Towerfall Ascension - Zo goed als Robin Hood op steroïden

Chaos. Zowel gecontroleerd als ongecontroleerd. Dodelijke pijlen vliegen van links naar rechts, terwijl vijanden uit de muren lijken te komen. Gooi daar counteraanvallen waarmee jouw pijlen doodleuk worden gevangen én tegen je worden gebruikt bovenop; plus vloeren die in brand vliegen en power-ups waarmee de strijd plotsklaps verandert, en je hebt enkele seconden Towerfall Ascension beschreven.

Towerfall Ascension is daarmee absoluut geen unieke game. Althans, niet in zijn basis. Een kleine arena waarin vier menselijke spelers, al dan niet met wapens, elkaar te lijf gaan, hebben we vaker gezien. Denk bijvoorbeeld aan Super Smash Bros. en meer recentelijke Samurai Gunn. Toch zien we in de versie die ontwikkelaar Matt Makes Games heeft gemaakt wel wat nieuwe, zeer aantrekkelijke eigenschappen die de game direct bij de top van zijn genregenoten plaatst.

Zoals je al uit de intro kan afleiden draait het in Towerfall Ascension om de pijl en boog. Dit wapen, al bijna zo oud is als de mens zelf, is de absolute held in de game. De held én je ergste vijand. Want je krijgt slechts drie pijlen bij aanvang van ieder gevecht. Drie. Laat het maar even op je inwerken, want drie is bijna niks. Zeker niet als je bedenkt dat je door het hoge tempo in deze game ongetwijfeld een paar pijlen gaat missen.

Vrees echter niet. Zo kun je gerust je pijlen weer oprapen (of de pijlen van een ander natuurlijk) én door middel van een speciale ontwijk/counteraanval pijlen die nog onderweg zijn opvangen en direct gebruiken om een tegenaanval op te zetten. Dankzij deze simpele, doch ontzettend handige beweging hoef je als speler niet langer meer weg te rennen wanneer je zonder pijlen komt te zitten. Sterker nog, je kiest juist de aanval! Hectiek verzekerd. En dat dan een paar keer per potje. 

Parkour met je pijl en boog

De game is daarnaast zo simpel van opzet dat je met slechts een paar knoppen (een controller is toch wel aan te raden) alles kunt doen wat je nodig acht. Via een muursprong op hogere platformen springen (parkour-stijl), je tegenstanders verslaan door middel van de beroemde headstomp of op Pacman-achtige wijze via openingen in de randen van het speelveld doodleuk aan de andere kant weer tevoorschijn komen is allemaal een optie. Het gebruik van powerups is mogelijk nog eenvoudiger, want die activeer je door gewoon over schatkistjes te lopen die zo af en toe in het level verschijnen. Als je het kistje tenminste heelhuids bereikt. Maar lukt dat, dan krijg je misschien wel de beschikking over een extra pijl in je koker. Eentje die bijvoorbeeld door muren heen kan of zelfs zorgt voor wat spectaculair vuurwerk.

De game excelleert door al de eerder genoemde onderdelen bij elkaar te voegen en daar een vloeiend geheel van te maken. Het maakt van Towerfall Ascension een game die in een hoog tempo voorbij raast en je constant op het puntje van je stoel laat zitten. Billen bij elkaar geknepen en daartussen een klein straaltje angstzweet omdat je nooit zeker weet of je niet in de rug wordt geschoten door een van je vijanden. Towerfall Ascension geeft je nooit de tijd om even met je ogen te knipperen. En even een paar chipjes pakken is al helemaal uit den boze. De game wil je volledige aandacht, eist die op, maar verdient die ook vanwege zijn geweldige gameplay.

Online multiplayer?

Er is echter een grote maar. Een hele grote maar. Ja, de game is geweldig als multiplayerspel — lekker met vier spelers in een arena — alleen kan dat uitsluitend als je drie vrienden uitnodigt en samen achter je pc gaat zitten. Ga er maar aan staan. We speelden de game op een 23" pc-scherm en dat wordt dan toch een beetje krap aan je bureautje. Bovendien heeft bijna geen enkele pc-gamer vier gamecontrollers liggen dus moeten sommige ook nog aan het toetsenbord zitten.

De game voorziet gelukkig ook in een Quest-modus (voor maximaal twee menselijke spelers) waarbij je je door soms ongelofelijk uitdagende levels moet schieten. Levels die je iedere keer voor een aantal aanvalsgolven van Magere Heinen, slijmerige monsters, vliegende oogballen en computergestuurde boogschutters plaatsen. De Quest-modus is zo pittig, dat het zeker een goede training is voor iedereen die de game tot in de puntjes wil beheersen, maar het haalt nooit het spanningsniveau van de multiplayermodus. De chaos die je daar voorgeschoteld krijgt is ijzersterk en wordt zelfs niet geëvenaard door het gros van heel veel andere games.