Alle fans weten het nog: Angel of Darkne , 2003. Deze Tomb Raider-game leek het einde van de serie in te luiden. De formule van een vrouw met bovengemiddeld grote borsten die al springend haar weg door allerlei gevaarlijke omgevingen moet zien te vinden, leek nu toch echt te zijn uitgewerkt. De game werd matig tot slecht ontvangen en wat voor voetbaltrainers geldt, leek ook voor gameseries te gelden: ze hebben een uiterste houdbaarheidsdatum. Maar hoe anders is de wereld anno 2011. Niet alleen staat er een herstart van de serie op het programma, tu endoor worden de PlayStation 3-gamers ook nog eventjes getrakteerd op drie Tomb Raider-spellen van de afgelopen jaren: Legend, Anniversary en Underworld.
Legend kwam uit in 2006, Anniversary in 2007 en Underworld in 2009. Alleen de laatste game is al eerder op de PlayStation 3 verschenen. Dat de spellen dik in orde waren toen ze uitkwamen, weten we omdat we ze bij uitgave allemaal gerecenseerd hebben. Legend en Anniversary kregen destijds beide een 8, Underworld een 7. Bij het bespreken van een dergelijke trilogie zijn twee zaken van belang. Ten eerste: hebben de spellen de tand des tijds doorstaan? En ten tweede: zijn ze technisch gezien goed overgezet naar de PlayStation 3?
B-film
In Tomb Raider Legend reist Lara Croft de wereld af op zoek naar stukjes van een magisch zwaard, terwijl ze onderweg op oude bekenden stuit. Meer dan de andere twee games kent Legend korte, lineaire levels met veel afwi eling. De game speelt als een lekker toegankelijk arcadespelletje met een flink vleugje B-film, en eigenlijk voelt dat best wel verfri end in een gamelandschap met te veel spellen die zichzelf net iets te serieus nemen. Uiteraard doet Lara vooral waar ze het beste in is: springen en klauteren. Maar ze is ook niet vies van een beetje schieten, motorrijden of eindbazen te grazen nemen.
De opzet van Legend is dan ook vrij doorsnee, maar het echte Tomb Raider-sfeertje is volop aanwezig. Jammer is wel dat sommige elementen net niet helemaal lekker aanvoelen. Zo is het schieten een beetje klungelig en zal soms bij eindbazen niet helemaal duidelijk zijn wat je moet doen om ze te verslaan. Dit is absoluut geen pleidooi om aan het handje genomen te worden, maar een betere camera en een iets betere ‘signalering’ aan de speler hadden wonderen gedaan. Al bij al is Legend echter een uitermate vermakelijk spelletje dat voldoet aan vrijwel alle gameclichés, maar dat desalniettemin fris aanvoelt.
Atlantis en Koning Arthur
In Tomb Raider Anniversary gaat Lara Croft op zoek naar een artefact van de Goden van Atlantis. Deze game is in feite een remake van de allereerste Tomb Raider, en werd bij verschijning vol lof ontvangen. Veel gamers vinden het zelfs de allerbeste Tomb Raider die ooit is verschenen. De game kent levels die opener zijn dan Legend en voelt uitermate gepolijst aan. Anniversary is een kla ieke action-adventure game, waarbij veel platformen wordt afgewi eld met enkele vuurgevechten, die qua besturing al een vooruitgang zijn ten opzichte van Legend. Eigenlijk mankeert er heel erg weinig aan de game: het is een echte showcase voor de Tomb Raider-serie in zijn totaliteit.
In Underworld gaat Lara op zoek naar de begraafplaats van Koning Arthur. Deze game zit qua gamedesign duidelijk anders in elkaar dan de andere twee spellen. De levels zijn veel uitgestrekter van opzet en vaak zul je puzzels moeten oplo en die zich verspreiden over een heel level. Het is echt wat anders dan de andere twee spellen uit de trilogie, zeker vergeleken met Legend. De grotere opzet is niet inherent beter of slechter. De schaal zorgt zeker weten voor mooie plaatjes, en ook voor een wat lager speltempo. Grafisch is de game de mooiste van de drie, maar op andere vlakken wil het wat minder lukken. De camera kan zich soms erg irritant positioneren en ook de besturing laat het wel eens afweten. Het is de prijs die wordt betaald voor de ambitieuze aanpak, zullen we maar zeggen.
Uncharted
Het leuke van de trilogie is dat we met deze drie spellen ook echt drie verschillende aanpakken van de Tomb Raider-serie krijgen. Legend kent kleine levels met veel acties, Underworld kent grootschalige levels die meer om verkenning draaien, en Anniversary zit er een beetje tu enin. Alle drie de spellen kennen ook vergelijkbare euvels: zowel de schietgameplay als de camerapositionering is niet altijd even sterk. En dan moeten we toch even die andere vergelijkbare PlayStation 3-game erbij halen: Uncharted. Daar werkt het schieten perfect en staat de camera altijd goed. Het zou erg flauw zijn om drie al eerder verschenen spellen langs de lat van twee van de beste PS3-games die er zijn te leggen, maar het geeft wel aan dat we inmiddels toch een torenhoge standaard in het genre hebben.
Deze trilogie heeft echter zeker wel bestaansrecht. De games draaien veel meer om platformen en verkennen dan Uncharted, en kennen ook een lekker over-the-top verhaal met dito eindbazen. Bovendien krijg je drie games die per stuk al lang zijn (voor Homefront-standaarden) en gebundeld voor een zacht prijsje qua prijs-kwaliteitverhouding wel erg aantrekkelijk worden.
Mirror’s Edge
Het zijn ook de paar heel kleine dingetjes waardoor je kunt merken dat deze trilogie niet een afgeraffeld tu endoortje is. Zo kun je vanuit elk van de drie spellen terugkeren naar het menu waar je de spellen selecteert. In de verzamelingen van Sly en God of War moest je terug naar het PS3-menu en de game opnieuw opstarten om een ander deel te spelen, dat hoeft bij Tomb Raider niet. Ook staat er een mooi dynamisch thema voor je PS3 op de disc en kunnen verzamelaars van trophies hun geluk wagen met de Time Trials door de levels heen, waardoor Tomb Raider opeens transformeert in Mirror’s Edge. De bovengenoemde toevoeginkjes zijn geen dingen waar je mond van open valt, maar het geeft allemaal aan dat er meer is gedaan dan het strikt noodzakelijke, en dat er heel veel plezier te halen valt uit een collectie van reeds verschenen spellen.