Ondanks dat er een grote kans is dat je nog nooit van Last Half of Darkne gehoord hebt, loopt deze serie al langer mee dan de gemiddelde franchise. Het begint allemaal in 1989. Op het moment dat text based-avonturen nog gewoon in de winkelschappen liggen, verschijnt het allereerste deel Last Half of Darkne . Begin jaren negentig verschijnen er nog twee vervolgdelen en de reeks maakt een doorstart in 2005. Het zesde deel in deze lange (maar niet bepaalde beroemde) serie, verschijnt met Tomb of Zojir, dat vasthoudt aan de tradities van zijn voorgangers . Dit betekent voodoo-invloeden, de dampige, moera ige sfeer van zuidelijk Amerika en een grote bak horrorelementen. En in eenentwintig jaar tijd zou je verwachten dat er genoeg ervaring is opgedaan om nu eindelijk eens te keer te knallen met oog op het grote succes. Toch?
De gamer van toen
Qua gameplay weet Tomb of Zojir precies op welk publiek het zich wil richten: de point ’n click-gamers van toen. Mensen die het genre zoals het ooit was mi en, die niet alles voorgekauwd willen zien, die niet per definitie humor in hun puzzels hoeven en waarbij het geen ramp is dat een avontuur vordert in slakkengang met alle tijd voor verkenning. Tomb of Zojir weet zijn publiek op al die fronten feilloos te bedienen. Het slakkengangetje past perfect bij het mysterieuze en bijna onvertelde verhaal, de cheap scares komen tot hun recht dankzij het continu sterke en onheilspellende sfeertje en qua puzzels is dit een game om niet snel te vergeten.
Ze werken namelijk. Niet alleen nemen ze altijd een functionele rol in binnen de verhaallijn, ze variëren ook nog eens in grote mate van behendigheidspuzzels en ingewikkelde mechanismen die je moet zien uit te vogelen, tot het contextgevoelig gebruiken van voorwerpen waarbij weinig meer dan je gezond verstand nodig is. De game excelleert hierin, toont vakmanschap dat al sinds de dagen van een game als Syberia verloren leek te zijn en stimuleert het zelf nadenken evenveel als dat het dat beloont. En dan gaat het zelfs nog een stapje verder.
Spinnen knippen
In een letterlijk gevalletje out of the box-denken ben je meer dan eens bezig met de fysiek bij de game geleverde papera en. Het boekje bevat een dagboek met daarin schetsen die je moet gebruiken, er is een ansichtkaart die praktisch onmisbaar is, de opdruk op de Cd-rom wordt gebruikt om een code te ontcijferen en de grote puzzelkaart met letters houd je ook maar beter bij de hand. Het gaat zelfs zo ver dat je tegen het einde van dit avontuur met een schaar in actie moet komen om spinnetjes uit papier te knippen om een van de inventievere puzzels op te lo en. Het is redelijk uniek, al liggen hier ook gemiste kansen. Een website die je verder helpt moet je bijvoorbeeld in-game bezoeken. Jammer, want als we echt het internet op hadden gemogen was de barrière tu en de game en de echte wereld definitief afgebroken. Maar zelfs zonder die stap mag het duidelijk zijn: Tomb of Zojir is een game die precies weet in wat voor genre het zich begeeft én wat de doorgewinterde speler verlangt van zijn point ’n click-avontuur.
Door alle goede intenties en ideeën is het extra jammer dat de presentatie echt hopeloos is. Grafisch achterhaald is eigenlijk nog teveel lof. Een game als Amerzone uit 1999 ziet er daadwerkelijk vele malen beter uit, terwijl een titel als Syberia uit 2002 al helemaal korte metten maakt met de stilstaande en foeilelijke schermen uit Tomb of Zojir. Zo belabberd is het. Het handjevol personages lijkt geprogrammeerd door een kleuter op een PSX en als voorwerpen daadwerkelijk gebruikt worden, doet de bijbehorende animatie pijn aan je ogen. Het stemmenwerk is minstens zo afgrijselijk als de animaties van het personage dat aan het woord is en ook de rest van het geluid lijkt van een floppy af te komen. Om nog maar te zwijgen over het lettertype dat uit MS-DOS gekopieerd is en de icoontjes die je muisaanwijzer aanneemt; beide zijn om te huilen. Nu is dit niet het genre waarin graphics de hoofdrol vervullen, maar kom op, dit kan tegenwoordig écht niet meer.
TomTom-gemis
Daar komt nog eens bij dat de navigatie in deze schamele wereld te wensen overlaat. Deze game speelt zich af in stilstaande schermen met af en toe vreemde cameraposities, waardoor je al snel het overzicht kunt verliezen van je omgeving. Meer dan eens zul je lang vast komen te zitten, niet vanwege de puzzels, maar omdat niet duidelijk werd dat je in een van de schermen ook nog eens naar links kon – om maar iets te noemen. Erg frustrerend, het wordt je allemaal niet gemakkelijk gemaakt om de sterke gameplay te kunnen waarderen.
Het is lastig om Tomb of Zojir te beoordelen. Eigenlijk verdient geen enkele game met zo’n erbarmelijke presentatie een voldoende. Maar in een tijd dat point ’n click-avonturen nog zeldzaam zoveel moois uit de hoogtijdagen van het genre laten zien, zet deze game zijn schouders er vol overtuiging onder en bewijst het dat er nog ruimte is voor dergelijke titels. Voor het zachte aankoopprijsje (rond de 18 euro) haal je hiermee, qua gameplay, echt een sublieme game in huis. De vraag is echter of je door de sluier van audiovisuele modder heen wilt graven om al dat goeds te ervaren.