In The Matrix: Path of Neo draait het, zoals de titel al aangeeft, om hoofdpersoon en übermens Neo. Dit is meteen het grootste verschil met voorganger Enter the Matrix, waar je met twee relatief onbekende personages een zijverhaal van de tweede film moest doorlopen. Het spelen met “the One” is natuurlijk een stuk toffer dan om met zwakkere, onbekende personages de gehate agents naar het hiernamaals te trappen. In Path of Neo volg je dan in tegenstelling tot Enter the Matrix niet een zijverhaal van één van de drie films, maar doorloop je de gehele trilogie met als klapper een alternatief einde, bedacht door de gebroeders Wachowski.
Gedurende het spel kom je op veel bekende locaties waar je dit keer zelf, in de huid van Neo, de strijd aan kan gaan met je tegenstanders. Net als in Enter the Matrix zorgen rechtstreeks uit de films afkomstige tu enfilmpjes voor de juiste sfeer en de volledigheid van het verhaal. Uiteraard is het ook mogelijk om de gigantisch vette lobby scène uit de eerste film na te spelen, inclusief alle ravage die je hierin kunt aanrichten. Shiny heeft ervoor gezorgd dat je de hele omgeving aan gort kunt knallen en dit zorgt uiteraard voor een lekker gewelddadig en hectisch sfeertje. Het gebruik van de Havok engine, die ervoor zorgt dat alle voorwerpen realistisch reageren op de zwaartekracht, is eveneens belangrijk voor de geloofwaardigheid van de wereld in The Matrix.
Path of Neo begint alvast spectaculair: aan het begin van de game moet je het namelijk gelijk al opnemen tegen een horde politieagenten en speciale eenheden om te bepalen wat de beste moeilijkheidsgraad voor jou is. Na de juiste moeilijkheidsgraad gekozen te hebben wordt je ondergedompeld in een iets wat te lange tutorial die je door helpt met het onder de knie krijgen van de besturing. Als je deze tutorial gehad hebt kun je aan het echte werk beginnen en tover je al snel de vetste moves uit je mouw. Een punt van kritiek hierbij is dat ik soms het gevoel heb gehad dat ik niet de volledige controle over Neo kreeg tijdens de gevechten en dat de vette moves bijna automatisch door middel van het inrammen van een paar knoppen uitgevoerd worden.
Dit knoppenrammen wordt mi chien nog wel versterkt door het gigantische aantal moves die je kunt vrijspelen. Aan het einde van elk level kun je het scala aan bewegingen weer wat uitbreiden. Hierdoor kun je later in de game echt elke mogelijke knoppencombinatie gebruiken. Voor de hardcore gamer die zich helemaal verdiept in de game zal het niet zo'n probleem zijn, alleen de casual gamer zal naar mijn mening door al die verschillende bewegingen door de bomen het bos niet meer zien en al snel terugvallen op ouderwets buttonbashen.
Net als in Enter the Matrix heb je in Path of Neo weer de beschikking over de bekende 'bullet time' en kun je naar hartelust weer de tijd vertragen zodat de gevechten en explosies er nog toffer uitzien. De bullet time verhult alleen niet dat de personages in Path of Neo toch wat houterig bewegen en de animaties niet altijd even vloeiend zijn. Vooral niet wanneer je Path of Neo met een game als God of War vergelijkt, waar de personages erg soepel over je scherm bewegen. Daar komt nog eens bij dat bij de meeste scènes de toch al wat oudere PlayStation 2 de framerate niet hoog en stabiel kan houden, wat bij mij in ieder geval regelmatig heeft geleid tot frustraties. Tel hierbij op dat de camera regelmatig als een gek ronddraait en je daardoor je oriëntatie vaak volledig kwijtraakt en de shootouts vaak ontaarden in het verlies van zeker de helft van je levensbalk. Gelukkig heb je dan wel weer de mogelijkheid om je levensbalk automatisch bij te vullen als je even gaat schuilen.
Grafisch is deze game heel apart. De ene keer ziet Path of Neo er geweldig uit dankzij mooie lichteffecten en het gebruik van de voor PlayStation 2 begrippen uiterst zeldzame techniek “normal mapping”, waarbij zonder extra polygonen toe te voegen, extra diepte en details aan oppervlaktes wordt gegeven. In andere scènes kun je de game soms best lelijk noemen. Vooral plotseling verdwijnende schaduwen en het veelvuldig voorkomen van aliasing (kartelrandjes) is soms een doorn in het oog. Path of Neo had op dit vlak zeker nog beter afgewerkt moeten worden omdat het geheel nu erg onevenwichtig aanvoelt. Ook het geluid is niet altijd even helder. De stemmen van de personages klinken dan ook vaak nogal dof. Gelukkig hebben de acteurs van de originele cast hun stemmen verleend aan de game wat de authenticiteit zeer ten goede komt.
The Matrix: Path of Neo is best een aardige game geworden die zeker een stuk beter oogt en speelt dan het matige Enter the Matrix. Het doorlopen van de gehele trilogie in de huid van Neo is een uitstekende keuze. Helaas laat de PlayStation 2 versie van de game nogal wat steken vallen op grafisch gebied en zeker ook op het gebied van de besturing. Het is jammer dat er niet wat meer uit de PlayStation 2 gehaald is, alhoewel het wel een knappe prestatie is dat Shiny de 'normal mapping' technologie heeft weten toe te pa en in Path of Neo. Voor de fans van The Matrix is Path of Neo zeker verplichte kost, al is het alleen al om de mogelijkheid om met Neo te spelen en natuurlijk om het alternatieve einde te beleven.
Gameplay: 7,5Graphics: 8,0Geluid: 8,5Totaal: 7,8