Geïnspireerd door Lost Vikings uit 1992 wist een kleine ontwikkelaar uit Finland ons twee jaar geleden te verra en met een moderne variant op Blizzard's kla ieker. In Trine werden drie helden geïntroduceerd: een ridder, tovenaar en dief, die zich een weg moesten banen door een fantasierijke wereld. Elk van de personages had zijn eigen speciale vaardigheden die nodig waren om de puzzels op te lo en. De ridder kon bijvoorbeeld aanvallen tegenhouden met zijn schild, de magiër toverde kistjes om hogerop te komen en de dief kon over ravijnen slingeren met een touw. In Trine 2 zijn de drie terug voor een nieuw avontuur, maar dan beter.
Fabelachtig
Wat zonder twijfel het eerste opvalt aan Trine 2, is de grafische pracht. De wereld is ontzettend kleurrijk, zit vol prachtige lichteffecten en organische ontwerpen dragen bij aan een sfeervolle ervaring. Het origineel wist daarmee al te overdonderen, maar in dit vervolg is er nog een schepje bovenop gedaan en begeeft de speler zich in een levend schilderij. De combinatie met de engelachtige muziek en goede stemacteurs maken dit plaatje compleet.
Hoewel er ontzettend veel aandacht is geschonken aan het uiterlijk van het spel, is er inhoudelijk weinig verbeterd. De helden moeten opnieuw de wereld redden van een ultiem kwaad en doorkruisen daarvoor de halve wereld. Een vrij standaard verhaal dus, waar jammer genoeg niet meer uit gehaald is. Omdat er wel voortdurend teruggegrepen wordt op dit verhaal, is het eerder een irritante onderbreking van een verder mooie beleving.
Toegankelijker, maar complexer
Eerlijk is eerlijk, dit spel speel je niet voor het verhaal, maar voor de unieke spelwereld en de inventieve puzzels. Wat dat betreft stelt de game niet teleur. Ten opzichte van het eerste deel is Trine 2 wel iets makkelijker geworden. De personages hebben namelijk geen manabalk meer en kunnen ongelimiteerd speciale aanvallen en spreuken gebruiken. Ook zijn veel van de aanvallen, die je in het eerste deel nog vrij moest spelen, al vanaf het begin van het spel beschikbaar.
Met de verschillende vaardigheden kunnen onder andere puzzels worden opgelost. Omdat dit geen mana meer kost, zijn deze in eerste instantie vrij eenvoudig te voltooien. Frozenbyte heeft de puzzels daarom iets veranderd ten opzichte van het origineel. Ze zijn niet zozeer anders in opzet, maar wel groter en complexer. Dat betekent dat spelers meer moeten doen om bijvoorbeeld een deur open te krijgen of een hendel om te zetten. Echt uitdagend wordt het nooit, maar de puzzels zijn leuk genoeg om het hele spel boeiend te blijven.
Het vechten lijdt nog het meest onder de oneindige hoeveelheid mana, zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad. Speciale aanvallen kunnen constant worden gebruikt, waardoor de uitdaging er snel vanaf is. De toevoeging van echte eindbazen, die speciale tactieken vereisen, trekt dit gelukkig recht. Ook in het eerste deel zaten bazen, maar dat waren vooral groot uitgevallen monsters die dom voor zich uitsloegen met gigantische knuppels.
Samenspel
Trine 2 verandert op het moment dat je het samen met anderen (maximaal twee) speelt. Het is absoluut mogelijk om het spel helemaal alleen te uit te spelen - puzzels moeten dan vaak wel op een bepaalde manier worden opgelost en eindbazen zijn iets pittiger - maar het spel komt pas tot zijn recht als multiplayergame. In het eerste deel zat alleen nog maar een lokale multiplayer, in dit deel kunnen spelers ook online met elkaar spelen.
Coöp maakt het niet alleen gezelliger, het spel wordt ook een stuk gevarieerder. Spelers kunnen zelf bepalen hoe ze puzzels willen oplo en en zijn minder gebonden aan een vaste volgorde of uitkomst. Samenspelen betekent in Trine 2 overigens niet meteen samenwerken. Het is ook mogelijk om elkaar tegen te werken, elkaar in een afgrond te laten vallen of gewoon alleen door het level te sprinten. Soms gebeurt dat expres, andere keren per ongeluk.
Terwijl spelers in hun eentje echt op zoek moet naar de juiste oplo ingen voor puzzels, is in de multiplayer veel meer mogelijk. Met de tovenaar kunnen medespelers bijvoorbeeld over een ravijn heen worden getild, zonder eerst een brug te laten zakken. De ridder kan aanvallen tegenhouden terwijl de rest onbezorgd verder loopt en de dief komt op plekken die anders onbereikbaar zijn. In de multiplayer verandert het spel van een puzzelspel in een platformer waarin spelers zelf uitmaken hoe ze het einde van het level behalen. De game wordt hierdoor niet zo snel eentonig en het blijft leuk om een level meerdere keren te proberen op verschillende manieren.
Kort en eentonig
Er is veel goeds te zeggen over Trine 2, want het doet vrijwel alles beter dan het origineel. Toch is de opzet dermate hetzelfde gebleven dat er haast geen nieuwe spelervaring overblijft. Mensen die het eerste deel ook gespeeld hebben, moeten dan ook niets nieuws verwachten. Puzzels komen ondanks hun grotere schaal erg bekend voor en zowel de helden als de vijanden hebben exact dezelfde aanvallen als in het origineel. Trine 2 is daarom eerder een gepolijste versie van het eerste avontuur, dan een geheel nieuwe ervaring.