Het verhaal van Roodkapje lijkt een onschuldig sprookje, maar wordt mede door Sigmund Freud vaak in verband gebracht met minder onschuldige thema's. Zo zou de tocht van Roodkapje door het bos de volwa enwording van een meisje symboliseren, waarbij de wolf de oerdriften van de mens voorstelt. Het rode kapje zou verwijzen naar de eerste menstruatie en daarmee de omslag naar de rijpheid van het meisje. The Path van het Vlaamse kunstenaarsduo Tale of Tales volgt deze ietwat afwijkende visie op Roodkapje en gebruikt het sprookje om op een subtiele manier een verhaal over volwa en worden te vertellen.
The Path is dan ook geen game in de kla ieke zin van het woord, maar een artistieke uiting die gebruik maakt van het door ons zo geliefde interactieve medium. Kunst dus. En zoals altijd zorgt de benaming 'kunst' direct voor felle discu ies. Want waar houdt kunst op en begint de pretentie tot, wat is goede kunst en kan kunst niet ook heel wanstaltig zijn? De interpretatie daarvan is daarnaast ook nog eens zeer persoonsgebonden. De een kan erg genieten van de films van David Lynch, de ander vindt het vaag doen om het vaag zijn. Stelt moderne kunst nu wat voor, of is het gewoon geklieder op een canvas? En is The Path nu een briljante statement over de volwa enwording, of is het verkapte pedofiele porno, zoals sommigen mensen op internetfora het liever noemen?
Eigenlijk is dat een conclusie die je vooral zelf moet trekken. Lees de verdere review NIET, maar koop het spel, speel het en laat je overdonderen. Alleen dan kun je The Path ervaren zoals het bedoeld is, zonder vooroordelen en compleet in het ongewi e over wat je te doen staat. Zeker als die schamele €7,90 die het spel kost voor jou geen rib uit je lijf is en je wel open staat voor wat minder voorgekauwde spelervaringen, moet je dat zeker doen. Het volgende deel verklapt redelijk wat over het spel en de thematiek, dingen die eigenlijk op een natuurlijke manier tijdens het spelen naar voren zouden moeten komen. De echte progre ieve gamer, eventueel bereid tot een kleine teleurstelling, haakt hier af.
In The Path dien je met zes verschillende meisjes naar het huis van grootmoeder te lopen. De opdracht is simpel: blijf op het pad. Wie dat braaf doet zal binnen enkele minuten aankomen bij het huis van grootmoeder, naar binnen lopen en daar grootmoeder op het bed aantreffen. Op het daaropvolgende eindscherm staat echter met koeienletters het woord 'failure', je hebt gefaald. De duidelijke opdracht die je wordt gegeven, dien je namelijk net als in het sprookje naast je neer te leggen. In plaats daarvan dien je in het donkere bos naast het pad de confrontatie aan te gaan met de 'wolf', in zes verschillende hoedanigheden.
In het bos vind je verschillende locaties en voorwerpen waar de zes meisjes verschillend op zullen reageren. In beeld verschijnen gedachtespinsels van de meisjes die pa en bij de levensfase waarin de meisjes verkeren. Deze gedachtespinsels zijn in het Nederlands en soms haast poëtisch. Tevens bevatten ze intere ante visies op het leven, over de grote maar ook de kleine dingen. Soms zijn ze heel onschuldig, zelfs naïef, zoals bij het jongste meisje Robin, die haar onbegrip over het doodgaan op prachtige wijze verwoordt. De depre ieve Ruby verlangt vooral naar die dood en zegt de meest macabere dingen. Maar haar opmerking over de schoonheid van verval is tegelijk weer heel herkenbaar. Een vervallen, overwoekerd fabrieksgebouw kan immers prachtig zijn op zijn eigen manier. En zo is uit elk van de visies van de meisjes wel een levensles te halen, mits je de tijd neemt om er even erbij stil te staan wat ze nu eigenlijk denken.
In principe hoef je met alle meisjes alleen de confrontatie met de 'wolf' aan te gaan. Dit kan een man zijn die in het bos loopt, maar ook een andere gedaante. Wat volgt is mi chien het meest omstreden punt van The Path. We zien een suggestieve scène waarin de 'wolf' en een jong meisje dichter tot elkaar komen, waarna het scherm zwart wordt en het meisje ontwaakt vlak voor de poort van grootmoeders huis. Ze ligt ineengezakt op de grond in de regen, staat moeizaam op en loopt met haar laatste kracht het pad af. Sommigen zien hierin een verkrachting, maar je zou het ook kunnen zien als een levensles, een onontkoombare tegenslag op de weg naar volwa enheid. The Path afdoen als een verkrachtingsgame is in ieder geval véél te kortzichtig. Sowieso is er geen enkel teken van een echte daad en moeten de gebeurteni en vooral symbolisch worden opgevat. Het feit dat je door het spel gedwongen wordt de confrontatie met de 'wolf' aan te gaan maakt het allemaal des te wranger, maar dat is mi chien juist wat de kunstenaars wilden benadrukken.
Eenmaal in grootmoeders huis loop je via verschillende kamers naar de slaapkamer van je grootmoeder. Afhankelijk van wat je allemaal gevonden hebt in het bos, zullen er meer kamers doorlopen worden en zijn er meer voorwerpen aanwezig. Elke kamer is een kunstwerk op zich. Veelal zijn ze vaag en symbolisch, maar weten ze wel een onbehaaglijk gevoel over te brengen die past in de verdere thematiek van het spel. Je volgt een vast pad door grootmoeders huis, maar kunt op elk punt stilstaan en rondkijken naar het kunstwerk om je heen. Hoe meer tijd je neemt, hoe meer van de achterliggende symboliek je zult opvangen. Ben je geen kunstliefhebber, dan is het voor jou ongetwijfeld maar een vage bedoening die weinig met een game te maken heeft. Gewoon een knop drukken tot je bij het bed van je oma bent bevat immers weinig 'gameplay'.
Wanneer je The Path puur als game bekijkt, blijft er sowieso weinig gameplay over. Er zitten geen puzzels in, geen actie, geen uitdaging. Je loopt door het bos, hoopt wat voorwerpen tegen te komen die je kunt bekijken of gebruiken, leest wat poëtische teksten, en dat maal zes. Het speeltempo van The Path ligt daarbij beduidend lager dan je gewend bent. Je kunt weliswaar rennen, maar lang niet overal. En wanneer je alleen mag lopen, dan gaat dat zeer, zeer langzaam. Het vergt soms wat geduld, maar ik merkte zelf dat deze trage loopstukjes vaak ook een mooi moment voor overdenking zijn. Momenten waarop je de beelden die je juist gezien hebt, probeert te duiden.
Wat daarbij jammer is, is dat The Path af en toe nog net iets teveel de suggestie wekt wel iets van een game te willen zijn. Zo krijg je aan het eind van elk hoofdstuk een eindscherm waarop precies te zien is hoeveel voorwerpen je wel en niet gevonden hebt, samen met een waardering volgens het Amerikaanse cijfersysteem van je prestaties. Dit voelt wat misplaatst in een artistiek werk, maar is mi chien noodgedwongen toegevoegd om de speler nog enige indicatie te geven of hij wel op het goede pad zit. Een echte speluitleg ontbreekt namelijk en zoals gezegd dien je de enige opdracht die je krijgt, op het pad blijven, niet eens op te volgen.
Ook op audiovisueel vlak is The Path echt een kunstwerkje. De makers hebben met hun kleine team niet alle grafische middelen beschikbaar die je bij grote ontwikkelstudio's verwacht, maar wat ze ermee klaarspelen is prachtig en vooral zeer sfeervol. Ze spelen veel met filters, helderheid en contrast om andere sferen neer te zetten. Hierdoor wordt het op zich vrij repetitieve bos nooit echt saai om doorheen te wandelen. Het zijn echter vooral de kamers in grootmoeders huis die de artistieke prestaties van de makers op visueel gebied tentoonspreiden. Tijdens de wandeling in het bos is het mi chien wel meer de angstaanjagende pianomuziek die voor een beklemmende sfeer zorgt en die wordt versterkt door een mengelmoes van alledaagse en minder alledaagse geluiden.
Hoewel we er liever niet teveel over doorzeuren, zijn er een aantal technische mankementjes in The Path die wel even genoemd moeten worden. De besturing van je personages is soms vrij stroef en ze blijven veelvuldig vastzitten in de omgeving daar waar je het niet verwacht. Op andere momenten lopen ze weer dwars door voorwerpen heen. Ook de sporadische personages die je in het bos tegen komt, willen nog wel eens achter voorwerpen blijven steken. Deze onvolkomenheden doen gelukkig niet af aan de sfeer die The Path neerzet.
Een echte conclusie aan The Path verbinden is lastig, omdat dit meer dan bij andere games zeer persoonsgebonden is. Maar of je het nu leuk gaat vinden of niet, eigenlijk moet elke ruimdenkende gamer The Path toch uitproberen. Met de lage aankoopprijs kun je niet echt een miskoop doen. De discu ie of games kunst kunnen zijn of niet blijft nog wel even open staan in ieder geval. Als The Path al kunst is, dan is het tegelijk nog maar de vraag of het een game is. Ik vind het kunst, maar mi chien vind jij het pedofiele porno? Probeer het uit zou ik zeggen, want een eerlijke kans verdient het zeker.