Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we alleen nog maar konden dromen van een Zelda-game die je met je vrienden kon spelen. Nintendo maakte het anno 2002 werkelijkheid op de Game Boy Advance met Four Swords, gevolgd door Four Swords Adventures op de GameCube. Als viertal door Hyrule trekken om een groot kwaad te verslaan was nog maar de helft van de lol: het feit dat je op elk moment elkaar zowel kon helpen als tegenwerken, zorgde voor een unieke balans in de gameplay.
Niemand voor zich
Om gelijk een behoorlijke teleurstelling te verwerken: die dynamiek is nagenoeg weg in Tri Force Heroes. De enige momenten waarop ‘t gedurende het avontuur ieder voor zich is, is wanneer de schatten (vrij willekeurig) verdeeld worden na afloop van elk level. Wel kun je het tu en de bedrijven door tegen elkaar opnemen in basale arenagevechten, al kan die speelstand niet eens in de schaduw staan van de hoofdmodus.
Daarin draait het dus louter om samenwerken en op dat vlak komt de game prima uit de verf. Als trio werk je levels vol puzzels en vijanden af, gebruikmakend van de items die je per ronde tegenkomt. Ook is er een nieuwe totemmechaniek, waarbij de drie helden op elkaars schouders kunnen staan om hoger gelegen doelen te bereiken. Vooral tijdens eindbaasgevechten staat de combinatie van spelelementen garant voor hectische en spannende taferelen, wanneer drie klungelende musketiers onder druk leren samenwerken en groots gespuis als geoliede machine de doodsteek weten te geven.
Dat betekent ook dat Tri Force Heroes zonder anderen simpelweg niet leuk is om te spelen. Je kunt weliswaar in je eentje afwi elend drie helden besturen om door kerkers te ploeteren, maar dat haalt al het tempo en eigenlijk ook de bezieling uit het spel. De ontwikkelaars hadden er verstandiger aan gedaan een vorm van kunstmatige intelligentie in te bouwen. Gelukkig kun je met één exemplaar en drie 3DS’en al het volledige avontuur beleven, waarbij slechts een beperking op verzamelbare extra’s voor de gelegenheids-Links geldt. Ook kun je zowel met vrienden als onbekenden online aan de slag. Voice chat ontbreekt daarbij helaas, al kun je wel communiceren met voorgeprogrammeerde kreetjes via icoontjes op het onderste scherm.
Kledingdief
De setting gooit een hoop Zelda-conventies uit het raam: je motivatie komt weliswaar traditiegetrouw voort uit het redden van een prinses, maar dan wel één die geen Zelda heet en zich niet zozeer druk maakt over het voortbestaan van de wereld als wel een heks die haar luxe kleding gestolen heeft. Ook je eigen garderobe is van belang: ditmaal zijn er geen hartstukjes of vergelijkbare collectibles om je status te verbeteren, maar hele outfits om bijvoorbeeld je levenskracht te vergroten, sneller te zwemmen of items te verbeteren.
Door levels (opnieuw) uit te spelen of te ruilen bemachtig je de componenten die de kleermakers nodig hebben om je nieuwe kledij samen te stellen. Alle acht kerkers zijn opgedeeld in vier delen met elk vier ‘kamers’. Door het geheel ben je binnen een weekendje wel doorheen. De replay value zit ‘m in drie extra uitdagingen voor elk level, die zeldzamere outfitonderdelen stellen tegenover het doorspelen met minder levenskracht of binnen een bepaalde tijd. Een overwereld ontbreekt jammer genoeg – net als in voorgaande Zelda-games die gericht waren op multiplayer trouwens, maar daarom hadden ‘m ditmaal juist graag gezien.
Ondanks de nieuwe setting en opzet wordt Tri Force Heroes gepresenteerd als een herkenbaar kleurrijk feestje, dankzij de overgenomen audiovisuele stijl van A Link Between Worlds. De game laat bij vlagen een fri e wind waaien door het Zelda-universum, maar gaat niet ver genoeg om echt iets nieuws neer te zetten. Het eindresultaat biedt daarom prima vermaak voor 3DS-bezitters die geregeld met elkaar spelen, maar ook niets meer dan dat.
The Legend of Zelda: Tri Force Heroes is vanaf vandaag verkrijgbaar op de 3DS.