Zelda is nog steeds Zelda. Dat is het beste nieuws van The Legend of Zelda: Skyward Sword. Ondanks alle vernieuwingen hebben de makers alles behouden wat de serie zo enerverend maakt. De basisingrediënten kennen we inmiddels: een simpele jongen groeit uit tot grote held, de verkenning van een prachtig uitgestrekt landschap vol geheimen en de uitdagende kerkers waarin je met nieuwe vaardigheden en gadgets op onderzoek uitgaat. In de loop der jaren is dit format ontstaan, bewaakt en steeds sterker gemaakt.
Het meeslepende avontuur vol actie, gevechten en gevaren begint in het vreedzame dorpje Skyloft, de zwevende thuishaven van Zelda en Link. Hier blijkt meteen hoe sterk de nieuwe visuele stijl van Skyward Sword is, die in het hele avontuur wordt doorgevoerd. Aan de aquarelachtige beelden, die de achtergrond wazig maken en zo de technische tekortkomingen van de Wii maskeren, is lang gesleuteld. Het resultaat is verbluffend. Op allerlei plekken komt de gedurfde stijl tot zijn recht, of dat nou in een hete lava-achtige omgeving is, in het pittoreske thuisdorpje of tussen de flora en fauna van een landelijke omgeving. De vormgeving en de sfeer houden het midden tussen Twilight Princess en The Wind Waker, maar de tekenstijl heeft een geheel eigen karakter.
De prinses en de grote held zijn in het onderhavige verhaal klasgenoten en goede vrienden. Als Zelda na een hevige storm verdwijnt, trekt Link zijn heldenpakje aan, pakt hij zijn zwaard en schild en trekt hij de wijde wereld in. Hij verlaat zijn dorp en gaat voor het eerst naar het land op de grond, dat hij alleen uit verhalen kent. Dit concept legt de basis voor het belangrijkste element uit de Zelda-spellen: het ijzersterke avonturiersgevoel. Het gebrek aan een groot open veld, zoals in Ocarina of Time, lijkt op het eerste oog wel een beperking. Het is een teleurstelling dat je dat ridderlijke gevoel van op een paard klimmen en met je zwaard en schild de vijand tegemoet rijden, moet missen. In plaats daarvan reist Link op zijn Loftwing, een uit de kluiten gewassen vogel die de held altijd opvangt als hij van het zwevende eiland springt. Samen scheren ze door het luchtruim, op zoek naar geheimen op kleine zwevende eilandjes of naar de opening naar de wereld op de grond, waar zich de kerkers bevinden. Hoe goed uitgewerkt dit onderdeel ook is, soms mis je gewoon de vaste grond onder je voeten.
Bijzondere personages
Hoewel de teksten nog steeds niet door stemacteurs worden ingesproken, Link zelf weer geen woord zegt en de lippen ouderwets vreemd op en neer gaan, is het juist de verhaalvertelling die veel indruk maakt. Natuurlijk ontstijgt ook dit verhaal weer niet het niveau van de kinderlectuur, maar in de korte, goed geregisseerde scènes worden zowel de spelwereld als de hoofd- en bijrolspelers sterk gecommuniceerd. Vooral de emoties worden effectief overgebracht, al loopt de techniek toch ver achter op hedendaagse games. Een extra vermelding verdient het ontwerp van de personages, dat zelfs voor de Zelda-serie van buitengewone kwaliteit is. Zo zullen de vader van Zelda, met een unibrow die als hoorntjes boven zijn kale knar uitsteekt, en de winkelbediende, die zijn zwevende winkel in de lucht houdt door op een ingebouwde fiets te trappen, je nog lang bijblijven.
Nieuwe besturing
Het grote nieuws dat Nintendo zelf wil overbrengen, is dat Skyward Sword een unieke, vernieuwde besturing heeft. Dat klinkt op papier niet zo spannend, maar in de praktijk blijkt het een waardevolle toevoeging. Door de Wii-afstandsbediening Plus te gebruiken - deze is verplicht voor Skyward Sword – laat Nintendo vijf jaar na de introductie van de Wii pas echt zien wat er mogelijk is met bewegingsgevoelige besturing. Hoewel het systeem af en toe niet perfect werkt, is het doorgaans heel nauwkeurig. Link houdt zijn zwaard in precies dezelfde positie en richting als je afstandsbediening. Daardoor worden gevechten veel interessanter. Kijk bijvoorbeeld goed hoe een vijand zijn schild vast heeft, houd je zwaard aan de zijkant klaar en sla met een precieze beweging exact op de juiste plek. Ook zijn er puzzels en gevechten met eindbazen waarin je de nauwkeurigheid van het zwaard benut. Het nauwkeurige systeem wordt ook gebruikt voor andere gadgets, zoals de slingshot, de bommen en de Beetle, een afstandsbestuurbare vliegende kever. Het oude systeem van Twilight Princess – maak wat willekeurige zwaaibewegingen met je Wii-afstandsbediening en Link slaat al even willekeurig met zijn zwaard – is nu echt verleden tijd.
Ook voorbij is de abrupte overgang tussen de grotere spelwereld en de verschillende kerkers. In plaats van grote, overwegend lege velden door te struinen tot je er daarvan een tegen het lijf loopt, valt er nu overal iets te beleven, te ontdekken, te zien of te ondernemen. Vang bijvoorbeeld een paar zeldzame insecten voor je verzameling, praat met opmerkelijke personages of voer kleinere opdrachten uit. De spelwereld zit propvol. Hoewel je vaak terugkomt in een gebied, is er steeds weer iets anders te doen. En door het Dowsing-systeem – een wichelroede die je naar een doel leidt - raak je minder snel de weg kwijt. De kerkers zelf zijn uitdagend en sfeervol, zoals we gewend zijn van de Zelda-serie. Hoewel de thema’s bekend lijken, zijn de puzzelachtige avonturen grotendeels slim ontworpen en knap uitgewerkt. Maar hoe spannend, inventief en onvergetelijk je avonturen in een kerker ook kunnen zijn, je hebt nooit het idee dat je er snel heen moet gaan omdat je anders niets te doen hebt. In Skyward Sword vermaak je je overal en altijd.
Oud spel
Dat je daarvoor op hardware speelt die verouderd is, met een game die vijf jaar geleden al in ontwikkeling ging, kun je moeilijk over het hoofd zien. Het zijn niet eens de genoemde conversaties zonder gesproken tekst of de mechanisch open- en dichtklappende monden, maar het camerawerk dat echt niet meer van deze tijd is. Handmatig de camera draaien is niet mogelijk: met een druk op de knop draait het beeld snel in Links kijkrichting. Dit systeem was een paar jaar geleden misschien nog acceptabel, maar inmiddels is iedereen beter gewend. Het maakt sommige gevechten onnodig moeilijk, omdat je vaak de verkeerde kant op kijkt en dat moeilijk kunt herstellen. Ook is het wel heel voorspelbaar dat je al snel weer door een bos- of vulkaanomgeving wandelt. Had dat niet iets frisser en spannender gekund? Daarnaast lijkt het handmatig saven bij opslagpunten iets van vervlogen tijden. Het zijn allemaal nadelen die de ervaring niet ernstig beïnvloeden, maar die je wel het idee geven dat je met een oud spel bezig bent. En dat wringt soms, zeker als je net 75 euro voor de Special Edition hebt neergelegd.
Compact avontuur
Skyward Sword brengt gelukkig zo veel noemenswaardige aanpassingen en verbeteringen, dat je daar niet te lang bij stil blijft staan. In de previews hadden we het al over de nieuwe sprintknop, het vernieuwde klimmen en klauteren en het handige nieuwe systeem om voorwerpen te selecteren. Ook de orkestmuziek met bekende en nieuwe melodieën past uitstekend bij de rest van het avontuur. Het zijn talloze verbeteringen van een beproefd concept. Maar wat vooral blijft hangen, is de compacte, samenhangende spelwereld waarin je helemaal wordt opgezogen door het avontuur, de gebeurtenissen en de personages. Door de directe vertaling van jouw bewegingen naar het scherm, heb je zelfs nog meer het gevoel dat je echt in de schoenen van de held staat, ook al is het een gillend jochie in een elfenpak. Maar dat is de zeldzame eigenschap die het Zelda-team deelt met andere voorlopers in de creatieve entertainmentbranche, zoals Pixar en Studio Ghibli: het ongelooflijke geloofwaardig maken. Je zwaait met een stuk plastic voor een televisie, maar je voelt je een held op een vogel die het meisje en de wereld redt.
Reacties op: The Legend of Zelda: Skyward Sword
Noble7
Draven
Want dat is eigenlijk voor mij persoonlijk het beste spel wat ik ooit gespeeld heb.
MetalSonic
ultraspaz
skyward sword glitch bug 1:
http://www.youtube.com/watch?v=d_xflKocKzQ
skyward sword glitch bug 2
http://www.youtube.com/watch?v=DEdOxd_PdxM&feature=related
skyward sword glitch bug3
http://www.youtube.com/watch?v=vEHh5XS3sD4&feature=related
Succes met patchen op de wii.. onmogelijk.
Misschien staat de recente bug/gamekilling glitch van Metroid 'Other M' je nog bij.
waarbij je je memorycard moest opsturen naar nintendo zodat zij het zouden fixen.
(in japan een hele reprint van de game geweest waar men hem kon omruilen)
De reden dat je geen patches ziet heeft te maken hoe de wii technisch in elkaar zit. Nintendo blocked het in hun firmware, als is er wel het 1 en ander kleinschalig mogelijk met het IOS. …Google er maar eens op.
DarkY
Schizocorpse
bigds9fan
bigds9fan
Brotherhood voegde daaraan toe het kunnen recruiteren van Assassiin's en de Boriga torens aan toe. En in Revelations kunnen de Templars zelfs je Assassin's Den's aanvallen en krijg je een strategie game.
Dat de game dus "niks" anders zou doen als in deel 1 dat klopt dus helemaal niet.
Plonsiar
Verder vind ik het jammer dat je niet kan rennen met de Z knop ingedrukt, er is daardoor niet een goede manier om hard rechtdoor te lopen. Net als je camera stellen. Volgens mij had Ocarina of time wel een apparte camera knop (1 van de gele knopjes). Ook raakt het richt systeem in de war, waardoor je opnieuw moet centreren.
Skyward sword is wel erg gestroomlijnd. Dat je vanuit elk savepunt weer de lucht in kan is super, net als dat je weer terug kan naar elke statue buiten. Als die statues er niet zijn kan je ook niet "teleporten", dus ik vind het helemaal geen punt dat je "handmatig" moet saven. Liever handmatig, dan dat je een stottering ziet als je een checkpoint bereikt heb.
Ook denk ik dat de graphics juist iets dromerigs hebben, misschien omdat het low res is? Met twilight princes probeerden Nintendo al een volwassen Link te maken, maar dat spel was toch iets minder. De graphics maskeren goed de beperkingen van de Wii en het ziet er gewoon super uit.
Ik vind persoonlijk een 9 wel terecht, alleen zie ik op veel sites slechtere games een 10 krijgen. Skyward sword is niet perfect, maar als deze Zelda hier geen 10 mag krijgen , vind ik dat ze ook wat kritischer mogen zijn op alle andere spellen.
bigds9fan
De keuze om dit niet te doen is dus een artistieke en niet eentje om geld te sparen of om lekker makkelijk klaar te zijn.
Mcvroegrijk
shader
Nightmarish waltz
{Darky}
ik bedoel maar dit is zelda!, geen call of milk, of halo port evolved.
Weer Console Vs PC Graphics War
Jammer.. je heb even volgehouden maar daar gaan je minpunten weer. Als je veel minpunten hebt dan krijg je een grijs lay-out waardoor leden niet meer willen lezen maar bij jou scrollen ze gelijk automatisch naar beneden als ze je naam *D4rKy* alleen al zien dus waarom donder je gewoon niet achter de Wii Kirby of Pacmen zitten.
NintendoJeroen
Herry
Hoewel ik zelf al wat ouder ben, kende ik de Zelda serie pas vanaf Twilight Princess (TP). TP was voor mij ook het eerste spel sinds het oude Doom en Quake, dat me weer fanatiek aan het gamen zette. Al die oorlogsonzin, zoals Call of Duty, is echt niet mijn kopje thee. TP was magisch en had me betoverd. En dat is nu zo'n 3 jaar geleden. Het was ook de enige, omdat ik alleen een WII heb en geen Xbox of PS.
Vol ongeduld, en als een klein kind, volgde ik de ontwikkeling van Skyward Sword (SS), vooral wanneer er weer nieuwtjes naar buiten kwamen na de E3. Ik verwachtte, na alle uitstellen, erg veel van dit spel. Wellicht TE veel.
Nu ik SS inmiddels heb uitgespeeld, ben ik toch ietwat teleurgesteld. SS vind ik wel een supermooi spel, waar ik veel plezier aan beleefd heb. Toch maakt het op mij niet de indruk die TP wel maakte. Deze kerstvacantie ben ik, samen met zoonlief, weer begonnen aan TP, en ik voel me toch veel meer thuis in Ordon, Castle Town en Kakariko Village, dan in Skyloft enzo. Ook het rondrennen op Epona gaf me een veel prettiger gevoel dat het rondzweven op een loftwing. Bovendien irriteren de lange zweeftochten op die loftwing me behoorlijk, waar je in TP kon teleporten naar belangrijke punten (zodra je de dark creatures had verslagen). Je kon in Hyrule ook vrijwel overal komen op Epona of te voet; Het was 1 wereld.
Ook mis ik Midna. De brat, die in de loop van het spel naar je toe groeit, was een leuk concept. Nu heb je dat een beetje met Groose, maar beslist niet zo intens. En Fi is al helemaal een nietszeggend popje (met leuke benen ;-) ). Scraper is gewoon irritant.
De muziek in SS is mooier uitgevoerd, maar vind de muziek in TP beter aansluiten bij het spel. Het koddige melodietje van de Sacred Groove, de spannende muziek tijdens het gevecht tegen Ganon.
Nu klinkt dit allemaal heel negatief. En dat klopt, want ik ben dus ook teleurgesteld na jaren gespannen wachten op SS. Maar er zijn ook een hoop positieve dingen te zeggen over SS. Ik vind SS een prachtig spel, en zal het misschien nog wel eens een keer gaan spelen. Maar zeker niet zo vaak als TP.
De preciezere besturing van de wii M+ is beslist een verbetering. Er zijn een aantal interessante puzzels. Leuke nieuwe personages, met name figuren als Batrieux, maar die hadden dan ook wel wat verder uitgediept mogen worden.
Uiteindelijk had ik gehoopt dat SS een soort van grotere, mooiere, intensere TP zou zijn. TP blijft voor mij op nr 1 staan (op de voet gevolgd door Zero4/Fatal Frame 4).