Het is een mooie maand voor UFC-fans. Drie weken geleden hebben Mixed Martial Arts-fans nu ex-UFC-vechter Kimbo Slice uitgeschakeld zien worden, is Paul Daley een onsportieve verliezer gebleken en heeft Mauricio Shogun Rua eindelijk ‘echt’ gewonnen van Lyoto ‘The Dragon’ Machida. Maar naast het echte werk dat plaatsvond tijdens UFC 113 (en komend weekend zal plaatsvinden in UFC 114), verschijnt nu ook nog het virtuele broertje.
UFC (en MMA in het algemeen) wint zonder twijfel aan internationale populariteit. De adrenalinegedreven gevechten domineren de internationale Pay-Per-View-charts en het is daarom geen verra ing dat THQ hoog op UFC: Undisputed 2010 inzet. Nu mag dat ook wel, aangezien THQ met het geweldige UFC Undisputed 2009 reeds de lat voor zowel zichzelf als aanstormend concurrent EA legde. Ook de inmiddels tot gigantische proporties uitgegroeide fanbase verwacht niet teleurgesteld te worden. De druk is groot voor THQ. Hoe maak je het beste nog beter?
Levensecht
UFC Undisputed 2010 ziet er allereerst fenomenaal uit. We durven niet te stellen dat het echte werk niet van de game te onderscheiden is, maar wanneer je krampachtig door je wimpers kijkt, zou je deze vergi ing zomaar kunnen maken. Dat komt mede doordat de snelheid van de gameplay nu aanzienlijk hoger ligt, waardoor de animaties nu veel beter in elkaar overvloeien en dit het ‘houterige’ uit het eerste deel vaak verhelpt. Hierdoor komen ook sommige vlotte personages als Anderson Silva en Lyoto Machida stukken beter uit de hoek. Maar ook de kern van de gameplay is aardig aangepast. Zo is het nieuwe ‘sway-systeem’ bijvoorbeeld een zeer welkome toevoeging. Met sways kunnen inkomende aanvallen ontweken worden door het hoofd en torso weg te draaien van de inkomende trap of klap. Dit vergemakkelijkt het counteren en biedt een welkom alternatief op het weinig elegante blokkeren.
Enorm bekritiseerd in het eerste deel waren de gevechten op de grond. Het zogenaamde groundgame zou te ingewikkeld zijn en kwam daardoor de actie van de chaotische vechtsport niet ten goede. Hoewel de grondgevechten natuurlijk nog steeds sloom van aard zijn, zijn deze wel op veel fronten verbeterd. Naast nieuwe manieren om submi ies (denk aan jiujitsuaanvallen om de tegenstander te laten afkloppen) op gang te zetten, speelt nu bijvoorbeeld het rechterpookje een veel belangrijkere rol. Nadat een submi ie is ingezet, zal je deze 360 graden in de rondte moeten draaien om zowel de submi ie te laten slagen, als ook te verdedigen. Wat fans ook zal verblijden is dat de rol van de kooi in dit deel veel groter is. Je kunt vechters in de clinch tegen de kooi aanduwen en hen van deze positie op de grond gooien of gewoonweg tot moes slaan.
Al deze aanpa ingen komen op papier mi chien niet al te indrukwekkend over, maar eenmaal vechtend in de octagon creëert het een wereld van verschil met het vorige deel. Het geheel voelt sneller, de actie realistischer en met name de ‘groundgame’ wordt nu nog eleganter in beeld gebracht. Daarmee is er echter nog steeds ruimte voor verbetering, aangezien het bijvoorbeeld wel een beetje vreemd is dat een uitgeputte vechter in slow-motion de lucht in springt voor een flying high kick. Maar los van sommige ietwat ongelukkige animaties, is dit gameplaytechnisch as real as it gets. Ieder gevecht is weer een uitdaging, vereist een nieuwe techniek en kent een andere afloop. De charme van deze gameplay houdt daardoor weken, zo niet maanden, stand. Je moet dan ook een ijzeren wil hebben wil je de controller al na een uurtje spelen neerleggen.
Career
Ook bekritiseerd in het vorige deel was de carrièremodus. Deze was in principe niets meer dan een opsomming van gevechten en deed te weinig eer aan de totale carrièreverloop die je als UFC-vechter meemaakt. Ditmaal is de carrièremodus verhalend, zijn er tu enfilmpjes en interviews en kun je deelnemen aan verschillende activiteiten. Zo zijn er zogenaamde post-fight interviews met Joe Rogan, met wie je het gevecht na afloop nog een keer doorloopt. Ook zal ringgirl Rachelle Leah (helaas niet Arianny Celeste) meerdere malen langskomen bij je training om een webvideo te schieten en zul je af en toe gevraagd worden te voorspellen hoe het volgende UFC-event zal verlopen. Tezamen met de overdreven sponsoring roepen deze toevoegingen echt dat kenmerkende Amerikaans UFC-gevoel op. In die zin is de career aanvankelijk een waar herkinningsfeest voor de fans.
Nieuw zijn ook de fightcamps. Bij het creëren van een personage kies je niet langer uit voorgeprogrammeerde vechtstijlen, maar bezoek je fightcamps om nieuwe aanvallen te leren. Je begint als ‘onbeschreven blad’ en zult gaandeweg allerlei nieuwe manieren leren om je tegenstander het leven zuur te maken. Hoewel veel moves bij deze kampen elkaar overlappen, zijn er genoeg keuzes om de meest diverse vechter ooit te maken. Een combinatie van Braziliaanse jiujitsu, kickboxing, karate en maui thai is niet langer een utopie. Sterker nog, via Xbox Live of Playstation Network is het mogelijk in soort van clanverband te spelen doordat spelers hun eigen fightcamp kunnen aanmaken.
Aanvankelijk zorgen deze aanvullingen ervoor dat het UFC-gevoel veel beter naar voren komt. Wanneer Dana White je vraagt te komen vechten in de UFC (je zult hier niet beginnen), overkomt je een waar vreugdegevoel. Hetzelfde maak je mee tijdens je beëdiging tot zogenaamd Hall of Famer. Het is echter het traject dat je tu en deze twee momenten aflegt dat ons tegenstaat. Het feit dat Joe je interviewt is leuk, maar na drie keer dezelfde vraag en hetzelfde antwoord gehoord te hebben vervalt de charme. Hetzelfde gaat op voor de bezoekjes van Rachelle Leah. Op een gegeven moment valt op dat deze toevoegingen erg magertjes geïmplementeerd zijn en vanaf dat moment zijn ze sneller irritant dan leuk. Sowieso komt het trainen en sparren tu en gevechten door gauw je neus uit. Te veel activiteiten in de carrièremodus zijn op de lange termijn niet leuk om te doen, waardoor UFC Undisputed 2010 het heel erg moet hebben van de overige modi.
Modi
De meeste intere ante (nieuwe) modus, tournament, volgt de structuur zoals we die kennen uit hedendaagse K1-gevechten. Een aantal spelers nemen het één-voor-één tegen elkaar op tot uiteindelijk maar twee finalisten overblijven. De charme van deze modi zit ‘m in het feit dat deze ideaal is om met vrienden te spelen. Dat kan ook, op de bank, maar helaas niet online. Een groot gemis als je het ons vraagt. De nieuwe event-modus laat je events maken en downloaden. Je stelt je eigen UFC-event samen of kunt opkomende UFC events (waaronder dus ook UFC 114) downloaden. Leuk? Jazeker, maar ons probleem met al deze modi is dat ze vrij veel op elkaar lijken. Hierdoor heb je het gevoel steeds hetzelfde traject te doorlopen. Het is dus voornamelijk de ijzersterke gameplay die deze modi intere ant maakt, niet de modi op zich.
Gelukkig steken de online mogelijkheden verder feilloos in elkaar. Het enige nadeel, en hier had UFC Undisputed 2009 ook last van, is de lag. We hebben tot nu toe nog geen enkel ‘lagvrij’ potje gespeeld. Hopelijk wordt dit verholpen met een patch, want deze taferelen uit UFC Undisputed 2009 hoopten we in dit deel niet meer mee te maken. Maar nu schetsen we met al onze op- en aanmerkingen een veel te negatief beeld van UFC Undisputed 2010. De gameplay staat namelijk als een huis en hoewel er op het geheel mi chien wat af te dingen valt, hebben we toch enorm genoten van vrijwel iedere ronde die we in de octagon hebben mogen doorbrengen. Binnen deze ring kan het mi chien snel afgelopen zijn, maar dat dit bij de levensduur van UFC Undisputed 2010 niet het geval is, staat buiten kijf.