Iedereen kent de Rollercoaster Tycoon reeks. Hoewel de serie met het laatste deel de omslag naar 3D heeft gemaakt, blijven velen zweren bij de oldskool 2D gameplay van deeltje één en twee. Ontwikkelaar Frontier die verantwoordelijk was voor het laatste deel uit de reeks lijkt echter niets meer te zien in de oude graphics van weleer. Sterker nog, met Thrillville stappen ze nog verder af van het bestaande concept. Het pretpark blijft, maar de rest is behoorlijk veranderd. De game is beschikbaar voor de PS2 en PSP. Wij testten de PSP-versie van de game. Nu moet wel eerlijk gezegd worden dat de pretparkgame Thrillville duidelijk gericht is op een ander publiek dan de Rollercoaster Tycoon reeks. Het is dan ook niet te beschouwen als onderdeel van de reeks, of zelfs ook maar een consoleversie van de laatste Rollercoaster Tycoon. Het grootste verschil zit hem meteen eigenlijk al in het speelperspectief. In Thrillville wordt voornamelijk gespeeld vanuit het derde persoons perspectief. Met een zelf te kiezen personage loop je door één van vijf beschikbare pretparken heen. Als beheerder van de pretparken is het aan jou de taak om attracties te bouwen, de bezoekers tevreden te houden en in beperkte mate de cashflow te regelen. Helaas wordt hierdoor maar weinig overzicht bewaard. In alles wordt duidelijk dat het op een casual gameplay ervaring wordt gegooid.

En hierin ligt gedeeltelijk het probleem met Thrillville Voor de mensen die achtbanen willen maken, is er de optie om dit te doen. In minigames zijn allerlei spelletjes te doen die in het teken staan van de verbonden attractie of één van de manage aspecten van de game. Het is ook mogelijk om in beperkte mate het park te zelf managen. Dit alles is echter niet los van elkaar te doen. Iemand die graag attracties maakt, zal zich bijvoorbeeld door een aantal minigames heen moeten worstelen om nieuwe parken te kunnen unlocken. Dit maakt de game een stuk onaantrekkelijker voor een aantal mensen. Daarbij is door de grote hoeveelheid aan te beïnvloeden aspecten van de game het voortbewegen in het derde persoons perspectief onhandig te noemen. Het verhoogt de immersie in de game wel degelijk, maar zorgt er ook voor dat het overzicht makkelijk verloren gaat. Gelukkig zijn er een aantal tabbladen te openen waarin de meeste opties en plekken van de game toegankelijk worden gemaakt. Er moet echter in een aantal gevallen wel door het park worden gelopen. Door het park lopen heeft vooralsnog twee doelen. Ten eerste kun je genieten van alles wat om je heen gebeurt. En ten tweede wordt er de mogelijkheid geboden om met parkbezoekers te praten. Hoewel het vooruitzicht om met parkbezoekers te praten leuk lijkt, blijkt het in de prakijk tegen te vallen. Dit is vooral te wijten aan het feit dat gesprekken voor een groot deel bestaan uit losse vragen en antwoorden die met de rest van het gesprek niets te maken hebben. Als er dus een vraag wordt gesteld en hierop wordt geantwoord, zal het ‘gesprek’ weer een hele andere kant opgaan. Het doel van dit alles? Erachter komen op welke punten het park verbeterd kan worden. Uiteindelijk is het een worsteling om dit gedaan te krijgen.

De ‘van alles en nog wat’-aard van de game verhindert overigens niet dat Thrillville best wat leuke elementen heeft. Zo is elk aspect zeer behoorlijk uitgewerkt en kan aan de meeste dingen afzonderlijk best lol worden beleefd. De makers hebben voor de gameplay vooral de nadruk gelegd op de verschillende minigames die Thrillville rijk is. Denk hierbij aan het minigames als racen, schieten en zelfs vliegen. Ook het bouwen van achtbanen is diep uitgewerkt. Hoewel de keuze uit achtbaanonderdelen beperkt blijft, is het mogelijk om wat interessante en toffe creaties te maken. En het is natuurlijk altijd leuk om vanuit een first-person perspectief zelf de achtbaan uit te proberen. Audiovidueel zit de game goed in elkaar. Er is duidelijk aandacht besteed aan het detail van het park en de attracties. De personages zien er allemaal simpel uit, maar dit past bij de stijl die de game uitstraalt. Er is door de makers gekozen voor een GTA-stijl soundtrack. Dit betekent dat er te luisteren is naar bestaande muziek, maar ook naar de lokale DJ die zijn tijd wel vol lult. De omgevingsgeluiden en de soundtrack zorgen er gezamenlijk voor dat het drukke sfeertje van het park nog gezelliger wordt. Je krijgt nooit de indruk dat het park leeg is.

  Zijn we uiteindelijk te spreken over deze game? In zeker opzicht wel. De meeste aspecten van Thrillville zijn behoorlijk diep uitgewerkt. Bepaalde aspecten, zoals het kunnen praten met de bezoekers en een aantal minigames zijn overbodig, maar andere minigames en het kunnen bouwen van achtbanen zijn weer goed uitgewerkt. Het is bovendien mogelijk om je best lang bezig te houden met het runnen van de vijf pretparken, ware het niet dat de mix van verschillende bezigheden je het overzicht kunnen doen verliezen. Iemand die van een aantal van deze bezigheden niet houdt, zal ook nog eens moeite hebben deze te voltooien om bezig te kunnen zijn met de leuke aspecten van de game.