The Pedestrian is slim in alle opzichten

The Pedestrian verkoopt zichzelf. Dit spel zuigt je niet zijn wereld in aan de hand van de puzzels, maar aan de hand van de fijne stijl en muziek. Je speelt een stickmannetje (bij gebrek aan een betere omschrijving) dat rondloopt in een modern stadscentrum. Maar in plaats van op straat, kun je als stickmannetje alleen op bijvoorbeeld borden en monitoren lopen. En zo trek je door de metro, de straten en zelfs door bouwplaatsen; van krijtbord, naar verkeersbord, van tv-monitor, naar tramhaltemonitor, ga zo maar door.

Niet moeilijk, niet makkelijk

Het puzzelen introduceert gestaag nieuwe variabelen. In het begin van de game trek je vooral lijntjes van bord naar bord. Dat doe je door met één druk op de knop uit te zoomen. Je kunt dan onderling met de borden schuiven, waarna je sommige deuren met elkaar kunt verbinden door een lijn tussen de deuren te trekken. Je moet dus eigenlijk deduceren welke route stickmannetje kan lopen, om vervolgens de borden zo te plaatsen dat je de lijntjes (ergo route) kunt tekenen.

Vervolgens introduceert de game factoren die op dat principe voortborduren, zoals ladders, lasers, opstapjes en portalen. Het lijntjes trekken is daarbij soms minder belangrijk dan het slepen met de borden, en andersom. De puzzels combineren verschillende elementen, maar het plannen van een route voor stickmannetje blijft de rode draad. Als je deze game te lang achter elkaar speelt begin je daarom een beetje bordensleepmoe te worden: de puzzels komen in opzet nogal overeen. Sommige elementen (de portalen) vond ik daarnaast minder leuk dan de andere (de lijntjestrekpuzzels), maar soit, dat is persoonlijk.

De puzzels zijn zonder uitzondering geweldig geïntegreerd in de stadse omgeving. Je bezoekt zo’n beetje ieder facet van de stad, waaronder bouwplaatsen, het park en op momenten bestuurt stickmannetje zelfs de trein. Uiteindelijk zijn al die puzzels onderdeel van een grotere ‘hub-puzzel’. Die grote hub-puzzels zijn dan weer gekoppeld aan een soort van GameBoy, die je aan het werk probeert te krijgen door zeven van die grote puzzels op te lossen. Lang verhaal kort: The Pedestrian is geen lange game.

Na ongeveer vijf uur heb je het spel afgerond en het geweldige einde behaald. Het is verleidelijk te stellen dat The Pedestrian te makkelijk is, maar dat vind ik oneerlijk. The Pedestrian is niet erg pittig, maar deze game draait om zijn flow. Moeilijkere puzzels (nu doe je er zelden langer over dan een kwartiertje) zouden afdoen aan de heerlijke pace. Bovendien: je wordt nu al soms een beetje bordensleepmoe. Als de puzzels nog langer zouden duren zou deze game me misschien wel zijn gaan tegenstaan – zoals Baba is You dat deed, bij mij althans.

Strijden

The Pedestrian wil dus niet lang zijn, de game wil behapbaar zijn. En binnen die opzet komen de puzzels prima tot hun recht. The Pedestrian is een vlotte puzzelgame met veel leuke momenten, zowel dankzij slim puzzeldesign als mooie art direction. Ik raad ‘m van harte aan en hoop dat zelfs geoefende puzzelaars zich niet blindstaren op de prijs of lengte. Ik denk niet dat je er spijt van krijgt.

The Pedestrian is verkrijgbaar op pc en kost twintig euro.

Laatste reviews op Gamer.nl:

Conclusie

8

Uitstekend

Conclusie

Ik heb door en door genoten van The Pedestrian, een slimme puzzelgame die zijn bondige puzzels kundig verweeft met de spelwereld. Dit pientere spelletje is voor twintig euro zijn paar uurtjes meer dan waard.

Plus- minpunten

Stijl

muziek

puzzels

heerlijk tempo

Gelijkende puzzels