Thimbleweed Park

We grijpen zelfs zo ver terug in de geschiedenis van het genre dat je tijdens het spelen linksonder in beeld de vertrouwde negen werkwoorden ziet waarmee je je personages aanwijzingen kunt geven. 'Walk' gaat nog automatisch, maar wil je met iemand praten dan klik je op 'Talk to' en vervolgens op een dorpsbewoner. Een van je eerste opdrachten is om een foto te maken: je klikt eerst op 'Use', dan op de film van de camera, en dan op de camera zelf om de film erin te stoppen. Als dat je al hopeloos archaïsch in de oren klinkt, dan is deze game zeker niet voor jou, maar bij de echte fans zullen de nostalgische kriebels over hun lichaam kruipen.

De game begint met een moord in het rustige dorpje Thimbleweed Park. Een zakenman ligt dood in het water onder de brug en twee FBI-agenten zijn naar het platteland afgereisd om de zaak op te lossen. Ze hebben echter allebei een verborgen motief om in Thimbleweed te willen zijn, en ook de drie andere speelbare personages – een spook, een computernerd en een beledigende clown (ja, dat is zo grappig als het klinkt) – hebben zo hun eigen drijfveren. Eigenlijk is het mysterie rond de afgebrande kussenfabriek in het dorp, en de verdwijning van de broers die daar aan het hoofd stonden, veel interessanter dan de moord die blijkbaar weinig mensen wat kan schelen.

Het doet allemaal een beetje denken aan Twin Peaks, zeker als je de screenshots bekijkt, maar maak je geen zorgen: dit is gewoon een komedie zoals je van de legendarische ontwikkelaars gewend bent. Neem zeker de tijd om met alle inwoners te praten, want je belandt in de meest hilarische gesprekken die ook nog eens net iets te lang doorgaan (op een goede manier). Blijf bijvoorbeeld tegen een robot doorzagen over de zin van het leven of het laatste getal van pi, of vraag de postbode keer op keer om een superflauw postgrapje. De game refereert bovendien constant naar zichzelf en naar klassieke adventures van weleer. Binnen vijf minuten kun je al een discussie hebben met een als duif verklede loodgieter over waarom LucasArts-adventures de beste structuur hebben, aangezien je niet permanent dood kunt gaan zoals in Sierra-games. Een van je personages is nota bene een meisje met de droom om adventure-ontwikkelaar te worden, wat zorgt voor genoeg meta-grapjes.

Het is allemaal ontzettend grappig, maar het maakt het publiek voor deze game wel waanzinnig klein. Zonder Kickstarter was dit spel er waarschijnlijk nooit gekomen, want al die verwijzende grappen zijn alleen leuk voor mensen die de games waar het naar verwijst hebben gespeeld. Wat dat betreft is het commercieel gezien waarschijnlijk geen goede beslissing om een game te maken voor fans van een genre dat al jaren op sterven na dood is, maar daar is het Gilbert en Winnick ook niet om te doen. Ze houden enorm van de adventure, en dat is aan alle kanten te zien.

De old-school-benadering geeft de game een heerlijk nostalgische vibe, maar het toont ook aan hoe ouderwets het genre eigenlijk is. En daarmee is het grootste pluspunt van de game ook zijn grootste minpunt: sommige aspecten doorstaan minder goed de tand des tijds dan anderen. Neem bijvoorbeeld het constante heen en weer lopen tussen de verschillende locaties, wanhopig op zoek naar een oplossing van een puzzel. Of dat je je hoofd maar blijft breken over een puzzel die je op dat moment nog niet opgelost kán worden, omdat je het benodigde voorwerp pas later krijgt. Regelmatig zit je ook te lang vast omdat je een voorwerp in de achtergrond van een locatie net hebt gemist. En hoezeer ze ook geprobeerd hebben om het te voorkomen, ook in deze adventure zitten puzzels die net iets te onlogisch zijn en die je alleen oplost door een uurtje willekeurige dingen te proberen.

Gelukkig zitten de meeste opdrachten goed in elkaar en voel je je vaak echt slim als je weer een stapje verder komt. Je mag weer aan de slag met een inventaris vol onzinnige voorwerpen: een kettingzaag, een teddybeer die in een kussen verandert, een hamburger, noem het maar op. Aan jou de taak om die met voorwerpen in de omgeving, met mensen, of met elkaar te combineren. Vooral de puzzels waarin je meerdere personages nodig hebt, bijvoorbeeld om iemand af te leiden terwijl je zijn spullen steelt, zijn de moeite waard.

Maar de echte ster is uiteindelijk het grappige script dat je regelmatig hardop laat lachen. De moord maakt gaandeweg plaats voor een veel interessanter mysterie en het verhaal gaat tegen het einde werkelijk bizarre kanten op. Helaas vallen er wel gigantische plotgaten en worden er interessante verhaallijnen gesuggereerd die daarna plotsklaps weer verdwijnen.

Het grootste gebrek aan logica komt echter van de vijf personages zelf: waarom werken ze überhaupt samen? Ze hebben niets met elkaar te maken, maar nadat je de scheldende clown hebt ontmoet kun je hem ineens besturen en help je zo de FBI-agenten, zonder dat ze verder ook maar een woord wisselen. En het is eigenlijk ook onlogisch dat als het ene personage een geheime code heeft gezien, een ander personage dat (via jou) ineens ook weet.

Maar goed, als je op dat soort dingen gaat letten, dan heb je niks te zoeken bij een komische adventure die zichzelf vooral niet te serieus neemt. De kans is groot dat je überhaupt niks te zoeken hebt bij deze game, bijvoorbeeld omdat je na de jaren '80 bent geboren of niet weet wat een Purple Tentacle is. Misschien leunt Thimbleweed Park iets teveel op verwijzingen naar oude games in plaats van dat het op eigen benen kan staan, maar we geven het toe: het is gewoon ontzettend grappig.

Thimbleweed Park is nu verkrijgbaar op pc, Mac, Linux en Xbox One. Versies voor iOS, Android en PS4 volgen over drie maanden. Deze recensie is gebaseerd op de pc-versie van het spel.