Tijdens deeerste mi ie van The Witcher leert dan ook niet enkel Geralt, maar ook despeler hoe de vork in de steel zit. Het eerste wat gedaan moet worden is eenhorde vijanden in de pan hakken. Op dat vlak doet het spel meteen denken aantitels als Oblivion of Gothic 3, maar dan anders. Je brengt tegenstandersnamelijk niet schade toe door als een bezetene op de linkermuisknop te rammen,het is een noodzaak dat je met gevoel en een scherp reactievermogen te werkgaat.Eerst envooral is het belangrijk dat je leert inzien tegen welke vijand je aan hetvechten bent. Zo is het aan te raden om monsters te doden met behulp van eenzilver zwaard, terwijl menselijke tegenstanders eerder met een stalen wapen bevochtenmoeten worden. Eens je dit onderscheid hebt weten te maken, moet je eenvechtstijl uitkiezen naargelang het uitzicht en de handelingen die jetegenstander uitvoert. Vecht je bijvoorbeeld tegen een logge, zwaar bepantserdesoldaat, dan kies je er best voor om Geralt trage, maar erg krachtigezwaardslagen uit te laten delen. Word je daarentegen in het nauw gedreven dooreen groep spookachtige honden dan moet je weer een andere, eerder snellevechtstijl uitkiezen.
Hethanteren van de verschillende stijlen zorgt niet enkel voor de nodigeafwi eling, maar heeft ook als gevolg dat gevechten niet snel saai worden. Ookhet combosysteem draagt bij tot het plezier dat je haalt uit het in de panhakken van vijanden. Telkens als je Geralt laat aanvallen zal hij, zoals datvaak gaat, een paar bewegingen uitvoeren die er lekker spectaculair uitzien. InThe Witcher is het echter niet zo dat je gewoon toekijkt, maar je moet hetstramien waarin Geralt aanvalt leren kennen zodat je weet wanneer je devolgende aanvalsbeweging in moet zetten. Bovendien heeft de ontwikkelaar enkeleerg filmische finishing moves in hetspel gestopt die de speler als het ware belonen mits ze goede combo's aanelkaar weten te breien Gelukkig krijg je wat hulp van een op het juiste momentoplichtende cursor, maar het blijft opletten geblazen wil je een mooie eneffectieve zwaardshow tevoorschijn toveren.
Naastafwi elende vechtstijlen en een tof combosysteem is het voor Geralt ookmogelijk om magische spreuken te lanceren, genaamd Signs. Deze verzamel je doorhet spel heen en gaan van het lanceren van een vuurregen tot het hanteren vantelekinetische krachten. Doordat The Witcher een RPG is wordt het na een tijdnatuurlijk mogelijk om de ervaringspunten die je hebt verdiend te investeren inbepaalde facetten van Geralt die je graag sterker zou zien, bijvoorbeeld zijnmagische krachten. Het spenderen van ervaringspunten gaat net diep genoeg,zonder dat je door alle mogelijkheden de bomen van het bos niet meer zult zien.De manier waarop je Geralt laat doorgroeien doet denken aan het systeem uitTitan Quest en World of Warcraft, wat wil zeggen dat elke gespendeerde punt detoegang opent tot een daaruit voorvloeiende kracht.Een ander,minstens zo belangrijk aspect binnen The Witcher is het brouwen van magischedrankjes. Dit doe je door allerlei ingrediënten bij elkaar te mixen die jetijdens je avontuur tegenkomt, gaande van be en en kruiden tot zelfslichaamsdelen van dode monsters. Het makkelijkste is natuurlijk om recepten tevolgen die in de winkel te koop zijn (de meer zeldzame verkrijg je op anderemanieren), maar leuker is om op eigen houtje te gaan klooien met ruwematerialen om zo je eigen sapjes en zalfjes te maken. Het spelen van profe orin de alchemie is een vermakelijke afwi eling, terwijl het soms zelfs nodig isom een bepaald drankje in je bezit te hebben om (rand)opdrachten tot een goedeinde te brengen.Toch moetje geen Oblivion-achtige situaties verwachten waarin je soms twintig queestentegelijk op de agenda hebt staan: The Witcher is geen free-roaming RPG. Zo is het spel opgedeeld in verschillendehoofdstukken die zich stuk voor stuk afspelen in afgebakende omgevingen. Nieterg zou je denken, maar zo nu en dan voelen de grenzen wel érg artificieel aan.Zo kan Geralt bijvoorbeeld wel met allerlei stoere wapens wilde kuren uithalen,springen behoort vreemd genoeg niet tot zijn mogelijkheden. Het resultaat isdat een houten hek of zelfs een beekje soms al genoeg is om onze held quabewegingsruimte te beperken. Nog erger is het als je opeens tegen eenonzichtbare muur loopt die je belet om verder op avontuur te trekken
De wereldwaartoe Geralt wél mag toetreden ziet er als compensatie opvallend mooi uit,terwijl je om het spel te kunnen spelen helemaal geen bakbeest van een PC inhuis moet hebben. Vaak zorgen kleine details, zoals het veranderendeweersysteem en sublieme lichteffecten, er voor dat The Witcher je helemaal zalopslokken. Het nadeel is dan weer dat het spel te kampen heeft met eentikkeltje teveel laadschermen, al duren ze nooit zo lang dat je de tijd hebt omeven een biertje te halen. Bovendien krijg je tijdens het wachten telkens eenmooi stuk artwork te zien, wat het allemaal wat draaglijker maakt. Ook de verhaallijnis knap geschreven, met de mogelijkheid tot volledig naar eigen believen verderop bepaalde aspecten in te gaan. Bovendien moet je voortdurend keuzes maken dietijdens latere stadia van het spel grote gevolgen kunnen hebben, wat de herspeelbaarheidenkel ten goede komt.
Naast hetfeit dat het verhaal lekker diep gaat, heeft de ontwikkelaar er ook voorgekozen om het allemaal te overgieten met een saus waarvan het recept duidelijkvoor volwa enen is geschreven. Zo wordt er regelmatig nogal expliciet gescholden(“Your mama sucks dwarf cock”), is het mogelijk om seks te hebben met gewilligedames (met als beloning een erotisch stukje artwork) en worden thema's alsafpersing, terrorisme en vriendjespolitiek niet uit de weg gegaan. Sommige vandeze dingen voelen tijdens bepaalde spelmomenten wat overdreven aan, maarzorgen er over het algemeen toch voor dat The Witcher zich weet te onderscheidendoor geen spel voor tere zieltjes te zijn.Toch laatCD Projekt nog enkele steken vallen die, gelukkig, niet al te zwaar doorwegen,maar wel het vermelden waard zijn. Zo beweegt Geralt wel lekker vlot endynamisch tijdens het vechten tegen vijanden, maar gedraagt hij zich (net zoalsde personages waar hij tegen spreekt) tijdens conversaties nogal vreemd. Deontwikkelaar heeft de personages namelijk wel voorzien van de nodige lichaamsanimaties,maar deze worden vaak ingezet op momenten dat ze helemaal niet relevant zijn voorhetgeen er gezegd wordt. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit iemand vrolijk zienhuppelen nadat hij net met de dood bedreigd werd. Ook was het leuk geweest alshet gezicht van Geralt tijdens gesprekken ook emotie zou tonen, gezien TheWitcher toch een verhalend spel is.Zelfs metal deze kleine minpuntjes in het achterhoofd blijft het echter als een paalboven water staan dat mensen die in het verleden uit titels als Oblivion, maarook bijvoorbeeld de Baldurs Gate-reeks, plezier haalden The Witcher eenuitermate vermakelijke titel zullen vinden. Niet alleen ben je heel wat tijdkwijt door alles uit het spel te halen (menig uurtje gaat bijvoorbeeld verlorentijdens het spelen van dwarven dice, eenvariant op het pokerspel), het spel blijft tot het einde van de rit boeien, watop zich al een hele prestatie is.