Vergeet gewoon maar even dat dit spel The Walking Dead heet, want buiten die titel en personages Daryl en Merle Dixon, heeft het he-le-maal niets te maken met televisieserie (of de comic). Vooruit, acteurs Norman Reedus en Michael Rooker hebben wel hun stem en uiterlijk aan het spel verleend, maar dat was het dan ook echt. Allereerst speelt het verhaal zich af voor het eerste seizoen en probeert het wat meer diepgang te geven aan de achtergrond van de Dixon-broers. Maar zelfs dat lukt niet, want alle plotontwikkelingen pa en op een bierviltje.
Zo hoef je niemand te vertellen dat het niet slim is om de aandacht te trekken van een grote groep zombies. Survival Instinct stuurt echter heel bewust aan op het zo stil mogelijk zijn. Vrijwel meteen wordt duidelijk dat dit helemaal niet nodig is. De meest efficiënte manier om van punt A naar punt B te komen is door gewoon te rennen. En dan bedoelen we niet om de groep ondoden heen, nee. Je kunt er gewoon dwars doorheen walsen als je daar zin in hebt. Want hoewel Daryl blijkbaar het uithoudingsvermogen van een bejaarde kettingroker heeft, zijn de zombies nog langzamer en vergeten ze na een tijdje waar ze mee bezig waren. Vooral wanneer je ergens een hoekje om gaat of door een gebouw loopt en de deur achter je dicht doet.
Hack-and-slash
Wanneer je er toch voor kiest om de confrontatie aan te gaan met de Walkers, zoals ze in de serie heten, is het verstandig om je Call of Duty-tactieken achterwege te laten. Met schieten bereik je weinig, tenzij je genoeg munitie hebt om een heel leger aan ondoden om te leggen. Het geluid van een geweerschot trekt meteen de aandacht van iedereen in de omgeving. En aangezien dingen als munitie en medische hulp schaars zijn, is het slimmer om slag- of steekwapens te gebruiken.
Ben je dan toch omsingeld door een groep, is het alsnog niet verstandig om je shotgun te pakken. Want ook hier kun je weer misbruik maken van een spelmechaniek. Als ze dichtbij zijn, proberen de Walkers je vast te pakken. Jij moet vervolgens alleen nog op het juiste moment een knop indrukken om ze een mes door hun schedel te boren. Op deze manier kun je heel gemakkelijk tot wel tien vijanden elimineren met amper een wondje als eindresultaat. En als je toch dood dreigt te gaan, duw je de eerstvolgende zombie gewoon van je af en ren je snel weg.
Helemaal makkelijk wordt het wanneer je halverwege het spel een bijl opraapt. Vergeet vanaf dat moment alle andere wapens. Met dit gereedschap is het mogelijk om met één klap het hoofd van een zombie af te hakken. Toen we het spel voor de tweede keer uit gingen spelen, hebben we gekeken of het mogelijk was om het spel als een hack-and-slasher te spelen. En ja, dat is prima mogelijk. Het is na gewoon doorrennen de simpelste manier om de game uit te spelen, en ook gelijk de enige om de tergend saaie gameplay nog enigszins draaglijk te maken.
Welk overlevingsinstinct?
Om even terug te gaan naar het survivalaspect (wat zogenaamd belangrijk zou moeten zijn): sommige levels herbergen andere overlevenden, die graag geholpen willen worden door iemand die met een wapen op ze af komt lopen. Dit zijn vaak simpele klusjes als het geven van een voedselpakket, contact leggen met weer een ander personage of het zoeken van een bepaald voorwerp.
Hoewel dit in potentie intere ant kan zijn, slaat het de plank op twee fronten mis. Ten eerste is het onmogelijk om een band te krijgen met ook maar een van de computergestuurde personages. Ze hebben totaal geen persoonlijkheid of een verhaal om te vertellen. Als ze doodgaan op een van hun zoektochten, heeft dit geen enkele impact. Het maakt de keuze wie je meeneemt in de auto er niet bepaald moeilijk op. Het enige wat nog uitmaakt is dat er andere achievements en power-ups vrij worden gespeeld.
Wat nog meer roet in het eten gooit, is het magische kompas dat altijd de juiste richting op wijst. De rode pijl begeleidt je bijna dwingend naar de volgende locatie, waardoor het laatste sprankje overlevingsinstinct ook overbodig blijkt. Zo groot zijn de levels namelijk niet en de mogelijkheden voor vrije verkenning zijn meestal vrij beperkt.
Eindeloze lijst
Over het visuele aspect van de game kunnen we eigenlijk heel kort zijn, want grafisch ziet het eruit alsof we weer een hardwaregeneratie terug in de tijd zijn gegaan. Hoewel zombies van zichzelf al niet moeders mooiste zijn, heeft de ontwikkelaar er nauwelijks moeite in gestoken om ze er enigszins fraai of afschrikwekkend uit te laten zien. De omgevingen zijn een ongeïnspireerde brei van saaie kleuren en veel herhaling.
En zo zijn er eigenlijk nog vele punten waarop het spel opzichtig faalt, als je het nog zo kunt definiëren. Het zijn dusdanig veel mi ers dat zelfs het opsommen ervan zijn marginale waarde zou verliezen. Het is helaas maar al te duidelijk dat The Walking Dead: Survival Instinct nooit uit de vroege alfafase is gekomen. Uitgever Activision heeft het spel alleen wel voor de volle mep in de winkels gelegd.