Wind Waker is nog steeds de meest controversiële Zelda-game uit de succesvolle Nintendo-reeks. Het spel lokte stormachtige protesten uit. De tsunami van kritiek kwam vooral van jongere spelers (tieners, twintigers) die de schitterend geanimeerde cell-shaded graphics zagen als een persoonlijke belediging. Alsof Nintendo met de artistieke en vrolijke stijl hen een fopspeen in de mond duwde en hen een bordje omhing met de tekst ‘BABY!’ erop. Deze protesten toonden niet alleen de werkelijke onvolwassenheid van de schreeuwers, maar had helaas ook als gevolg dat The Wind Waker de slechtst verkopende Zelda-game werd. En dit ondanks de vele, vele positieve recensies die het spel kreeg. Je zou bijna denken dat cijfers onder recensies niets uitmaken.

Maar dat soort onzinnige en ketterse gedachten bannen we maar snel uit ons hoofd. We spoelen even door naar 2013, waarin The Wind Waker terug is als HD-remake. “Wat? Een HD remake?” roepen internetters in koor, “maar het spel was al perfect! En die graphics hoef je toch niet op te waarderen, ze waren al zo mooi!” Tja, niets zo wisselvallige als de collectieve mening van mensen met een toetsenbord en een forum-naam.

Al die bagage maakt het wel erg moeilijk om Wind Waker te bespreken. Vooral omdat ondergetekende de game nooit uit heeft gespeeld vanwege een toch wel heel fundamenteel probleem dat helemaal niets te maken had met de fenomenale graphics. Schokkend, we weten het. Maar de laatste etappe van de game, waarin je met een bootje acht stukken van de TriForce op moest hengelen, was nou eenmaal om je dood bij te vervelen.

Nieuw!

We begonnen dus met enige gezonde tegenzin aan de remake. De eerste indruk was er echter een van verrukking. Wie dacht dat Wind Waker er niet beter uit kon zien, heeft dit helemaal verkeerd. Nintendo heeft het spel opgepoetst en op subtiele wijze van nieuwe effecten voorzien, zodat deze breedbeeld HD-versie van het scherm spat. De animaties hebben zo veel persoonlijkheid en de wereld is zo scherp gedefinieerd dat het Wind Waker-universum bijna tastbaar is.

In elk detail zit wel een persoonlijke touch van de animators: de windvlagen die met een zwierige krul over het water zwiepen, de grassprieten die sappig en lobbig om ons heen fladderen als we er met ons zwaard op inhakken, de subtiele trilling van de lucht boven een lavastroom… Alles is erop gericht om iedere seconde van het spel in een levend schilderij te veranderen. De cell-shaded graphics, die de hele game er uit doen zien als een tweedimensionale tekening, maken van deze HD-versie de mooiste Zelda ooit. En we vragen ons af of Nintendo dit ooit kan toppen. Onze gok is nee.

Te land, ter zee

Het spel start, traditiegetrouw, in een klein gebied (in dit geval een eiland) waar we onze eerste stappen zetten en leren hoe we het spel moeten spelen. Veteranen als we zijn (alle Skulltulas gevonden in de N64 versie van Ocarina of Time! High Five!) kan het avontuur ons eigenlijk niet snel genoeg écht beginnen. We weten inmiddels heus wel dat we potten op kunnen pakken en hoe we met Z-targeting personen op een balkon kunnen aanspreken. Maar blijkbaar is het een Japanse wet die ons verplicht om al deze basale stappen weer te nemen.

Het voordeel van de introductie is wel dat de wereld scherp wordt neergezet. De bevolking van het eilandje geeft meteen het gevoel dat we in een echte wereld zitten. En het moment dat we afscheid moeten nemen van onze oude lieve oma is daarom werkelijk ontroerend. Geweldig hoe Nintendo’s animators zonder stemacteurs (afgezien van de gebruikelijke korte kreetjes) zoveel kunnen zeggen.

Knuppel

De HD-versie biedt twee besturingsmogelijkheden. We kunnen de Pro-controller gebruiken of de standaard Wii U Gamepad. Bij gebrek aan de Pro hadden we geen keuze, maar dat heeft geen moment voor problemen gezorgd. Niet alleen zijn de stuurknuppels van de Gamepad perfect voor dit spel, ook is het hebben van een tweede scherm in dit geval een groot voordeel.

Het grootste deel van de tijd gebruikten we het kaart-scherm als standaard weergave. Dit is zeker bij het verkennen van kerkers een enorme uitkomst. We hoeven niet meer uit de vaart van het spel om te kijken waar we nu weer heen moeten, en welke kamers we nog niet verkend hebben. Ook het wisselen van voorwerpen en deze koppelen aan een sneltoets is een genot op de Wii U.

Minder fijn is dat Link soms wat raar op onze besturing reageert. Meerdere malen moeten we rondjes lopen voor hij éindelijk precies voor de ladder staat en kan klimmen. Ook ontbreekt de mogelijkheid om de Y-as van de camera (bestuurd met de rechter knuppel) om te wisselen. Gelukkig is dit niet zo’n groot probleem; de camera is redelijk intelligent en we hoeven deze niet constant bij te sturen om overzicht te behouden.

King of the world!

Niet lang na onze eerste avonturen krijgen we de beschikking over een eigen schip waarmee de spelwereld aan onze voeten ligt. Wind Waker speelt zich af op diverse eilanden die in een grote blauwe oceaan liggen. Met ons bootje kunnen we gaan waar de wind ons brengt. Gelukkig waait de wind in eerste instantie stomtoevallig precies de goede kant op, maar later in het spel moet je die handmatig veranderen. Dit doen we met de Wind Waker uit de titel, een dirigeerstokje waarmee Link ritmes kan zwaaien. Net zoals de Ocarina in Ocarina of Time leer je steeds meer deuntjes en kun je hiermee uiteindelijk ook bepaalde puzzels oplossen.

Dat zeilen was in de oorspronkelijke versie een uurtje leuk, waarna het eigenlijk vooral veel gedoe was om de juiste koers uit te zetten. Vooral omdat een groot deel van de optionele inhoud van de game verstopt ligt op de tientallen te ontdekken eilanden, was het zeilen op een gegeven moment gewoon saai. Nintendo nam deze kritiek ter harte. Er zitten nieuwe voorwerpen in het spel verstopt (die we met een optionele queeste verdienden) die ons schip sneller laten varen en zelfs de wind altijd in de richting laat blazen waar we heen willen. Dit zijn alleen wel items die je echt zelf moet vinden, waardoor het mogelijk is dat je ze over het hoofd ziet. In elk geval waren we blij om niet meer voor iedere koerswijziging het stokje tevoorschijn te hoeven halen.

Mii too

Een andere toevoeging is integratie met Nintendo’s Miiverse, het zwaar gecensureerde sociale netwerk voor Wii-U gebruikers. Net zoals in Grand Theft Auto 5 heb je de mogelijkheid om zelf foto’s te maken, inclusief ‘selfies’ waarbij Link dus zelf in beeld is. Deze foto’s kun je plaatsen op Miiverse, maar ook vergezeld door een briefje in een fles stoppen en deze in zee gooien. Deze flessenpost spoelt dan aan bij een willekeurige Wii-U gebruiker.

Een aardige geste van Nintendo is dat je kunt voorkomen dat foto’s die aanspoelen spoilers bevatten. We weten niet precies hoe Nintendo dit bewaakt, maar vermoeden dat er simpelweg geen plaatjes te zien zijn van kerkers waar je zelf nog niet bent geweest.

Dungeons

De kerkers (of dungeons voor hen die in paniek raken als ze te veel Nederlandse termen zien) zijn doorgaans het hoofdgerecht van een Zelda-game. Hoewel we klachten hebben gehoord over wegens tijdgebrek weggelaten kerkers in de GameCube-versie, ontstond nooit het gevoel dat er in Wind Waker te weinig te doen was. Wat ons wel opviel was dat de kerkers allemaal redelijk eenvoudig zijn. Wij hebben maar een aantal keer het game over-scherm gezien, en in de meeste gevallen was dat door te vaak in de lava vallen of een andere stommiteit die niet zo veel met het spel te maken had.

Wie het spel echt te eenvoudig vindt, kan op elk gewenst moment de moeilijkheidsgraad verhogen via de nieuwe Hero Mode. Dit maakt Wind Waker echt een stuk lastiger: vijanden doen dubbel zoveel schade en er zijn geen hartjes meer te vinden. De enige manier om schade te herstellen is met potions en fairies. Hoewel we ons voor kunnen stellen dat er mensen zijn die meer uitdaging willen, vonden wij de standaard moeilijkheid nagenoeg perfect. Wind Waker is hierdoor een veel relaxtere puzzelervaring, net zoals een Portal.

TriForce

Het was uiteindelijke de laatste fase in het spel die ons ervan overtuigde dat dit de definitieve versie is van Wind Waker. Oorspronkelijk moesten we acht schatkaarten vinden, die laten decoderen door de plaatselijke griezel-in-te-strak-pak Tingle en vervolgens met onze grappling hook de stukken uit de zee vissen. In de HD-versie hoef je er maar drie op deze manier te vinden, de andere vijf krijg je ‘cadeau’. Dit maakt deze schattenjacht een stuk beter te verteren, waardoor we eindelijk met plezier door konden stoten tot de finale van een heerlijk avontuur.