Met de release van Borderlands 2 en – laten we de titel meteen maar in de eerste zin noemen – Diablo 3, is 2012 al aardig het jaar van de lootgames geworden. Maar naast de twee grote vervolgdelen is er nog een derde, kleinere, titel die hoge ogen gooit in het genre. De eerste Torchlight verscheen in 2009 en wist te verra en door een ouderwets goede actie-RPG in de stijl van Diablo neer te zetten. Die vergelijking heeft niet alleen met het genre te maken; met oorspronkelijke Diablo-bedenkers Max en Erich Schaefer aan het hoofd van ontwikkelaar Runic, is de link naar die game snel gemaakt.
Groot, Groter, Grootst
De eerste Torchlight was een simpele actie-RPG met een aantal goede ideeën. De game bestond uit een willekeurig gegenereerde kerker van vijfendertig verdiepingen die je langs talloze vijanden en verzamelbare wapens leidde. Het gebruik van huisdieren was een slimme toevoeging en voor het zachte prijsje dat Runic vroeg was de game een heerlijke afleiding voor eenieder die zat te smachten om enig nieuws van het toen nog verre Diablo 3. Tegelijkertijd was Torchlight lineair, had het ongeïnspireerde kla es en ontbrak elke vorm van multiplayer, zodat de game nooit meer werd dan een vermakelijk tu endoortje.
Hoe anders is dat met Torchlight 2. Zelden zagen we een vervolgdeel dat zo substantieel verbeterde op ieder denkbaar vlak. De game is langer, heeft meer monsters, omgevingen en wapens, bevat grote open omgevingen vol zijmi ies en gooit het oude kla ensysteem overboord voor intere antere keuzes en voegt als klap op de vuurpijl ook nog even multiplayer voor zes man toe. Daarmee is de game ineens ook een stuk relevanter voor het genre in zijn geheel.
Wijde vlaktes
Nergens valt die groei van de game zoveel op als in de omgevingen die je als speler doorkruist. Bestond Torchlight nog gewoon uit kronkelende maar nauwelijks vertakkende kerkergangen, daar heeft het tweede deel grote, willekeurig gegenereerde, vlaktes in de open lucht. De kerkers die wel bezocht worden, zijn weliswaar weer redelijk als gangen gestructureerd, maar verschillen ditmaal zo vaak van thema dat de wereld van de game vele malen groter lijkt.
Echt lekker wonen in de wereld van Torchlight 2 is het nog steeds niet, want na iedere tien stappen kom je weer wat lokale fauna tegen die erop uit is om je te doden. Daarmee ontwikkelt de game zich al snel tot een heerlijke chaos van monsters afslachten en zit het tempo er altijd goed in. Veel monsters doden blijft lonen, want er is altijd de kans dat je betere uitrusting vindt. Torchlight 2 slaagt met verve voor dit alom bekende systeem, want de drops zijn vanaf het eerste moment intere ant. Wapens hebben intere ante spreukencombinaties en geregeld krijg je als speler unieke uitrusting. Gecombineerd met de relatief hoge snelheid waarmee je levelt, is het een game die je telkens weet te overtuigen om nog even verder te spelen.
Competitie
En dat is exact hetgeen we mogen verwachten van een goede actie-RPG. Alle noodzakelijke elementen zijn ruimschoots vertegenwoordigd. Tegelijkertijd duwt de game het genre niet echt vooruit, maar op zich is er binnen de huidige grenzen nog genoeg ruimte voor verbetering. Via de huisdieren in Torchlight 2 bijvoorbeeld, die nu ook om simpele boodschappen als gezondheidsdrankjes gestuurd kunnen worden. Of dankzij een respec-systeem waarbij je als speler de laatste drie laatst bestede vaardigheidspunten kun terugdraaien. Hiermee sleutelt het spel slim aan de al bestaande formule.
Dat moet ook wel, want een uitgeklede Diablo-kloon is niet meer genoeg nu die serie weer terug van weggeweest is. Het zegt veel over de kwaliteit van Torchlight 2 dat de game zich meer dan alleen maar kan meten met het derde deel in Blizzards reeks. Er zullen de komende maanden nog vele discu ies gehouden worden over welke game nu een beter vechtsysteem, lootsysteem en dergelijke biedt, maar feitelijk liggen de games qua kwaliteit erg dicht bij elkaar en zullen voorkeuren vooral neerkomen op smaak. Dat een game van een flink kleinere studio dit met een lagere verkoopprijs en lager budget voor elkaar kan krijgen, is ontzettend lovenswaardig.
Vrijheid blijheid
Torchlight 2 heeft in die zin een streepje voor, al zijn er meer zaken die het spel boven Diablo 3 doen uitsteken. Het spel vertrouwt spelers meer dat zij hun eigen plezier kunnen maken. Of dat nu offline spelen is of meteen beginnen met een hardcore personage op de hoogste moeilijkheidsgraad, het voelt alsof Runic zijn spelers minder wil dicteren hoe de game gespeeld moet worden en dat is een prettige instelling. Ook binnen de game zelf ben je als speler verra end vrij om je eigen speelstijl te vormen. Op enkele unieke voorwerpen na, kunnen alle kla en eigenlijk alle wapens en harna en gebruiken. Een kla e is niet beperkt in het gebruik van bijvoorbeeld een toverstaf of vuistwapen, zoals dat in Diablo 3 bij bepaalde wapentypes nog wel voorkomt. In plaats daarvan zijn kla en erg sterk gedefinieerd door de vaardigheden die je als speler kiest. Onderling onderscheiden ze zichzelf dus wel, maar er is in Torchlight meer ruimte voor het vinden van een tu enweg.
De extra vrijheid van Torchlight 2 zorgt grotendeels voor meer spelplezier. Toch valt er ook wat te zeggen voor Blizzards keuze voor een gesloten systeem. Met de ingebouwde modondersteuning van Torchlight 2, gecombineerd met het gebrek aan gesloten multiplayerservers (al worden modders door de game wel preventief aangemerkt als cheaters), ligt het gevaar van val pelers die zich betere uitrusting toedichten op de loer. Nu is Torchlight 2 typisch een coöperatieve game die met vrienden gespeeld zal worden, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat een langdurige economie zoals in Diablo 3 zich kan ontwikkelen. Dit bezwaar neemt niet weg dat Torchlight 2 eigenlijk nooit zijn meerdere hoeft te erkennen in Diablo 3, behalve dan op het gebied van naamsbekendheid. Qua kwaliteit en kwantiteit liggen de games zo dicht op elkaar dat het een kwestie wordt van persoonlijke voorkeur. Maar met meer vrijheid en een veel zachter prijsje, gaat die van ons uit naar Torchlight 2.