg geschreven om honderd procent te overtuigen en sommige vuurgevechten verlopen helemaal volgens een bepaalde door Naughty Dog bedachte logica. En als je daar van afwijkt, dan merk je dat direct. Toch neemt dit alles niet weg dat Drake’s Deception een van de mooiste en spectaculairste games is die je voor de PlayStation 3 kan vinden.
Mooie bonus
Naast al het singleplayergeweld bevat Drake’s Deception nog een uitgebreide multiplayermodus met tal van modi. Een flink aantal hiervan hebben we al eerder besproken en het algemene positieve gevoel dat we overhielden aan de multiplayerbeta’s, is gebleven. De maps zijn lekker verticaal opgebouwd met genoeg mogelijkheden om flink te klimmen en te klauteren en overal zijn wel plekken om jezelf te verschuilen en anderen weer te verra en. Bovendien word je lekker aangespoord om verder te spelen: nieuwe perks, nieuwe opzetstukjes voor wapens en schatten die af en toe kunnen worden verzameld voor nieuwe kledingstukken. Het werkt verslavend, al is het mi chien niet iets waar iedereen naar op zoek is: een paar uur gamen voor een nieuw zonnebrilletje voor Drake.
Met name de mogelijkheid om cooperatief met twee spelers in splitscreen (en een derde kan zich online of via LAN aansluiten), is een prettige. Je werkt je langzaam van checkpoint naar checkpoint, geneest elkaar en blijft continu op je hoede voor groot gevaar. Dit blijkt uitermate spannend, vooral omdat het nogal pittig is. Bepantserde bruten naderen snel en een AK-47 moet je echt helemaal leegschieten voordat er eens een deuk in het pantser is geslagen. Bovendien is het leuk om te zien dat bij deze mi ies locaties uit de vorige Uncharted-game worden aangedaan, ook al staat het ‘verhaal’ van deze mi ies overal los van.
Niets voelt als een verplichting in de mulitplayer en er valt zat uit te halen. Het bouwt gewoonweg erg goed verder op de sterke basis die Uncharted 2 heeft gelegd. Het is echter niet e entieel voor de game om als ‘compleet’ over te komen. Het is een hele mooie bonus die zeker het uitproberen waard is. Maar er ‘iets aan mi en’, zo ver willen we ook niet gaan, daarvoor is de singleplayer al indrukwekkend, imposant en intens genoeg.