PC-gamers mogen hun handen dichtknijpen. The Witcher 2 is een soort van dertig uur durende benchmarktest voor je computer. De fans blazen, de harde schijf ratelt en de geur van lichtelijk verbrand plastic vult de kamer. Na een middag gamen moet de computer echt even uitgezet worden. Hij heeft – net als ondergetekende - rust en fri e lucht nodig. Boosdoener van al dit grafische geweld? Het blijkt de prestatieoptie te zijn: nadat deze van ultra op high is gezet, draait de game op een respectabele veertig frames per seconde.
Adembenemend
De eerste uren van de game geniet je waarschijnlijk het meest van de spelwereld. Het eerste hoofdstuk, inclusief de proloog, is grafisch gezien sowieso het intere antste gedeelte van de game. Door de prachtige omgevingen en adembenemende uitzichten is het spel een lust voor het oog. Voor gamers die alleen een console gewend zijn, zal het een ware openbaring zijn.
Ook Geralt of Rivia, het hoofdpersonage in de game, ziet er goed uit. En dat is een hele prestatie, want de norse witharige meneer is niet bepaald moeders mooiste. Hij is een witcher: een mutantenras (te herkennen aan de gele ogen) dat monsters doodt voor geld. Een soort huurling. Geralt is in vrijwel ieder opzicht niets veranderd ten opzichte van het eerste deel uit 2007 en heeft nog steeds alle grappige, stoere en irritante eigenschappen die hij toen ook al had.
RPG-tekortkomingen?
Het eerste deel van The Witcher kreeg in een korte tijd een enorm fanatieke achterban. Het was een duistere en provocerende RPG van de toen nog onbekende Poolse ontwikkelaar CD Projekt. De game werd vooral geprezen om het intrigerende, verra ende maar vooral enorm spannende verhaal. De cliffhanger aan het einde zorgde voor een open mond-momentje: koning Foltest wordt door een sluipmoordenaar aangevallen en er ontstaat een gevecht tu en Geralt en de gemaskerde man. Uiteindelijk vermoordt Geralt hem en blijkt de sluipmoordenaar ook een witcher te zijn, een einde dat schreeuwde om een vervolg.
In het tweede deel is het aan Geralt om het raadsel van de bijna vermoorde koning op te lo en. Het verhaal van de game maakt een aantal RPG-tekortkomingen goed binnen het spel: er valt niet veel te verzamelen, de aanpa ingsmogelijkheden van je wapens en uitrusting laten te wensen over en de besli ingen die je maakt zijn maar op een aantal punten écht belangrijk. Gelukkig vallen deze tekortkomingen uiteindelijk wel mee. Het verzamelen heeft weinig effect op de game, de aanpa ingsmogelijkheden zijn - omdat ze beperkt zijn - juist overzichtelijk en de besli ingen die er toe doen, zijn ook meteen zo belangrijk dat je de game op verschillende manieren kunt laten verlopen.
Je kunt de game zo compact of uitgebreid te maken als je zelf wilt. Het doden van een bepaald personage of een specifieke kant kiezen, biedt bijvoorbeeld weer een reeks aan nieuwe quests en een andere verhaallijn. Het is daarbij fijn dat de keuzes die je maakt niet per definitie goed of slecht zijn. Je gaat dus puur op je eigen gevoel af, zonder dat je constant probeert de ‘juiste besli ing’ te maken.
Moeilijk vechtsysteem
Eén van de grootste ergerni en aan het eerste deel was dat de game vreselijk lange laadtijden kende. Dat heeft CD Projekt deze keer handig opgelost: terwijl de game een nieuwe omgeving laadt, opent Geralt een deur. Zo heb je niet echt laadschermen, al weet je door het exce ief gebruik van deuren eigenlijk wel beter. De wereld blijkt niet echt open te zijn (vrijwel alle wegen hebben een specifieke functie) en sommige gebieden worden opnieuw gebruikt voor andere quests. Voor veel gamers was dit in Dragon Age 2 een storende factor, maar The Witcher 2 verdoezelt dit heel slim door de omgevingen enorm ruimtelijk te laten overkomen, waardoor het veel vrijer voelt dan het in werkelijkheid is.
Wat voor veel gamers wel een nadeel kan zijn, is het moeilijke vechtsysteem van The Witcher 2. Niet moeilijk wat betreft besturing, maar door de RPG-elementen van het actiesysteem. Bij een gemiddelde actiegame kun je al in het begin groepen aan vijanden tegelijk verslaan (denk aan Batman Arkham Asylum) en die verwachting creëert The Witcher 2 ook, door zijn spetterende en flitsende presentatie. Ga je echter met die instelling een gevecht in, dan kom je bekeken uit. Het werkt in principe best fijn, maar vooral in het begin is Geralt gewoon waardeloos in vechten. Wanneer je in het eerste hoofdstuk plotseling tien nekkers (een soort van monsterachtige gnomen) voor je hebt staan, ben je gegarandeerd de pineut. En zo heeft CD Projekt het ook bedoeld.
Signs en QTE’s
Naarmate je steeds meer experience verzamelt, kun je verschillende eigenschappen van Geralt vrijspelen. Wanneer je ongeveer tien punten hebt gekregen om te besteden, kun je pas echt los gaan tijdens het vechten. Je uithoudingsvermogen wordt beter, je bent niet meteen dood wanneer iemand je drie keer van achteren raakt en het wordt mogelijk om meerdere vijanden met één aanval goed te raken. Ja, echt waar! De gevechten worden daarna plotseling een stuk leuker en intenser.
Omdat de gevechten in het begin nogal pittig zijn, is variëren binnen het actiesysteem noodzakelijk om verder te komen. Naast de normale hack-and-slash aanvallen kun je ook bommen gooien, me en werpen, valstrikken zetten, drankjes drinken, je zwaarden met olie insmeren en het belangrijkste: signs gebruiken. De vijf signs die Geralt tot zijn beschikking heeft, zijn een soort van kleine magische aanvallen die vooral handig zijn in combinatie met een zwaard. De eigenschappen variëren van een vuurbal en telekinetische golf tot een speciaal schild; vaardigheden die pas echt goed tot hunrecht komen wanneer je er een aantal punten aan hebt besteed.
Veel gevechten in The Witcher 2 bestaan deels uit quick time-events. Deze interactieve tu enfimpjes krijg je in beeld wanneer je op het punt staat een vijand af te maken. Dit gebeurt wanneer je een van hen bewusteloos slaat, een aanval gebruikt die drie vijanden in één beweging doodt of wanneer je tegen een baas vecht. Het is veel gaver om te zien hoe je op het hoofd van een groot moerasmonster klimt om hem daarna op een spetterende wijze af te slachten dan dat je met een normale aanval zijn lot beslist. Tijdens de quick time-events hoef je overigens enkel snel op de muisknop te drukken om de laatste aanval uit te voeren. Dat klinkt mi chien suf, maar na dik een kwartier vechten en vijf keer opnieuw te zijn begonnen, ben je oprecht blij als het tu enfilmpje wordt ingezet.
Irritaties en een belabberd einde
Het is een soort van trend geworden om elke PC-game met een flink aantal bugs uit te brengen en ook The Witcher 2 doet hier helaas aan mee. Zijn het geen vijanden die nog als levend op de kaart staan, dan zijn verspringende personages of niet geregistreerde muisklikken de boosdoener. Naast dat zijn de klimbewegingen van Geralt ook niet altijd soepel te noemen. Je moet namelijk precies voor een object staan (niet te ver weg of dichtbij en niet te ver naar links of rechts), anders klimt de oppermachtige monsterdoder niet. Het staat een beetje gek: een vuurspuwende draak slacht hij af met twee vingers in zijn neus, maar een deur openen? Daar doet Geralt soms een minuut over, omdat hij één stap te veel naar rechts staat.
Het grootste nadeel aan The Witcher 2 is het einde, of eigenlijk de laatste act in zijn geheel. Het lijkt erop alsof de makers de game óf snel af moesten krijgen óf gewoon geen inspiratie meer hadden. Veel quests worden afgeraffeld, personages vergeten en er is weinig tijd om zelf ook maar iets te ontdekken. Het einde is zelfs zo teleurstellend ten opzichte van het eerste deel dat het alle prachtige momenten van The Witcher 2 die eraan vooraf gingen bijna verpest. Maar vergeet niet: alles was tot de laatste act werkelijk fan-tas-tisch.
Door het einde verliest deze super-RPG toch een punt, zeker omdat het verhaal zo belangrijk is voor de game. Met de bugs en het in het begin moeilijke actiesysteem valt prima te leven, maar het einde is echt The Witcher-onwaardig. Alsof de jongen in American History X nooit wordt doodgeschoten. Alsof Inception een duidelijk einde heeft. Alsof Geralt in The Witcher 2…
De review van The Witcher 2 is gedaan op een AMD Phenom II X4 995-systeem, met Kingston HyperX 4GB geheugen, Radeon 4870 X2 2GB, op Windows 7 64-bit.