Je tikt op het centrale gebouw waar al je zelfgemaakte Mii’s wonen. Door kleine icoontjes (donderwolkje, oranje smiley, hartje) zie je waar er interacties zijn uit te voeren. Je klikt een icoontje aan.
De bewoner van de flat begroet je. “Hallo, look-a-like van Gerard, ik heb je al een week niet gezien.” Direct wordt een godcomplex je opgedrongen; jij als alziende God komt even inchecken hoe het ervoor staat op het tropisch eiland met de eigengemaakte Mii-creaties. Bovendien loopt jouw evenbeeld ook rond op het eiland, de vergelijking is snel getrokken. Je voelt je haast betrapt als alziende dat je geeft om jouw eigen creaties.
Vooral als je de virtuele evenbeelden van naaste familieleden en vrienden je in het Engels aanspreken, komt het allemaal dichtbij. Je zusje heeft honger, dus geef je haar wat te eten. Moederlief wil andere kleding en je beste vriend heeft een oogje op een Nintendo-medewerker die je met een QR-code hebt geïmporteerd. Je lost de problemen met een paar tikjes en klikjes op en vervolgens gaat elke creatie weer door met zijn vi enkomleventje.
Je hebt geen controle over wat je creaties grotendeels van de tijd uitspoken, slechts bij problemen kloppen ze bij jou aan voor advies. De rol van almachtige probleempjesoplo er zorgt ervoor dat er een vreemde relatie ontstaat met jouw eigen creaties. Je wordt nieuwsgierig naar de beweegredenen, naar de rest van hun leventje. Je vraagt je af of er meer uit de relatie te halen valt met de figuurtjes, want het voelt al snel alsof je op een interactief soundboard knoppen indrukt om maar wat te laten gebeuren als iemand weer een probleem heeft. Tomodachi Life lijkt ernaar te hinten dat er ook daadwerkelijk meer uit de virtuele omgang is te halen, maar dat blijkt een illusie.
Gelaagd als een hamburger
De bewoners van het eiland dat jij hebt gemaakt zijn namelijk compleet gestoord en eendimensionaal. Ze zijn obse ief, materialistisch en emotioneel zo gelaagd als een McDonalds-hamburger. Er zijn slechts een paar emoties die naar het oppervlak komen, gepresenteerd door het eerdergenoemde donderwolkje, een oranje smiley of een hartje. ‘Ik ben boos’, ‘ik heb honger’, ‘ik heb gevoelens voor...’, vertelt een bewonder je. Doe er zelf dan wat aan, is wat je eigenlijk in de 3DS zou willen schreeuwen.
En vreemd genoeg zie je bij toeval op andere momenten Mii’s flierefluiten op het strand met een metaaldetector, compleet van de wereld zijn in een bubbelbad of het laatste eilandnieuws op Not The Nine O’Clock News-achtige wijze voorlezen. Het zit er dus wel in, dat eigen initiatief, denk je bij jezelf. Maar het zijn slechts vluchtige opvliegers blijkbaar, de pa iefagre ieve houding van je Mii’s overheerst.
Wat een wereld van verschil dan met bijvoorbeeld Animal Cro ing: New Leaf of de De Sims-game. Hierin komen bewoners actief naar de speler toe met hun eigen verhalen en niet alleen maar met problemen. Ze maken bovendien echt deel uit van de spelwereld en gaan niet speciaal voor jou poseren omdat je toevallig toekijkt. Dat terwijl je in Tomodachi constant het gevoel hebt dat jouw bewoners zich willen laten betrappen door jou, door de Voyeur.
Het wordt ongemakkelijk; helemaal omdat ze in begrijpelijk Engels de meest vervreemdende onzin uitkramen. Gesprekken over wat er goed bij het ontbijt past, woorda ocatiespelletjes, het klopt allemaal niet. En je hebt als speler geen enkele controle om die bewoners daarvan op de hoogte te stellen. Je kijkt toe, maar mag niet ingrijpen van de game.
Juist het neptaaltje van Animal Cro ing en De Sims zorgt voor een geloofwaardige fantasiewereld, voor het stukje afstand dat nodig is. Het zorgt er bovendien ook voor dat jouw virtuele evenbeeld een avatar wordt en niet jouw (goddelijke) representatie op aarde. Dat terwijl je in Tomodachi Life haast bedachtzaam om wilt springen met jouw evenbeeld op aarde.
Het is dus niet echt leuk
Tomodachi Life probeert van alles te zijn, maar is eigenlijk niets. Als absurdistische game verstopt het de grappige momenten te goed. Als avontuur/simulatiegame is het veel te pa ief(agre ief) en is er te weinig te ondernemen voor de speler zelf, ondanks dat er genoeg locaties zijn. Als commentaar op de huidige tijd waarin social media als voyeuristische tools kunnen worden gebruikt, is Tomodachi Life allang achterhaald door andere media-uitingen.
Wat overblijft is een spel dat je even opstart om een standaard setje handelingen te herhalen en je als beloning wellicht wat nieuwe clipjes te zien krijgt. Dat bepaalt de game zelf, jij als almachteloze god hebt daar weinig over te vertellen.