Het doel van Phantom Hourglass ligt zoals altijd in het redden van de prinses, in dit geval Tetra. Al snel zal blijken dat dit geen simpele klus gaat worden, niet alleen doordat een spookschip nu eenmaal moeilijk op te sporen valt, ook het feit dat Link is aangespoeld zonder zijn vertrouwde wapens en uitrusting maakt de situatie nogal problematisch. We laten ons echter niet ontmoedigen door al die ellende, stoffen ons groen pakje af en trekken op verkenning uit, een nieuw avontuur tegemoet! Meteen merk je dat Nintendo Phanthom Hourglass speciaal voor de DS heeft ontworpen, zowat alle handelingen moeten namelijk uitgevoerd worden door gebruik te maken van de unieke functies die de tweeschermige handheld zoal te bieden heeft. Lopen doe je bijvoorbeeld niet gewoon door op de vierpuntstoets te drukken, Link bestuur je door, een beetje zoals je dat op de PC tijdens een real-time strategy game doet, op het stukje grond te klikken waar hij naartoe moet gaan. Nog makkelijker is het als je de stylus constant op het touchscreen houdt en door intuïtief over het scherm te 'glijden' Link in beweging brengt. Toegegeven, deze manier van spelen is even wennen, maar na vijf minuten heb je de besturing helemaal door en wordt het je tweede natuur.   Niet enkel lopen, maar ook aanvallen doe je enkel door het pennetje te gebruiken. Wanneer je een zwaard hebt weten te bemachtigen, legt een vriendelijke eilandbewoner je uit hoe je het gevaarlijke steek- en slagwapen dient te hanteren. Een gewone slagbeweging voer je uit door met de stylus een lijn te trekken tussen Link en zijn doelwit, terwijl het uitvoeren van de bekende spin attack (360 graden ronddraaien met je zwaard in de hand) in gang wordt gezet door snel een cirkel rond je personage te tekenen. Deze handelingen vereisen wat meer oefening dan het besturen van Link, maar eens je ze onder de knie hebt is het kinderspel om lustig met je zwaard in het rond te hakken. Gaandeweg ontdek je zoals in elke Zelda-game nog veel meer voorwerpen die tijdens je avontuur van pas kunnen komen, zoals een boomerang, bommen en een schop waarmee je ondergrondse schatten kunt blootleggen. Het leuke is dat al deze voorwerpen volledig met het touchscreen bediend moeten worden. De boomerang werp je bijvoorbeeld door een lijn te tekenen die alle dingen die geraakt moeten worden met elkaar verbindt.

Het is ongelofelijk hoe Nintendo erin geslaagd is alles zo opvallend gebruiksvriendelijk te maken, van het bedienen van de spelmenu's tot het selecteren van welk voorwerp je in de winkel wilt kopen. Qua besturing is Phantom Hourglass ongetwijfeld het neusje van de zalm als we de titel vergelijken met andere DS-games. Bovendien ziet het spel er opvallend goed uit, terwijl in het verleden is gebleken dat 3D-werelden niet goed uit verf kwamen op de DS (met de nodige uitzondering op regel natuurlijk). Nintendo weet duidelijk hoe ze haar eigen handheld tot het uiterste moet drijven zonder dat de speler met vervelende framedrops, vertragingen of glitches te maken krijgt. Zodra je de gekke, geldzuchtige kapitein Linebeck bent tegengekomen gaat het spel pas echt van start. Linebeck stelt namelijk, vooral uit eigenbelang, zijn boot ter beschikking waardoor Link net zoals in The Wind Waker de wijde zee op kan gaan. Deze keer neemt onze held echter niet plaats achter het roer, maar krijgt hij een functie als navigator toebedeeld. Het is dan ook aan de speler om op een zeekaart letterlijk een route uit te stippelen die kapitein Linebeck dient te volgen. Verwacht echter geen saaie bootritten, al snel blijkt dat er in de zee regelmatig monsters opduiken die van je vaartuig maar al te graag een wrak willen maken. Gelukkig is het wat later in het spel mogelijk om je schip uit te rusten met een kanon, waardoor je alle vijanden van je romp kunt houden.   Het is leuk dat Nintendo eraan gedacht heeft om de tocht op zee wat draaglijker te maken door regelmatig vijanden te laten opduiken, maar daar stopt de pret lang nog niet. Tijdens je avontuur kom je namelijk zo nu en dan zeekaarten tegen die, eens je ze hebt gelezen, met het typische rode kruisje verzonken schatten aanduiden. Deze kun je, mits je een kraan op je schip hebt laten installeren, vervolgens gaan ophalen. Het jagen naar schatten werd in The Wind Waker al snel wat saai en Nintendo heeft duidelijk van haar fouten geleerd. In Phantom Hourglass is het boven water halen van een schat namelijk een heuse minigame geworden waarin stationaire en rondzwemmende zeemijnen ontweken moeten worden. Erg leuk en tot op zekere hoogte zelfs verslavend. Helemaal parallel met het actief ophalen van je buit is het hanteren van een hengel tijdens het vissen. Op bepaalde plaatsen zit er namelijk vis in het water die, net zoals in Twilight Princess, heel wat Rupies (de munteenheid van The Legend of Zelda) kunnen opbrengen als je ze laat zien aan de juiste persoon. Het ophalen van zo'n zwemmende schubbenkop vereist in Phantom Hourglass heel wat vingervlugheid en een scherp reactievermogen. Je moet namelijk voortdurend je hengel naar je toe trekken (verticale lijnen trekken) en aan de molen draaien (kleine cirkeltjes maken) om de vis op het droge te krijgen. Dit soort minigames zorgen, samen met nog een hoop andere activiteiten, voor de nodige afwisseling als je even niet met je neus in een van de vele kerkers wilt zitten.   Want kerkers zijn ook in dit DS-avontuur overvloedig aanwezig. Deze ingesloten omgevingen vormen namelijk de basis van elke Zelda-game, en Phantom Hourglass is zeker geen uitzondering op de regel. Naast nieuwe voorwerpen en vijanden bevat elke kerker ook de nodige puzzels die, hoe kan het ook anders, opgelost moeten worden door gebruik te maken van alle snufjes die de DS te bieden heeft. Denk bijvoorbeeld aan het tekenen van een figuur op een deur om deze te openen, lijnen trekken tussen belangrijke punten in de kerker om op die manier een geheime doorgang te vinden of roepen in de microfoon van de DS om een vijand met grote oren doof te maken. Inderdaad, ook de ingebouwde microfoon van de handheld moet in deze game meermaals gebruikt worden, een toepassing die we tot nu toe nog veel te weinig in titels voor de DS zijn tegenkomen.Allemaal goed en wel, maar waarom heet deze game nou eigenlijk Phantom Hourglass? Wel, telkens voordat je een nieuw stuk van de verhaallijn te zien krijgt moet je vaak terugkeren naar een tempel gelegen op het eiland waar je avontuur van start ging. Deze mysterieuze tempel bevat namelijk enkele essentiële voorwerpen en tips die nodig zijn om vooruitgang te boeken tijdens je zoektocht naar Tetra. Het enige probleem is dat Link wanneer hij de tempel betreedt, voordurend levenskracht verliest. Het enige dat hem daartegen kan beschermen is een magische zandloper, de Phantom Hourglass. Dit machtige voorwerp belet namelijk dat onze held het loodje legt tijdens het uitkammen van de belangrijke tempel.   Toch blijft het opletten geblazen, we hebben namelijk te maken met een zandloper waarvan uiteindelijk alle zandkorrels van de ene naar de andere kant zijn gelopen. Eens dat het geval is, bezwijkt Link en betekent dit het einde van het spel. Gelukkig is het tijdens je zeereis mogelijk om, door allerlei randopdrachten uit te voeren of door gewoon goed uit je doppen te kijken, je zandloper uit te rusten met meer zandkorrels, waardoor Link langer in leven kan blijven. Het uitkammen van de mysterieuze tempel zorgt door het toevoegen van een tijdslimiet voor extra spanning en verplicht de speler voortdurend nieuwe en snellere routes te zoeken. Je dient namelijk steeds dieper door te dringen in de tempel, terwijl sommige vijanden die schuilgaan in de meest verafgelegen kamers van de tempel extra pittig zijn. Het valt op dat The Legend of Zelda: Phantom Hourglass ietsje minder moeilijk is dan zijn voorgangers, vooral doordat er minder kans is op vast komen te zitten doordat je niet goed weet wat je moet doen. Er staan zowat overal magische standbeelden die je tips geven wat er zou moeten gebeuren. Het gevolg is dat, zeker als je al wat ervaring hebt met de Zelda-reeks, de tijd die nodig is om tot het einde van dit avontuur te komen korter is dan anders. Zo is het best mogelijk dat je na zo'n vijftien uur spelen (mits je de randactiviteiten volledig aan je piratenlaars hebt gelapt) de credits over het kleine beeldscherm van de DS ziet rollen.   Toch wil dat niet meteen zeggen dat je Phantom Hourglass vanaf dan voorgoed in de kast mag opbergen, het spel bevat namelijk nog een erg vermakelijk Battle Mode, de multiplayer mode van het spel die via WiFi én multi-card play gespeeld kan worden. Hierin nemen twee spelers om de beurt de rol aan van Link, terwijl de andere speler in de huiden kruipt van drie Phantoms tegelijk, zeg maar de slechteriken binnen deze modus. De speler die Link bestuurt moet zoveel mogelijk stukken van de Triforce (het bekende driehoekssymbool uit de Zelda-reeks) naar een van de veilige zones op het speelveld zien te brengen, terwijl de Phantoms dit kost wat kost moeten vermijden.

Het leuke is dat de twee kanten heel verschillend spelen. Zo gebeurt het manouvreren van Link helemaal hetzelfde als in het singleplayer gedeelte van het spel, terwijl de Phantoms zich niet rechtstreeks laten besturen. Zij volgens enkel, net zoals de boot van kapitein dat doet, de door de speler uitgetekende lijnen op een plattegrond van de omgeving. Onderweg zijn zoals dat meestal het geval is tijdens dit soort potjes allerlei power-ups te vinden die je extra krachtig maken. Bovendien heeft Nintendo onder de noemer 'Big Plays' allerlei te behalen uitdagingen in de game gestopt, vergelijkbaar met het Achievement-systeen voor de Xbox 360. Dit maakt het spelen van potjes samen met een vriend extra aantrekkelijk, al was het maar om gewoon lekker ouderwets op te scheppen.