Tony Hawk's Downhill Jam

Als je Tony Hawk zegt, dan denk je al niet eens meer aan de skateboarder zelf. Dan denk je aan de hele stapel games waaraan zijn naam verbonden is, die bijna altijd wel voor kwaliteit staan. Daar waar in andere sporttakken rivaliserende gamefranchises elkaar het vuur aan de schenen leggen, heeft de Tony Hawk serie het monopolie op het skateboarden. Op Nintendo’s Wii wil uitgever Activision dit monopolie uiteraard consolideren. Er is ervoor gekozen om het geslaagde Project 8 niet direct te porten, maar een unieke Wii game te creëren: Tony Hawk’s Downhill Jam. Hoewel de game ook uitkomt op de DS en de GBA, is de Wii het enige thuissysteem waarop Downhill Jam verschijnt. Het stemt hoopvol dat er niet voor is gekozen om simpelweg een andere Tony Hawk game te porten, maar een uniek spel voor de Wii te ontwikkelen. De game is anders van opzet dan de conventionele Tony Hawk games. Het is namelijk eenrichtingsverkeer in Downhill Jam, en wel naar beneden. Je leest het goed: in de game zul je puur en alleen naar beneden skateboarden. Weg met het lekker trucen in de halfpipe dus. Eigenlijk is Downhill Jam daarmee een snowboardgame, maar dan op een skateboard. Natuurlijk gaat deze waaghalzerij wel gepaard met het gebruikelijke grinden, grabben en flippen. Door middel van trucjes kun je boost vergaren, waarmee je je tegenstanders voor kunt blijven. Het is dus zaak om een goede balans te vinden tussen de trucjes en het zo snel mogelijk naar beneden rollen. Bovendien zijn er meerdere wegen naar beneden (zoals grinden via dakgoten of gewoon over de straat rijden), waarbij de ene weg sneller is, maar de andere meer geschikt is voor trucjes. Vaak zul je races een aantal keer moeten overdoen om de perfecte weg naar beneden te vinden en zo goud te pakken. Buiten het racen tegen opponenten, zijn er ook uitdagingen van andere aard. Zo zul je soms een zo hoog mogelijke score met trucen moeten behalen, waarbij je, als je door speciale slow-motion punten heen skateboardt, extra veel trucjes aan elkaar kunt koppelen. Verder kun je je score verdubbelen als je alle vijf de letters van het woord SKATE verzamelt. Het is dus de bedoeling om in dit type uitdaging zoveel mogelijk slow-motion punten te vinden en ook nog eens de letters SKATE te verzamelen. En dat terwijl je in een rotvaart naar beneden raast. Ook is er de slalom, waarbij de klok aftelt en je meer tijd vergaart als je door punten heen skateboardt. Hierbij is het zaak de perfecte route door alle punten te vinden (je krijgt er tijd bij door deze punten) en met zoveel mogelijk tijd te eindigen. Ook heb je ander soort uitdagingen, zoals het omver trappen van zoveel mogelijk burgers (foei, Tony!), het kapot skateboarden van zoveel mogelijk objecten of eliminatie-races.Je start de game op, maakt een personage aan (of kiest uit één van de irritant overdreven stereotype personages), doet een korte training en starten maar. De game bestuurt lekker: je houdt de Wii-mote horizontaal, als een stuurtje, en stuurt zo je personage. Door de Wii-mote te schudden gebruik je boost en laat je je skateboarder opstaan als hij is gevallen. Als je de Wii-mote beweegt tijdens het trucen, zal je skateboarder ronddraaien voor een hogere score. De trucjes zelf doe je met de 1- en 2-knoppen, eventueel in combinatie met de pijltjestoetsen. Het werkt zoals gezegd goed, en de eerste paar races zul je met een glimlach op je gezicht naar beneden razen. Na tien races blijft die glimlach op je gezicht. Na twintig races ook. Maar na dertig races ga je je achter je oren krabben. Is dit het nou? Ja, dit is het.Downhill Jam doet namelijk erg weinig om je te laten blijven spelen. De races worden simpelweg irritant omdat je continu met hetzelfde bezig bent. De tracks zijn qua gameplay precies hetzelfde, hoewel ze er uiteraard anders uitzien. Als je een ijzersterk concept hebt, dan wil je dit natuurlijk keer op keer blijven spelen, maar zo daverend is Downhill Jam nu ook weer niet. Het is bovenal extreem simplistisch. Je kunt zonder enige moeite tientallen meters grinden, want je moet het wel erg bont maken met balanceren wil je op je bek gaan. Het trucen is vaak niets meer dan als je in de lucht bent zoveel en zo snel mogelijk op alle knopjes drukken, afgewisseld met een speciaal trucje waarbij je de A-knop nodig hebt. Deze actie oogt overigens niet al te mooi, met graphics die minder goed zijn dan we van GameCube-spellen kennen. Het gevoel van snelheid is echter wel aanwezig. Bovendien voegt de Wii-besturing helemaal niets toe. Natuurlijk, het werkt, maar dat is ook wel een basisvoorwaarde voor een game. Het zou toch wat zijn als een Wii-game alleen al geprezen wordt als de besturing überhaupt werkt. Maar als je eens wat dieper nadenkt, kom je tot de conclusie dat de game een stuk beter zou besturen met een conventionele controller. Wanneer je bijvoorbeeld precies recht op een schans af wilt skateboarden, dan moet je je Wii-mote 100% recht houden. In de praktijk werkt dit simpelweg niet. Een pookje zou het dan beter doen. Ook de ‘dode hoek’ is soms vervelend. Als je een scherpe bocht moet maken, omdat je bijvoorbeeld omgekeerd uitkomt, dan moet je de Wii-mote geheel kantelen, en loop je vaak nog een paar seconden te pielen. Verder krijg je snel kramp in je handen als je veel aan het trucen bent. De Wii-mote ligt op deze manier, en met deze gameplay, niet lekker in de hand. Het bewijs dat de besturing met de bewegingssensor in Downhill Jam inferieur is aan een conventionele besturing, levert de game ironisch genoeg zelf. Je hebt namelijk de mogelijkheid om je boost te gebruiken door de Wii-mote te schudden of door de B-knop in te drukken. In het begin ben je misschien nog lekker bezig met schudden, maar na een tijdje ga je toch de B-knop gebruiken. Het is een simpelere beweging, en als je de Wii-mote schudt heb je ook de kans om je skateboard ongewild te sturen.Buiten het simplistische, herhalende concept en de Wii-besturing die niets toevoegt, zitten er ook enkele vervelende foutjes in het geheel. Zo rijden er auto’s in sommige speelomgevingen, en uiteraard flikker je van je skateboard af als je hier tegenaan knalt. Echter, als je opstaat door je Wii-mote te schudden, staat de auto er nog steeds met als gevolg dat je wéér ‘valt’. Het kan voorkomen dat je simpelweg niet verder kan racen omdat dit een oneindig aantal maal achter elkaar gebeurt. Het gebeurt meer dan eens dat je toch een aantal malen achter elkaar ‘valt’ voordat je verder kunt, met als gevolg dat de race verloren is. Ook kan het zo zijn dat je plotseling de verkeerde kant op gaat als je ergens op probeert te grinden. Deze dingen komen niet vaak voor, maar áls het gebeurt wordt de race grondig verpest. Zulke fouten zijn niet te tolereren in een eindproduct.Tegenover deze minpunten staan echter veel goede dingen. Zo zijn de tracks op zich meestal erg vermakelijk. Als je door Rome raast grind je over de tribune van een amfitheater, truc je over Romeinse pilaren en zoef je door smalle straatjes. In Edinburgh skateboard je door een kasteel, over taxi’s en door ondergrondse gewelven. De speelomgevingen zijn lekker overdreven qua invulling, in de positieve zin des woords.Bovendien is de game, ondanks de lage instapdrempel, ook geschikt voor de echte die-hards, de mensen die koste wat het kost overal het beste resultaat willen behalen. Bij een aantal races, en dan vooral slaloms, is goud op zich al een uitdaging, maar je kunt ook nog eens records breken die nog verder gaan dan goud. Verder kun je tegen ‘Jewel Ghosts’ spelen. Dit zijn records van ontwikkelaars van Downhill Jam zelf, die de track in een onwaarschijnlijk snelle tijd hebben volbracht, en het is aan jou om deze prestaties te verbeteren. Hiervoor moet je écht goed zijn. Kwantitatief heeft de game voor de doorzetter veel te bieden. Hoewel je veel tracks meerdere keren en in verschillende lengte moet doen, is het aantal races redelijk groot. Gamers die alle skateboards en kostuums willen ontgrendelen, en overal het beste resultaat willen neerzetten, kunnen met Downhill Jam hun lol zeker weten op. Buiten de singleplayer is er bovendien een split-screen multiplayer aanwezig, welke je met maximaal vier mensen kunt spelen. De multiplayer mogelijkheden bestaan uit de conventionele speelmodi (race, slalom, trucen, eliminatie), plus de modus ‘Steal the Head’. Hierbij wint de speler die het hoofd het langst heeft (de andere speler heeft géén hoofd op de romp) de race. Je krijgt het hoofd door eerste te rijden of degene met het hoofd onderuit te trappen. Tony Hawk’s Downhill Jam is als een snack: snel, lekker voor tussendoor en niet al te ingewikkeld. Maar terwijl je die snack aan het eten bent, zou je toch liever in een restaurant zitten met een hoogwaardige menukeuze, en waar je nog uren aan het tafelen bent. De échte snackers willen de frietzak tot het laatste patatje leegeten, maar de mensen met een fijnere smaak bezoeken toch liever dat restaurant.