Normaal gesproken draait het in RPG's om het opdoen vanervaringspunten. Hoe meer ervaring je bijeensprokkelt, hoe sterker je bent inverhouding tot de tegenstanders die je pad kruisen. Door je vaardigheden goeduit te balanceren, kun je jezelf normaal gesproken goed beschermen tegenvijandige aanvallen van diverse soorten. Gedurende het spel komen nieuwegevaren op je pad, die mogelijk een nieuwe aanpak en daardoor een nieuwestrategie vereisen. Deze kern van het RPG-genre is in Too Human om meerdereredenen afwezig.Het opdoen van ervaring heeft bijvoorbeeld weinig zin. Hoe goedje ook speelt, de vijanden zullen altijd aan je gewaagd zijn. Ook al voer jevanaf het begin de meest indrukwekkende combo's uit, waarmee je aanzienlijkmeer ervaringspunten in de wacht sleept, het spel wordt er echt nietmakkelijker op. De vijanden schalen namelijk met je mee, waardoor er geen noodzaakis om de beste outfit samen te stellen. Ook zit er maar weinig verschil in de tekiezen wapens en speciale vaardigheden. Er is weliswaar een skilltree, maar die is summier en biedt slechtsdrie verschillende paden. Wanneer je er eentje bewandelt, zijn de anderevaardigheden niet meer voor je beschikbaar. Veel mogelijkheden om je eigenspeelstijl uit te werken, zijn er dus niet. Ook de kla en waar je bij aanvanguit kunt kiezen, verschillen nauwelijks van elkaar.Een ander aspect wat de normale drive van het RPG-genre inToo Human om zeep helpt, is het feit dat je niet echt dood kunt.Wanneer je het loodje legt, dan word je door een of andere engel opgehaald ensta je een paar seconde later weer op je benen. De vijanden die je al hadverslagen, blijven dood. Zelfs midden in een gevecht met een eindbaas kun jesterven, zonder dat er een echte straf op staat. Je wapens lopen weliswaarschade op wanneer je sterft, maar dat is zo weinig dat je het nauwelijks zultmerken gedurende het spel. Voordat ze helemaal stuk zijn, heb je allang eennieuw wapen gevonden dat sterker is dan je vorige. Doordat er geen straf staatop doodgaan, behalve dat je dat verrekte filmpje met die engel moet kijken, iser ook weinig drang om telkens de beste outfit te kiezen. Dat, in combinatiemet het meeschalen van de vijanden, maakt het gehele RPG-aspect, hoe diepgaandhet ook lijkt, compleet overbodig.
En dit terwijl het RPG-gedeelte en de drang om steedsnieuwe, betere voorwerpen te vinden, de drijvende kracht achter Too Human hadmoeten zijn. Er zijn namelijk genoeg wapens, bepantsering, runes en blauwdrukken te vinden om je personage mee op te leuken.Vooral in Cyberspace zijn mooiedingetjes te vinden. Maar ze zijn nutteloos doordat het spel zijn eigen systeemom zeep helpt. Dat Cyberspace is trouwens ook geen waardevolle toevoeging. Hetis vooral een metafoor voor het indrukken van een knop. In plaats van dat je inde echte wereld een deur opent, ga je naar Cyberspace om daar in een groene,lieflijke omgeving een deur te openen. Het groene bosrijke van Cyberspace biedtwel een aardig contrast tegenover de grauwe, grootste complexen die de rest van hetspel decoreren. Wanneer je het RPG-gedeelte wegcijfert blijft er niet veel over van TooHuman. Het vechtsysteem is aardig, maar niet sterk genoeg om een spel tedragen. Na de eerste wereld heb je alle mogelijkheden in de vingers en kun jeeenvoudig de meest ingewikkelde combo uitvoeren. Er zal de rest van het spelniets aan worden toegevoegd, dus eenmaal je het onder de knie hebt wordt hetvooral een herhalingsoefening. Dat het spel met een speelduur van rond de tienuur aan de korte kant is voor een RPG, is daarom helemaal niet zo erg. Je bentde laatste acht uur toch al continu hetzelfde aan het doen, dus wanneer het einde inzicht komt ben je vooral blij dat het allemaal voorbij is. Ook het verhaal kan Too Human niet redden. Er is weliswaar eencomplex universum bedacht met allemaal intere ante woorden die je je eigen magmaken, maar het universum wordt buiten het verhaal om nauwelijks uitgediept. Erzijn geen zijmi ies, de locaties hebben geen betekenis en de gevechten op deeindbazen na, zijn vooral obstakels op je pad van A naar B. Het verhaal zelf kentwat leuke wendingen en een lichte filosofische ondertoon, maar komtuiteindelijk neer op 'versla de slechterik'. De filosofie in de titel van hetspel en de keuze tu en het menselijke of het cybernetische, wordt trouwens welerg simpel weggewuifd in het spel. Je maakt één keer een simpele keuze tu enmens of robot, en daarmee is de thematiek voor de rest van het spel afgedaan.Wederom een gemiste kans. En dat is Too Human vooral, een aaneenschakeling van gemistekansen. Aanvankelijk was er weliswaar veel ambitie, maar elk van die ambitiesis vervolgens met de minst mogelijke moeite uitgewerkt. Het resultaat is een actie-RPGwaarin het RPG-aspect niet werkt en waarbij het actiegedeelte zelf niet sterk genoeg is om het spel te dragen.Tien jaar aan een game werken en dan hiermee op de proppen komen. Had iemand navijf jaar niet in de gaten dat langer aanmodderen echt geen zin had?