Wellicht ten overvloede: heb je The Wolf Among Us nog niet gespeeld, dan verklappen deze recensies de grote lijnen van het verhaal. We onthullen echter niet meer dan dat de gametrailers doen.
Game over. Je ziet het niet graag, maar een spel zou geen spel zijn zonder deze boodschap. ‘Af’ gaan hoort bij het speelplezier en teruggaan naar een punt waar je iets opnieuw en/of beter moet doen is vrijwel nooit vervelend. In The Wolf Among Us is het op slechts een paar momenten in de hele reeks mogelijk om fouten te maken die een eindscherm oproepen. Gelukkig draait het pakkende verhaal als een film op de voorgrond, waardoor de minimale interactie minder opvalt.
De wolf is los
Inmiddels is de rol van fabelgangster en afperser The Crooked Man duidelijk. Tot zover geen grote verra ingen in deze game noir, want gangsters, moordzaken en rokende detectives vind je ook in de normale wereld. Wat Telltale zo kundig doet met deze serie, is het mengen van een sprookjescultuur met onze wereld. Bill Willingham deed dat al met de populaire stripreeks Fables en het schrijversteam bij Telltale doet niet onder voor Willingham. Maar hoeveel lof we de schrijvers ook toedichten, we beoordelen The Wolf Among Us vooral als spel en hier laat Telltale af en toe steken vallen.
Vrijwel de indrukwekkendste scène in Cry Wolf volgt na de confrontatie met The Crooked Man in diens schuilplaats. We ontmoeten hier alle booswichten die tot dan toe de revue zijn gepa eerd en in de club bevindt zich de moordenaar waar Bigby al vier afleveringen naar op zoek is. Het kost de gangster en zijn handlangers niet veel moeite om de woede in Bigby te ontsteken en al snel transformeert de detective in zijn mythische tegenpool. Wanneer Bigby als weerwolf over de daken snelt – met auto’s vol zware jongens in het vizier – is de spanning om te snijden. Bovendien heb je tijdens het rennen en springen weer even het gevoel baas over eigen wolf te zijn... althans tot het moment waarop je stopt met knoppenrammen. Want hoe groot is het verschil tu en knoppenrammen en de controller of muis helemaal loslaten? Verra end klein.
Wie speelt met wie? Laat je de knoppen los, dan gaat het spel namelijk gewoon door. Dat was al merkbaar bij momenten waarop je vocht met andere fabelfiguren, maar in Cry Wolf is het storend. Tijdens een schijnbaar snoeiharde confrontatie aan het einde van deze aflevering testten we wat er zou gebeuren als we de controller los zouden laten. Bigby sloeg in het betreffende gevecht gewoon van zich af, inca eerde alle tegenslagen en deed vermoeden dat we niet meer meespeelden.
Na negen overgeslagen quick-time events (het spel vroeg om een toetsaanslag, wij deden niets) was slechts één actie vereist om in leven te blijven. Zo’n moment is doorslaggevend voor de spelervaring van The Wolf Among Us, omdat Telltale suggereert dat je op knoppen moet drukken terwijl er niets gebeurt. We merkten het vaker in de serie en met bovenstaande scène als storendste factor mag je je als speler genept voelen. Aan de andere kant mag je natuurlijk ook aannemen dat Telltale met de speler experimenteert, waarbij het de vraag is of je je daar prettig bij voelt. De verhouding is in dat geval krom: Telltale speelt een spelletje met de speler en niet andersom.
The Wolf Among Us: Episode 5 - Cry Wolf sluit af met een eindafrekening voor zowel The Crooked Man als voor Bigby – die samen met Snow de uitvoerende én rechterlijke macht van Fabletown uitdraagt. Tevens is het een eindafrekening voor Telltale, dat met The Wolf Among Us ontzettend experimenteert met gameplay. Het eerste seizoen van The Walking Dead was nog echt een point-and-click adventure, in The Wolf Among Us schakelt de ontwikkelaar naar het luchtige genre ‘interactieve vertelling’ en zelfs een tandje lager. De minimalisering van interactie en sporadische onbeduidendheid van quick-time events zorgen voor gemengde gevoelens. The Wolf Among Us roept op gezette momenten nog steeds de vraag “wat zou jij doen?” op. Helaas is er in de laatste afleveringen niet meer zoveel te doen.
Van strip naar game, naar vertelling...naar experiment?
Deel één van The Wolf Among Us verraste met een heerlijke sfeer, subliem acteerwerk en een moordmysterie binnen een immens, boeiend universum. Telltale putte kundig uit meer dan 100 strips in de reeks en koos voor een geheel eigen verhaal, dat zich vóór de stripreeks afspeelde. Het eerste deel zat vol rauwe actie, waardoor het de speler constant op het puntje van zijn/haar stoel liet zitten. Er was veel te doen, het acteerwerk was sterk en de animaties waren realistisch. Smoke and Mirrors voelde als een haastklus, wat logisch bleek omdat de makers in de knoop zaten met hun planning (de Amerikaanse kerstvakantie gooide roet in het eten). We hadden nog steeds vertrouwen in de vertelling, maar de zichtbaar ingekorte aflevering miste een hoop nazorg. Ook viel het op dat het speurwerk was verdwenen en was het de vraag hoeveel invloed de speler überhaupt nog uitoefende op het verhaal. De vertelling bleef goed, wel waren alle puzzelelementen van het toneel verdwenen.
Deel drie wist de noir-sfeer van de eerste aflevering terug te brengen en de spanning tu en de personages te belichten. Net als in deel een merkte je goed hoe moeilijk de bewoners van Fabletown het hadden en hoe gelaagd de subcultuur nu eigenlijk was. In dit deel schoot de wolf eindelijk uit z’n slof, zagen we meer booswichten uit bekende sprookjes en vloeide het bloed rijkelijk. Wel gleed de controller wat vaker uit de handen op de bank. Het vierde deel, In Sheep’s Clothing, knoopte nogal rap de lo e eindjes aan elkaar en kwam met veel informatie op de proppen in één uur tijd. Hoewel er een fijne whodunnit-sfeer zat verwoven in deze aflevering, voelde een deel van de scènes als opvulling en bleven controller of muis vrijwel onaangeroerd. Bij ons leverde het gemengde gevoelens op. Iedereen houdt van een spannende vertelling, maar wat was er met de gameplay gebeurd?
The Wolf Among Us : Episode 5 - Cry Wolf borduurde netjes voort op vorige delen. Het verhaal werd fijntjes – en geheel in whodunnit-stijl – uit de doeken gedaan en eindigde met een heldere samenvatting. Bij de ‘eindafrekening’ kwamen alle personages aan bod en regende het evaluaties binnen de fabelgemeenschap. Bigby en Snow kregen te horen of ze het recht ysteem van de subcultuur in ere hadden gehouden en daarbij kreeg je als speler ook een eindevaluatie. Hierin schuilde uiteindelijk het spelelement, want qua interactie werd The Wolf Among Us per aflevering spaarzamer. In de laatste aflevering bleek zelfs dat je bij diverse quick-time events de controller weg kon leggen, wat het spel niet ten goede kwam.
Het cijfer van de reeks komt gemiddeld uit op een ruime 7. Met een sterk begin rekenden wij op een kwaliteit vergelijkbaar met die van The Walking Dead (seizoen 1) maar dat niveau behaalt The Wolf Among Us bij lange na niet. Telltale koos bewust voor een interactieve vertelling in plaats van een point-and-click adventure en sneed dus eerder in een bestaand genre dan dat het innoveerde met een nieuwe speelstijl. Soms voelde de minimale interactie als een experiment, op andere momenten voelde het alsof we werden genept. Het maakte in veel actiescènes echt niet uit wat we deden en slechts de dialoogkeuzes hadden echte gevolgen.
Dat laatste typeert natuurlijk wel de game. Wij voelden ons daadwerkelijk schuldig door te liegen of verbaal uit te vallen tegen bepaalde fabels. Anderzijds voelden we ons niet boos en slecht genoeg bij uitdelen van lichte straffen aan zware booswichten. The Wolf Among Us draait volledig om het vormen van Bigby Wolf en het uiteindelijke resultaat van jouw dialoogkeuzes. Zijn de evaluaties aan het einde van Cry Wolf niet naar je zin, dan kun je de tijd terugdraaien en het spel opnieuw starten. Het vormen van een verantwoord en menselijk wolfsbeest is in The Wolf Among Us de grootste uitdaging, of het een spel te noemen is blijft voor iedereen persoonlijk.
The Wolf Among Us: Episode 5 - Cry Wolf is nu beschikbaar voor pc, Mac, Xbox 360, PS3 en iOS.