Let op: hoewel er geen echte spoilers in deze recensie zitten, noemen we een paar personages bij naam en pa eren nieuwe locaties de revue.
De vorige aflevering van The Walking Dead was belangrijk voor dit seizoen. Door Carver en de ervaringen in zijn kamp werden de vuistregels voor overleven goed benadrukt en leerde je dat zowel alleen reizen als overleven binnen een groep z’n voordelen heeft. Clementine exploreerde de wereld in aflevering een, organiseerde de groepen in aflevering twee en reflecteerde dus vooral in aflevering drie. In Amid the Ruins is het meer een kwestie van taxeren voor de inmiddels doorgewinterde tiener: wie is het waard om te blijven en wie moet er weg?
Ieder voor zich... en één ander
Dankzij een ontsnapping uit Carvers kamp én de klauwen van een horde zombies, staat een nieuwe groep voor een nieuwe uitdaging. Wat is de beste plek om te overleven met de winter en een nieuw mens op komst? De zwangere Rebecca moet zo snel mogelijk onderdak krijgen en daarom gaan de overgebleven groepsleden op zoek naar beschutting. Bovendien zijn een aantal leden van de kerngroep spoorloos, wat het opdrachtenlijstje voor deze aflevering compleet maakt.
Vanuit een vervallen oorlogsmonument maakt de groep zich klaar voor de bevalling. Daar neemt de logica van het verhaal af. Want vooral de minder sociale overlevers ontfermen zich ineens over andere, zwakkere personages. Zo leert Jane – een asociale eenling met ongewoon veel praktische survivalkennis – Clementine de kunst van het doden met schroevendraaiers en schiet een aangeslagen Kenny uit een depre ie om als vroedvrouw op te treden. Ook Clementine ontfermt zich tegen wil en dank over een zichtbaar zwakkere tiener, al heb je de keuze om haar van je af te slaan. Clementine is de noodzakelijk harde spil in de groep, die best wat meer op overleven mag letten en minder op elkaar.
Fragmenten uit het verleden
Groepsgevoel is belangrijk in dit deel, want bij een aantal personages krijg je de kans om ze te helpen of links te laten liggen. Het doet af en toe denken aan cruciale momenten in seizoen één, hoewel je dit keer minder invloed uitoefent. Denk hierbij aan het helpen van iemand die toch al ten dode is opgeschreven of het strenger optreden bij personages die maar niet vooruit zijn te branden. Vaak gebruik je dialoogkeuzes puur voor het ventileren van woede op zwakkere personages, die de veiligheid van iedereen in gevaar brengen. Het is op die momenten doodzonde dat je niet de duivelse dilemma's krijgt aangereikt zoals Lee in het eerste seizoen. Juist die keuzes maakten de serie zo sterk en knoopten de afleveringen zo kundig aan elkaar.
Clementine ontmoet bijvoorbeeld iemand die in shock verkeert en daardoor (waardevolle) leden van de groep in gevaar brengt. Afhankelijk van hoe je haar in eerdere afleveringen hebt behandeld beschouwt ze jou als vriendin en kost het je meer of minder moeite om haar te kalmeren. Haar toekomst staat echter vast. Hoewel de gevolgen van je keuzes minimaal zijn, voel je je zeker bezwaard bij bepaalde besli ingen en weet Telltale je nog steeds naar een bepaalde richting te sturen. Wat minder goed uit de verf komt in dit seizoen is de waarde van personages gedurende meerdere afleveringen. Dit keer duiken ze te pas en te onpas op en weet je maar met een paar ervan een band op te bouwen of een afkeer van ze te krijgen.
Minder geklik
Luke en Clementine schoten bijvoorbeeld goed met elkaar op, terwijl ze elkaar in de laatste twee delen nauwelijks zien of spreken. Pas wanneer Luke ineens opduikt (héél dicht) in de buurt van Clementines nieuwe vriendin Jane, is duidelijk dat Telltale wat probeert te doen met het thema jaloezie. Jammer genoeg zijn veel narratieve boodschappen onduidelijk of incompleet vanwege het ontbreken van binding met de personages. Hier en daar wordt gespeeld met luchtige grapjes om af te leiden van het incoherente script, al doet een tergend flauw grapje over poep en wasberen het verhaal eerder kwaad dan goed.
Een aantal personages in The Walking Dead wordt overigens vrijwel in zijn geheel overgeslagen. Je ziet de personen zijdelings verschijnen – en ze spreken netjes hun dialogen, maar het gevoel van onderhuidse irritaties of persoonlijke spanningen is nauwelijks aanwezig. Clementine spreekt het zelfs uit in Amid the Ruins:
“I was with another group. That one worked better…”
Dat het niet klikt met de groep betekent natuurlijk niet dat we dit seizoen wegschrijven als matig of slecht gepend. De verhaallijn is intere ant genoeg en heeft net als iedere aflevering tot nu een eigen solide thema. Het benadrukt de kracht en de zwakte in dit seizoen van The Walking Dead: de som der delen mag er zijn (een mooie 8 gemiddeld), maar synergie zoals in het eerste seizoen is er niet.
The Walking Dead Season 2: Episode 4 is nu beschikbaar op pc, Mac, PS3, Xbox 360 en iOS.