Op het moment dat de speler zijn naam in mag voeren, zie je alle letters van het alfabet voor je. Je selecteert een letter (bijvoorbeeld de S) en komt vervolgens in een nieuw schermpje waarbij je een hoofdletter S en een kleine letter s ziet. Vervolgens selecteer je welke je wilt en druk je wederom op een knop om terug te keren naar het volledige alfabet. En zo gaat het bij elke letter die je wilt invoeren. Een shift-knop, een caps lock of desnoods twee keer het alfabet, eentje met kleine letters en eentje met hoofdletters, was natuurlijk een optie geweest die het spelers veel makkelijker had gemaakt. In plaats daarvan kiest The Witch and the Hundred Knight voor de meest omslachtige, onhandige manier die we kunnen bedenken. Het is tekenend, voor een game die in zijn uitvoering net zoveel fout doet als dat qua concept goed lijkt te doen.
Landjepik
De enige spelers die erachter gaan komen dat er best een prima concept aan deze ervaring ten grondslag ligt, zijn de echte doorzetters of zij die verplicht worden om ‘m uit te spelen. We vinden het al knap als je voor het einde van de tutorial je geld nog niet terug hebt proberen te vragen. Een game die je om de vijf meter lopen een halt toe roept om óf proberen grappig te doen, óf om iets uit te leggen middels lappen tekst, is nou niet bepaald ons idee van een vermakelijke tijd. Als je letterlijk tien regels (afzonderlijk doorklikken alsjeblieft) nodig hebt om uit te leggen dat je een schakelaar activeert door op rondje te drukken, dan heb je het als ontwikkelaar niet begrepen.
En zo ben je de eerste uren aan het knokken tegen wel meer slechte keuzes. Het verhaal wordt uit de doeken gedaan via, je voelt ‘m mi chien al aankomen, lappen tekst die grotendeels onintere ant zijn. Normaliter zijn we van Nippon Ichi scherpe, gitzwarte humor gewend. Ditmaal is het enkel gitzwart, zeldzaam grof en zelden grappig. Het idee is dat jij als domme minion (de Hundred Knight) door de heks Metallia opgeroepen wordt om haar bevelen op te volgen. Het moeras, dat haar domein is, krimpt en aangezien ze niet te lang buiten dat moeras kan vertoeven, moet jij de wereld intrekken om omliggende gebieden vrij te spelen en het moeras zo uit te breiden.
Het Hundred Haasje
Dergelijke uitstapjes maak je naar gebieden waar je maar één doelwit voor ogen hebt dat willekeurig in de map geplaatst is. Het ene gebied is een gigantisch doolhof, het andere een redelijke kleine en makkelijke arena. Vooral dat eerste stelt je voor een flinke uitdaging omdat elke actie die je onderneemt en elke stap die je zet ervoor zorgt dat je meter, zogeheten Gigacals, leegloopt. Is die eenmaal leeg, dan begint je HP-balk leeg te stromen en als je niet op tijd terug in het moeras bent met al je nieuw vergaarde spulletjes, nou ja, dan is je Hundred Knight dus behoorlijk het haasje.
Het is niet de eerste keer dat we een dergelijke systeem zien opduiken in een roguelike(-achtige) dungeoncrawler en in principe werkt het prima. Dat wil zeggen: na (daar zijn ze weer) de eerste uren begint het prima te werken. Om onduidelijke redenen bewaart Nippon Ichi veel van zijn spelelementen tot ver in de game, wat betekent dat je na die erbarmelijke tutorial ook nog eens een behoorlijke tijd opgescheept zit met nogal saaie, eentonige gameplay die eigenlijk door niets wordt gered. Uiteindelijk komt alles nog best wel aardig samen, met vernuftig combowerk via meerdere wapens tegelijk. De vijanden hebben elk hun eigen sterktes en zwaktes en vooral in de latere uren knok je echt voor je leven. Om in lijn van de game te blijven laten we de overige 4000 facetten van de gameplay maar even over aan je eigen drang naar ontdekking. Neem gewoon maar aan dat de diepgang waar Nippon Ichi om bekend staat aan het einde van de rit voor een groot deel benaderd wordt. Al is deze game nergens van plan om alles fatsoenlijk aan je uit te leggen.
Geen dagelijkse kost
Weinig mensen kunnen ontkennen dat de unieke soundtrack, die klinkt als een soort op hol geslagen donkere versie van wat je in het sprookjesbos in de Efteling zou kunnen horen, van een fantastisch niveau is. De presentatie is wat meer een kwestie van smaak. Mooi is het niet, technisch gezien. Vooral als de camera wat dichter op de actie gaat hangen, of wanneer drukke gedetailleerde gebieden een beetje blurry worden als je er te snel doorheen loopt. Maar de koddigheid straalt er vanaf en ach, het is weer eens wat anders. De een zal de knullige donkere schattigheid kunnen waarderen, terwijl in de ogen van een ander het juist weer als een technisch wanproduct aanvoelt met smoezelig uitgesmeerde details en een gebrek aan productiewaarde.
The Witch and the Hundred Knight is zeker niet de eerste Nippon Ichi-titel waarbij het even duurt om in te komen, maar het is wel hun eerste game waarbij die taak echt bijna onmogelijk gemaakt wordt. Een paar uur om in een game te komen is an sich zo’n ramp nog niet, mits die uren op hun eigen voorwaarden ook aangenaam zijn. En zelfs als dat niet het geval is (zoals hier), dan zou het nog eventueel te overzien zijn als de ervaring uiteindelijk uitmondt in iets briljants. Maar ook daar is geen sprake van. Op zijn best transformeert deze actie-rpg uiteindelijk in een gemiddeld leuke spelervaring. De instapdrempel die tot aan de hemel rijkt (en waar het op zwaar op afgerekend moet worden) zorgt ervoor dat The Witch and the Hundred uiteindelijk als compleet gefaald product de geschiedenisboeken in zal gaan. Best wel zonde, want titels met verse ideeën en een aangenaam unieke stijlvoering komen nou eenmaal niet elke dag om de hoek kijken.