Madam Take was de Robin Hood van de kunstwereld. Kunst die voorheen in handen was van steenrijke verzamelaars bracht ze weer naar het grote publiek. De collectie die ze na haar dood achterliet is echter gestolen en nu is het aan haar nichtje, Sophia Take, om alles weer bij elkaar te sprokkelen. En met ‘sprokkelen’ bedoelen we elke galerij in London leegroven.
Als de jonge Mi Take, een kruising tu en Kim Po ible en Carmen Sandiego, wandel je op klaarlichte dag een galerij binnen om je zakken te vullen terwijl bewakers even de andere kant op kijken. Loop langs een te roven kunststuk, hoor een bevredigende 'phree!' en wandel zelfverzekerd verder naar het volgende doelwit.
Rookbommen en kaatsballen
De bewakers zijn uiteraard niet bijzonder snugger, maar zorgen wel voor de nodige kopzorgen. In plaats van een vaste route te volgen, wandelen ze rond in hun eigen deel van het level. Hun blikveld wordt weergegeven als een lichtblauw vlak. Sophia heeft meerdere middelen om ze uit de buurt te houden. De eerste is simpelweg in hun blikveld stappen en weer wegduiken voordat de bewakers jouw ‘entree’ verwerkt hebben.
De bewaker zal verward je richting inlopen, terwijl je Sophia snel achter een muur laat verdwijnen. Daarnaast trekt fluiten alle bewakers binnen gehoorafstand naar je locatie. Gadgets die hier en daar te vinden zijn, bieden nog andere manieren om langs bewakers te komen. Denk alleen niet te hard na over waarom de bewaking rookbommen en teleportatieschijven laat liggen voor het gemak van meesterdieven.
Tijdens het spel raakt Sophia bevriend met twee andere dieven, en ieder bieden ze nieuwe uitdagingen in oude levels. Harry was kunstenaar, maar verloor de zegens van de critici. Nu verheft hij diefstal tot een kunst. Rennen kan hij niet, maar er wandelen 's nachts minder bewakers rond in de half leeggeroofde galerieën en Harry heeft een veredelde kaatsbal om bewakers mee af te leiden. Daisy is een jonge zakkenroller en zet die louche vaardigheid in om sleutels van bewakers te stelen. Als Daisy glip je makkelijk langs de bullenbakken heen, maar bij het openen van een kluis klinkt een alarm en stormen nabije bewakers op je af. Als je niet op tijd uit het zicht verdwijnt, word je gesnapt.
Harry's en Daisy's levels zijn vaak wel lege bedoeningen, waardoor ze al snel op elkaar gaan lijken. Als (verplichte) afwi eling van Sophia's mi ies doen ze hun werk en het sluipwerk is ook niet minder elegant of leuk, maar aan de sleur is niet te ontsnappen.
Uitdaging zonder frustratie
Het gemiddelde level heeft een doeltijd van rond de twee minuten, en zelfs de voorzichtigste dieven zullen daar niet heel hard overheen gaan. Die doeltijd is het teken dat de makers het genre begrijpen. Stealthgames zijn nauw verwant met puzzelgames. Met observeren en proberen zoek je een oplo ing. Wanneer je een fout maakt, wil je direct terug naar de uitdaging. En dat kan in The Marvelous Mi Take moeiteloos. Er zit zelfs een checkpoint middenin elk level.
Dit betekent overigens niet dat het een eenvoudig spel is. De moeilijkheidsgraad klimt gestaag omhoog. In veel levels worden de bewakers aangevuld met videobewaking, honden die je geur volgen en/of lasers die op willekeurige momenten aan en uit gaan.
Sommige uitdagingen zijn van een minder eerlijke soort. Zo werkt de besturing lang niet altijd mee. Wanneer je de dieven met de muis bestuurt, kiezen ze soms rare routes of blijven ze achter een voetstuk haken. Bewegen met de analoge-stick van een controller voelt natuurlijker, maar maakt gericht een gadget gooien wel lastiger. Dankzij de korte lengte van de levels leidt dit gelukkig niet tot echte frustratie.
Binnen de doeltijd een perfect parkoers afleggen voelt fantastisch, maar dat is ook de enige voldoening die The Marvelous Mi Take kan bieden. Of dit een minpunt is, en zo ja, hoe groot, is iets dat je voor jezelf moet bepalen. The Marvelous Mi Take levert precies wat het belooft: stijlvolle stealth en niets anders dan dat.