Geef een gamer een gun in zijn hand en je bent al halverwege. Zo is het al sinds de allereerste Time Crisis, zo was het vóór Time Crisis en zo zal het ook daarna nog zijn. Bij Time Crisis: Razing Storm is het niet anders. Vanaf het moment dat we het plastic speelgoedpistooltje in handen hebben (zelfs nog voordat we de Move-controller erin geprikt hebben) vindt er al een soort van voorpret klaar. Je hoort het jezelf denken: “straks gaat die game in de PlayStation 3 en dan mag ik weer lekker knallen’.Heerlijk!” Bij Time Crisis: Razing Storm gaat de voorpret waarschijnlijk nog een stapje verder. Move heeft nu nog die zweem van vernieuwing rond zich hangen die inherent is aan het idee dat vanaf nu alles anders zal zijn. De besturing van de PlayStation maakt een stap vooruit, wat moet dat niet betekenen voor het genre van de light-gun shooter?
Drie in één
De voorpret blijkt al snel een deceptie. Razing Storm mag dan een flink pakket zijn, het is ook een pakket dat (bijna) precies doet wat al zijn voorgangers al deden. Maar laten we bij het begin beginnen, want in het hoofdmenu worden we al verwelkomd door niet één, maar drie verschillende games. Naast het nieuwe Razing Storm, bevat deze disc namelijk ook Time Crisis 4 en het bijzonder vermakelijke Deadstorm Pirates.
Over Time Crisis 4 hoeven we niet heel lang uit te wijden, die game is in alles een volbloed broer van de eerste drie delen en tevens een natuurgetrouwe overzetting van de gelijknamige game uit de arcadehallen. Neem een onvoorstelbaar foute verhaallijn, met waar mogelijk nog foutere oneliners en dialogen, en trek vervolgens een blik soldaten open die te pas en onpas in je beeld springen. Het is als de schiettent op de kermis, maar dan met stilstaande soldaatjes in plaats van voorbij tuffende plastic eendjes en continues in plaats van euro’s. Het is vermakelijk, het is typisch Time Crisis, maar meer moet je er ook niet van verwachten.
In Deadstorm Pirates beschikken twee piraten over magische geweren en de flauwste crew uit de geschiedenis, met een wilde schietrit die je geen moment serieus kunt nemen als resultaat. Dat neemt overigens niet weg dat, hoe raar het ook klinkt, Deadstorm Pirates wel ontzettend vermakelijk is. Al helemaal als je samen met een maatje door het handjevol levels speelt. Gigantische bazen waarbij geen piratencliché uit de weg wordt gegaan, doen ondanks een gebrek aan originaliteit toch prima hun ding. Schieten op een gigantische Kraken, terwijl je in een reusachtige draaikolk vaart kan namelijk, hoe cliché het ook is, onmogelijk níet leuk zijn.
In deze variant heb je een oneindige voorraad ammunitie en hoef je dus geen rekening te houden met kogels, maar des te meer met het gedrag van je medespeler. Op het moment dat je samen op een punt schiet, worden je schoten namelijk vele malen krachtiger. Soms vereist de game het zelfs van je, als je bijvoorbeeld een schild van een skelettenpiraat kapot moet knallen of de brokstukken van een gezonken schip uit de lucht moet blazen. Zoals gezegd is het mi chien niet de meest bijzondere game, maar het slaagt in ieder geval met een ruime voldoende in het behalen van zijn doel: het bieden van ongenuanceerd schietvermaak voor twee personen.
Serieuzer?
En dan is er nog Razing Storm zelf, de nieuwe game die zichzelf net wat serieuzer probeert te nemen, al is dat moeilijk te geloven. De graphics zijn op z’n minst van discutabel niveau en regelmatig kun je de pixels tellen. Het verhaal is de pixel-equivalent van de graphics. Het is een opeenvolging van slappe dialogen en ongekend flauwe grapjes. De redding is natuurlijk dat het verhaal er niet zoveel toe doet bij een light-gun shooter. Het draait immers om het schieten zelf. De Move-besturing werkt ontzettend precies en voor de rest is het precies zoals je van een light-gun shooter verwacht.
In de Story Mode is hier zelfs nog een twist aan gegeven. Door middel van de navigatiecontroller kun je dit keer zelf rondlopen en zo is de game in theorie een first-person shooter. Maar je merkt al snel dat Razing Storm nooit slaagt in die opzet en ook nooit uit het keurslijf van de light-gun shooter stapt. Aan het einde van de rit komt het erop neer dat je nu zelf bepaalt waar je de dekking zoekt, in plaats van dat de game dit voor je doet. De vijandelijke soldaten nemen echter nog steeds een vaste positie en je volgt in alles het strakke stramien van de game. Bovendien is de besturing (mik op de zijkant van je scherm en draai daarmee de camera) niet bepaald ideaal. Een handige lock-on-functie verhelpt de tegenslag nog enigszins, maar het rondlopen blijft arbitrair aanvoelen en voegt ondanks de potentie weinig toe.
Dat wil niet zeggen dat Time Crisis: Razing Storm niet leuk is om te doen. Net als de andere titels is Razing Storm nergens erg goed, maar aardig genoeg om toch even op te pakken. Zeker op de momenten dat je vijanden met hun nek aan de muur nagelt met een spear gun of rondloopt met de Balero – een wapen dat zware stalen ballen afschiet die alles en iedereen uit de weg blazen. Het feit dat twee wapens de hoogtepunten zijn, zegt eigenlijk al genoeg; Razing Storm verrast op geen moment.