De hele arena schreeuwt het uit. “Let’s go, Boom Boom! Let’s go, Boom Boom!” Het wil niet baten. Niet tegen de fikse knietjes van zwaargewichtkampioen Junior Dos Santos. Ronny ‘Boom Boom’ Vman stort als een zoutzak naar de mat, alsof zijn situatie met zo’n tergende bijnaam al niet treurig genoeg was. Heel even voelen we zijn pijn, maar gelukkig, het is maar een spelletje. Dat vergeet je in UFC Undisputed 3 nog wel eens, te midden van de strijd.
De ervaring die UFC Undisputed 3 je voorschotelt, mag zich met recht dé digitale verwezenlijking van MMA noemen. Nee, je hoeft niet te trainen tot je spieren verzuurd zijn. En nee, de moeite die het kost om een paar knopjes in te drukken is absoluut niet te vergelijken met de inzet die MMA-vechters vertonen. Maar toch voelt UFC Undisputed 3 af en toe levensecht, al duren diezelfde momenten meestal maar fracties van een seconde.
Het is veelzeggend voor de kwaliteit van de gameplay en de beleving van de vechtervaring an sich. UFC Undisputed 3 is namelijk diepgaander dan de op het oog lompe confrontaties in de ring impliceren. Veelal slaat de één de ander, het gevecht raakt de mat en vervolgens beklimt één van de twee vechters de andere en ramt hij er op los tot de brancard van stal gehaald kan worden. In die zin lijkt het spel niet eens zo heel erg anders dan zijn voorganger. En eigenlijk is het dat ook niet. Tenminste, niet in het heetst van de strijd. Verslaan of verslagen geworden; het concept is na al die delen nog steeds hetzelfde.
Maar doe je alle tutorials, ga je alle modi af en verdiep je je in de vechters (en in de fouten die het vorige deel maakte), dan gaat er een wereld voor je open. Dan is het opeens logisch dat ontwikkelaar Yuke’s ervoor heeft gekozen een jaartje te wachten met het uitbrengen van een nieuw deel in de serie. UFC Undisputed 3 bevat namelijk niet enkel een enorme hoeveelheid content, de game probeert ook nog eens korte metten te maken met de kritiek op zijn voorganger. Er valt in die zin weinig af te dingen op de nieuwste telg.
Verfijningen
Zo slaat UFC Undisputed 3 de ideale brug tu en de speler die het liefst ‘gewoon’ een paar potjes wil vechten en de speler die MMA op het allerhoogste niveau wil beleven. De besturing is allereerst versimpeld: een optionele besturingsmanier maakt het zelfs voor de meest onwetende beginners mogelijk hun mannetje in de ring te staan. Gezien de mate van diepgang die bij deze besturing verloren gaat, raden we ‘m niet aan, maar het kan handig zijn wanneer je een vriend over de vloer hebt die de game nog nooit heeft aangeraakt. Zelfs het vechten op de grond wordt door de Amateur-controls oersimpel.
Ook de ‘normale’ besturing is op de schop gegaan, en dan met name het vechten op de grond. Dat was ook wel nodig, want in de vorige delen moest je constant aan het rechterpookje draaien om iemand met jiujitsu uit te schakelen. Het was een tergend spelprincipe dat zelfs na vele speelse ies nog onwennig voelde. Het ‘submitten’ is in UFC Undisputed 3 afgekeken van wijlen EA MMA, waarin je juist op gecontroleerde wijze met je rechterpookje je chokes verdedigde dan wel kracht bijzette. In UFC Undisputed 3 doe je dat nu op exact dezelfde manier. En dat is een verademing.
Maar ook als je met beide benen op de grond staat, valt op dat de nieuwste UFC Undisputed aan flink wat sleutelen onderhevig is geweest. Zo is het camerastandpunt meer gefocust op de actie, wat gevechten een theatralere beleving geeft. Het uitoefenen van ground ’n pound, het vernietigen van het gelaat van je tegenstander vanuit worstelposities, is nu ook geen crime meer. Voor je het weet zit je op de torso van je tegenstander, waarna enkele welgeplaatste klappen het mogelijk mogelijk maken om het gevecht te beëindigen. Ook fijn is dat je je eigengemaakte vechter in de carrièremodus niet tot in de eeuwigheid hoeft te trainen. Je kunt je lekker focu en op het vechten zelf, aan het verbeteren van je vechter besteed je tu en confrontaties door hoogstens enkele minuutjes.
Nieuwigheden
UFC Undisputed 3 onderscheidt zich niet enkel van UFC Undisputed 2010 door de gameplay te verbeteren. De game bevat tevens voldoende nieuwe content om een vervolg moeiteloos te kunnen verantwoorden. De meest in het oog springende toevoegen is de Pride-modus. Pride FC was een Japanse vechtsportorganisatie waarin meer mogelijk was en daarom simpelweg meer legendarische confrontaties bevatte. Eenmaal op de grond mochten vechters bijvoorbeeld gewoon in het gezicht getrapt worden; dat de ‘soccer kick’ voor veel spectaculaire knock-outs verantwoordelijk is geweest, behoeft nauwelijks toelichting.
UFC Undisputed 3 bevat Pride in al zijn glorie. De vechters, de arena, de bombastische muziek, de bloederige regelgeving; alles zit erin. De modus voelt net zo verzorgd als de modi die zich focu en op de UFC-gevechten. In de Best of Pride-modus kun je zelfs enkele kla ieke Pride-gevechten in al hun glorie naspelen. Dat de Nederlandse MMA-legende Bas Rutten ze allemaal, inclusief de gevechten buiten de ‘Best of Pride’-modus, becommentarieert, maakt de bloederige knokpartijen er nog beter op.
Omdat de UFC twee nieuwe gewichtsdivisies kent, is de game uitgebreid met een fikse lading aan populaire vechters. Het betreft enkele lichtgewichtskla en en dat zorgt voor enerverende gameplay, want die kleine mannetjes knokken bliksemsnel en gaan bovendien onvermoeid door. Daarnaast kun je vechters nu uitschakelen door herhaaldelijk het been of de torso aan te vallen, hoewel dat wel erg veel klappen of trappen vereist. De mogelijkheid is er in ieder geval, en het brengt vele tactische mogelijkheden met zich mee waarmee je rekening dient te houden. Zeker online of op hogere moeilijkheidsgraden, omdat je je daar niet altijd redt met de instelling ‘slaan of geslagen worden’.
De onbetwijfelde kampioen
UFC Undisputed 3 doet eigenlijk weinig fout, maar het laat wel wat kansen liggen. Ten opzichte van het vorige deel zijn sommige aspecten eigenlijk nauwelijks veranderd. Zo is er online nog genoeg ruimte voor verbetering. Nog steeds ontbreekt er een online toernooimodus en nog steeds bevat de game nauwelijks community-opties. Wat te denken van een ‘move van de dag’-competitie? Of polls? Live beschouwingen van UFC-gevechten?
Dergelijke opties zouden de game naar een hoger niveau kunnen tillen. De multiplayermodus biedt echter weinig nieuws ten opzichte van het vorige deel; zelfs de mogelijkheid om met een paar vrienden een fight camp (een clan, zeg maar) op te richten is er nauwelijks uitgebreider op geworden. Online doet het spel kwantitatief dus behoorlijk onder voor de singleplayer. Dat is toch een beetje raar, want bij een sportspel hoort het de multiplayer te zijn die spelers op de lange termijn spelende houdt.
Ook de algehele vormgeving en het uiterlijk van de menu’s doen een beetje af aan de totaalervaring. Als je het derde deel vergelijkt met het ademende en gelikte uiterlijk van sportgames als FIFA 12, is het design eerder onhandig, met veel lastige pop-up-schermpjes en een onlogische infrastructuur van opties en modi. UFC Undisputed 3 is sowieso al geen heel vloeiende ervaring: je bent om de haverklap bezig met het bewonderen van laadschermen.
UFC Undisputed 3 kan het hebben, gelukkig. Enerzijds omdat er eigenlijk geen concurrentie is – de licentie van EA MMA (StrikeForce) ligt nu bij het moederbedrijf van de UFC, anderzijds omdat het spel simpelweg veel meer doet dan je van een vervolg op een sportgame zou verwachten. Met name de Pride-modus en de perfectionering en diepgang van het vecht ysteem heeft ons verrast. Het zal daarom nog wel even duren voordat een andere game zich de ongetwijfelde kampioen van het MMA-genre mag noemen.