Ontwikkelaar High Moon Studios liet met Transformers: War for Cybertron zien dat het een verdraaid goede Transformers-game kan maken. Dark of the Moon dient echter als opzetje voor de gelijknamige bioscoopfilm rond de bekende robots in vermomming. Daarom zie je de basisingrediënten uit War for Cybertron duidelijk in de game terug, maar merk je ook dat er duidelijk een stapje terug is gedaan om een breder publiek te bedienen.
Met Dark of the Moon ligt het gevecht met The Fallen alweer drie jaar achter ons. Er wordt echter geen tijd besteed om je wegwijs te maken, dus vereist de game voorkennis van de vorige film. De Autobots werken samen met de speciale NEST-organisatie van het Amerikaanse leger om de overgebleven en ondergedoken Decepticons ter verantwoording te roepen voor hun daden. Megatron heeft in de tu entijd niet stilgezeten en ontdekt dat de Amerikanen tijdens de maanlanding iets gevonden hebben waarvan ze niet willen dat de Autobots het weten. Wat dit precies is blijkt tijdens de film, maar het is duidelijk dat de Decepticons hier ook intere e in hebben. Daarnaast blijkt dat de Ru en Shockwave, een gewetensloze moordenaar van de Decepticons, hebben gevonden en verborgen houden. Het verhaal is al met al flinterdun en een beetje een rommeltje.
Wegdromen
Toch biedt het verhaal wel een goede opzet voor variatie. In de zeven hoofdstukken die een uurtje of vijf a zes in beslag nemen krijg je namelijk elke keer een andere Transformer onder de knoppen, zowel van de Autobots als Decepticons. Omdat elke Transformer zijn eigen unieke eigenschappen heeft, vertaalt dit zich ook in de gameplay die hierdoor per level verschilt. Sportwagen Mirage kan zich bijvoorbeeld onzichtbaar maken, wat een simpele stealthmi ie in een eeuwenoude tempel tot gevolg heeft. In het volgende level zul je daarentegenmet Soundwave en zijn vliegende hulpje Laserbeak een NEST-basis moeten vernietigen. De levels kennen weinig bewegingsvrijheid en vallen op grafisch gebied in het niet bij de Transformers zelf. Om de levels lelijk te noemen gaat wat ver, maar het is duidelijk waar de focus op lag tijdens de ontwikkeltijd en dat is een positief punt. Van elke Transformer lijkt namelijk de e entie feilloos vastgelegd in het spel: van de prachtige transformatieanimaties met subtiele elementen als opklappende granaatwerpers op bijvoorbeeld Iron Hide zijn schouders tot gevatte oneliners die doen terugdenken aan Generation 1. Het Transformers-gevoel druipt gewoon van het scherm en deed ons weer wegdromen naar vroeger.
Nieuw zijn de zogenaamde Stealth Force-transformaties, die ook in de film hun intrede doen. Het zijn als het ware transformaties tu en robotvorm en voertuigvorm, waardoor je met een soort zwaarbewapend hovercraft-achtig voertuig huis kan houden. Vooral de Stealth Force-transformatie van het vrachtvliegtuig Stratosphere is erg indrukwekkend, en levert een gaaf gevecht op met Starscream. Stealth Force biedt leuke nieuwe mogelijkheden door een betere bepantsering en lager profiel, maar is niet overdreven krachtig waardoor de robotmodus overbodig zou worden. Er zit wel een nadeel aan het systeem, namelijk dat de vierwielers alleen nog maar volgas vooruit willen zodra je ze met het vasthouden van de schouderknop in hun echte voertuigmodus transformeert. Het levert knullige situaties op tijdens de singleplayer, bijvoorbeeld wanneer je over een krap pad door een uitbarstende vulkaan racet en gewoon wilt kunnen remmen zonder handrembocht of terug te transformeren.
Gemakzucht
Het Transformers-gevoel zit ook goed gevangen in de multiplayer, die bijna rechtstreeks uit War for Cybertron lijkt te komen. De bekende spelmodi (team) deathmatch en conquest (drie punten op de kaart veroveren en vasthouden) zijn weer aanwezig, net als de vaste killstreak-bonu en zoals we die kennen uit Call of Duty. Daarnaast zien we een terugkeer van het kla ensysteem. Dat systeem zorgt ervoor dat er per speelbare kla e (scout, hunter, commander en warrior) ervaringspunten en nieuwe vaardigheden worden verdiend,. De balans tu en deze te verdienen vaardigheden is wel dusdanig in orde dat je je nooit kansloos voelt als je het als beginnende speler tegen een level twintig commander opneemt.
De beschikbare Transformers zijn ieder gebonden aan hun kla e. Zo is een straaljager als Starscream altijd een Hunter-kla e en sportwagens als Bumblebee zijn altijd een Scout. De grootste verandering is dat je nu met de echte iconen uit de serie mag spelen. Elke transformer heeft, net als in de singleplayer, zijn eigen specifieke wapen en mogelijkheid. Zo is Mirage de enige die onzichtbaar kan worden en kan Megatron de energie van tegenstanders stelen als speciale aanval. Het stijgen in niveau lijkt daarnaast ook een flinke boost te hebben gekregen, want na twee potjes ben je al level tien (van de twintig levels in totaal). Het zijn wel allemaal bijzaken die je vergeet, want hoewel de multiplayer laagdrempelig is, is hij wel vermakelijk. Het is gewoon tof om als Optimus Prime tegen een overmacht aan Decepticons een punt op de kaart te verdedigen. Het charme van de serie vormt daardoor de voornamelijke aantrekkingskracht van het spel.
Transformers Dark of The Moon is met zijn versimpelingen duidelijk gerichtop het grote publiek, maar verliest gelukkig niet het speciale gevoel dat spelen met grote robots geeft. Het benut echter ook niet de volledige potentie die deze figuren hebben. Daardoor blijft het spel hangen in de middenmoot - een vermakelijke middenmoter, dat wel.
Transformers: Dark of the Moon is getest op de PlayStation 3