“Wauw, wat een ongelooflijk toffe game, ik had alleen wel graag gehad dat het er allemaal iets beter uitzag want dit is gewoon zonde”, zei helemaal niemand, een klein jaartje geleden toen Lara op de PlayStation 3 en Xbox 360 uit haar as herrees. Tomb Raider was begin 2013 al definitief terug op de kaart gezet en dat gebeurde met een van de mooiste games die de vorige generatie gekend heeft. Qua sfeer, schaal en afwerking is er niemand die Crystal Dynamics iets over graphics hoeft te leren, zoveel bewees Tomb Raider wel. Hetzelfde bleek te gelden op het gebied van design, verhaalvertelling en spektakel, maar daar is niets van verloren gegaan in deze nieuwe versie.
Overbodig
De stap die Tomb Raider in deze versie maakt, zorgt ervoor dat het bijna overbodig is om deze recensie te schrijven. Net zoals dat A a in’s Creed IV, Call of Duty: Ghosts of Need for Speed: Rivals een last- en current-gen-versie in de winkels legden, zo pakt nu ook Square-Enix dus uit met een current-gen-versie van Tomb Raider. Dat doet het een jaar later en het geeft er marketingtechnisch gezien handig een overtuigende subtitel aan mee, maar er is amper iets te vinden dat die subtitel van waarde voorziet.
Het grootste verschil is natuurlijk het feit dat alles in 1080p is opgepoetst en daarmee voorzien is van een laag vernis die zich makkelijk laat meten met de al uitstekende pc-versie van Tomb Raider. Voor wie dat een heel belangrijk punt is: goed nieuws en mooi dat je dit avontuur nu met deze versie op deze manier op je console kunt ervaren. Voor ondergetekende is het niet eens zozeer een verbetering. De graphics zijn bijna zo scherp, dat ze in het ergste geval iets wegnemen van de filmische sfeer uit het origineel en in het beste geval dragen ze niet bij aan de ervaring. Leg de screenshots naast elkaar en je ziet echt wel een verschil, maar het doet niet veel bijzonders voor een game die al oogstrelend mooi was. De PlayStation 4-versie die wij getest hebben draaide dit alles moeiteloos, terwijl de Xbox One-versie net iets meer moeite lijkt te hebben met de overgang, wat resulteert in een niet altijd even perfecte framerate. Het verschil is klein, maar voor wie de keuze heeft…
Extra! Extra!
Ook de overige toevoegingen breken geen potten. Er zitten voice commands in en je kunt wat knoppengedruk vervangen middels de touchpad van de PS4 of de bewegingsherkenning van Kinect, maar na drie keer de map letterlijk opgeroepen te hebben betrapten we onszelf erop dat we gewoon weer teruggrepen naar de oude vertrouwde knoppen. Ook hier geldt weer: wie daar veel waarde aan hecht heeft z’n zin, wie daar niet warm voor loopt heeft dezelfde ervaring als vorig jaar.
Wat overblijft om die subtitel te verantwoorden is de toevoeging van alle DLC die Tomb Raider het afgelopen jaar heeft ontvangen. Dat zou een grote plus zijn, ware het niet dat die content (zoals deze versie) een grandioze game niet beter wist te maken. Of je moet een van de weinigen zijn die in de amper bijzondere multiplayermodus dook. Veel verder dan een handjevol nieuwe maps en een outfit voor Lara gaat het namelijk niet.
Same old, same gold
Onder de streep is dit uiteindelijk nog steeds een game die iedereen met ook maar een beetje voorliefde voor avontuur zou moeten spelen. Tomb Raider mocht zich vorig jaar (terecht) in menig Top 5-lijstje nestelen en binnen het genre heeft het alleen Uncharted voor of zelfs naast zich te dulden. Daarover is elk woord al gezegd en geschreven in onze recensie uit 2013. Lara Croft kwam vorig jaar met veel bombarie binnen en iedereen die in dat spektakel is gedoken zal in deze Definitive Edition weinig vinden om een volledig nieuwe aanschaf te verantwoorden. Voor de mensen die toentertijd niet opgelet hebben echter, is dit één van de beste titels die er momenteel verkrijgbaar is op de nieuwe generatie consoles.