Het is een vreemd verhaal: Electronic Arts nam Pandemic Studios amper twee jaar terug onder haar gelederen, maar doekte de ontwikkelaar een aantal weken geleden alweer op, nog voor de release van hun laatste project. Dit project, genaamd The Saboteur, ligt inmiddels doodleuk in de winkels. De hoogste tijd dus om eens te kijken of Electronic Arts er goed aan heeft gedaan om de deuren van dit bedrijf te sluiten.

De opzet van The Saboteur belooft in ieder geval veel goeds. Dat het spel zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog is zeker niet uniek, maar er is een leuke twist aan gegeven. In plaats van een inwi elbaar slagveld, is Parijs het decor. Geen doorsnee shooter dus, maar een actiespel dat zich afspeelt in een open spelwereld. Als Sean Devlin kom je terecht in de wereldstad, die ook door de Duitsers bezet is. Deze Ierse autocoureur raakt door gruwelijke omstandigheden betrokken bij de oorlog, krijgt een afkeer tegen de Duitse machthebbers en sluit zich aan bij het Franse verzet. Hun einddoel is vrij duidelijk: ervoor zorgen dat de bezetters verdreven worden.

Het idee achter het verhaal en de setting is intere ant. De oorlog wordt nu eens vanuit een ander perspectief belicht. Helaas is de uitwerking minder geslaagd. Het begint nog veelbelovend: de personages worden sterk neergezet en al vanaf het eerste moment is de grimmige toon duidelijk. Wanneer je echter een paar uur gespeeld hebt, wordt het al gauw een stuk minder boeiend. Sterker nog, het verhaal is eigenlijk niet eens echt de moeite waard. De personages maken bijvoorbeeld nauwelijks een ontwikkeling door. Kenmerkend hiervoor is Sean Devlin zelf. In eerste instantie lijkt hij een uitgesproken persoon met een intere ante achtergrond, maar doordat hij zich steeds op dezelfde oppervlakkige manier gedraagt, voel je je nooit bij hem betrokken.

Parijs weet dit gelukkig wat te compenseren. De stad komt op geen enkel moment echt tot leven, maar een stijlkeuze zorgt ervoor dat de game toch nog behoorlijk sfeervol is. Wat rode tinten daargelaten, is alles namelijk kleurloos. Weet je een deel van de stad te bevrijden, dan keren de kleuren hier terug. Op zich een simpel visueel trucje, maar op de een of andere manier brengt dit wel een bepaalde stemming met zich mee. Rijd je in een oldtimer door de zwart-witte steegjes, terwijl je enkele Duitse soldaten op de achtergrond ziet marcheren, dan is de droevige tendens goed merkbaar. De rode accenten dikken dit nog wat extra aan. Bloed, symbolen en vuur vallen hierdoor veel eerder op en maken dan ook meer indruk.

Het bevrijden van Parijs doe je door de boel te saboteren. Het is je taak nazi's te dwarsbomen om ze zo langzaam te verdrijven uit de verschillende stadsdelen. De mi ies zijn hier dan ook op gericht en variëren van het infiltreren in een Duitse basis en het bevrijden van onschuldige gevangenen tot het opblazen van een kazerne. Divers zijn de mi ies zeker en het is ook leuk dat je vrij bent om zelf te bepalen hoe je te werk gaat. Voor een van de eerste mi ies moet je bijvoorbeeld een prachtige auto stelen. Dit racemonster wordt bewaakt door een horde soldaten. Grofweg zijn er twee manieren waarop je dit kan aanpakken. Of je knalt alles en iedereen omver of je pakt het iets subtieler aan en gaat sluipend te werk.

Om bij de eerste aanpak te beginnen: het schietsysteem werkt, maar daar is eigenlijk ook alles mee gezegd. Bovengemiddeld goed worden de gevechten namelijk nergens. Het schieten heeft bijvoorbeeld te weinig impact en de kunstmatige intelligentie is niet al te sterk, waardoor je als Rambo dood en verderf kunt zaaien. Toch is het niet vervelend om het vuur te openen of wat soldaten te belagen met dynamiet. Er zijn meer dan genoeg wapens, de shootouts zijn vrij spectaculair en het bestuurt prima. Het is alleen totaal niet pa end bij de wat grimmigere en serieuzere aard van de game: het voelt veel te oppervlakkig. Hetzelfde geldt eigenlijk als je probeert te ontsnappen door als een gek door de straten van Parijs te racen. Dit is wel leuk, maar door de matige physics en de domme vijanden worden de achtervolgingen nooit echt meeslepend. Het komt zelfs wat kunstmatig en geforceerd over.

Het beklimmen van gebouwen is vaak de beste manier om ergens ongezien te komen. Parijs leent zich hier perfect voor door de vele balkons en uitstekende richeltjes. Het werkt aardig en voor je het weet sta je op de dakrand van een enorm bouwwerk. Mocht je onderweg toch onverhoopt een soldaat tegenkomen, dan kun je hem nog altijd vanachter besluipen en op een brute manier om het leven brengen. Dit wordt spectaculair in beeld gebracht en geeft de nodige voldoening, al is het wel erg arbitrair wanneer je de aanvalsknop in moet drukken. Je moet op een bepaalde, haast willekeurige plek staan, anders werkt het niet en is de kans groot dat je opgemerkt wordt door de soldaat. Dit is erg zwak geprogrammeerd en gaat ook al gauw frustreren.

Krijg je het toch voor elkaar, dan kun je zijn uniform aantrekken. Gedraag je je vervolgens als een echte soldaat, dan word je nauwelijks nog opgemerkt. Een leuke optie, die je net wat meer vrijheid geeft om je eigen pad te kiezen. Het is wel jammer dat er gekozen is voor een vrij onnatuurlijke designkeuze. Op je plattegrond worden zowel Duitse soldaten als jij aangeduid met een stip en een omringende cirkel. Je eigen cirkel, die groter wordt wanneer je rare fratsen uithaalt, geeft aan binnen welke straal je verdacht overkomt, terwijl de cirkels van de soldaten laten zien in welk gebied ze je kunnen opmerken. Overlappen de cirkels elkaar, dan gaat er een metertje lopen. Is dit metertje vol, dan zien ze wie je werkelijk bent en beginnen ze een klopjacht. Doordat dit zo strikt verloopt, anticipeer je al gauw alleen nog maar op je plattegrond in plaats van dat je op een natuurlijke manier onopgemerkt probeert te blijven. Op dit vlak voelt The Saboteur te veel aan als een spel, wat ten koste gaat van de ervaring.

Buiten de verhalende mi ies ben je vrij om te doen en laten wat je wilt, al zijn de mogelijkheden vrij beperkt. Het blijft eigenlijk bij het uitbouwen Devlins vaardigheden, het opblazen van basi en en het kopen van nieuwe wapens. En eigenlijk is dit het verhaal van de hele game. Het is allemaal wel leuk en aardig, maar door de wat halfslachtige uitwerking weet The Saboteur nooit echt te overtuigen. De unieke insteek en de sfeer zorgen ervoor dat het spel toch nog een bepaalde charme met zich meebrengt, maar buiten dat is het een vrij middelmatig spel.