Ocarina of Time is de meest geprezen game ooit. Op Metacritic, de website die scores van alle grote gamemagazines en -websites verzamelt, prijkt een gemiddelde score van 99 op de schaal van 100. De game is nu voor de 3DS verschenen. ‘De perfecte game’ nogmaals recenseren, ga er maar aan staan. Je moet rekening houden met zowel de talloze gamers die het origineel al tig keren hebben uitgespeeld als degenen die voor het eerst met het meesterwerk aan de slag gaan. Gelukkig maakt Nintendo het ons makkelijk en blijkt Ocarina of Time ook in de 21e eeuw een heerlijke ervaring.
Mooiere game
Wanneer je de game opstart, lijkt alle mogelijke twijfel die je mi chien nog had, te verdwijnen. Wat ziet het er namelijk goed uit! Externe ontwikkelaar Grezzo heeft de game grafisch enorm verbeterd. In onze herinneringen is het origineel mooier dan dat het is, en dus lijkt deze versie in eerste instantie erg op de oorspronkelijke, maar als je de twee naast elkaar legt is er een verschil van dag en nacht. De personages hebben niet langer een wazig gezicht met een driehoek dat hun neus moet voorstellen, maar ogen nu als de originele artwork. Ze bewegen daarbij een stuk soepeler door de constante dertig frames per seconde. Ook de spelwereld is opgeknapt, waardoor er overal daadwerkelijk bomen en bloemen staan, muren nu echt op muren lijken en de statische locaties van weleer nu echt in drie dimensies worden weergegeven. Grezzo is er met vlag en wimpel in geslaagd om de game mooier te maken, zonder dat de geweldige sfeer van het origineel verloren gaat.
Dan is er natuurlijk de toevoeging van het 3D-effect en die past verra end goed bij Ocarina of Time. De talloze items die je verzamelt uit kistjes en boven je hoofd houdt worden bijna tastbaar, waardoor Hyrule nog meer aanvoelt als een echte wereld waar je een avontuur in beleeft. Ook zonder het 3D-effect oogt Ocarina of Time 3D mooi en het is absoluut niet noodzakelijk voor de algemene ervaring, maar wij wilden in ieder geval geen moment overwegen om het uit te zetten.
Op verkenningstocht
Belangrijker is natuurlijk of Ocarina of Time nog altijd dezelfde goede gameplay bevat als vroeger. Of beter gesteld: of de gameplay, die nagenoeg onveranderd is, nog altijd even leuk is. Grotendeels is dat wel het geval. Ocarina of Time blijft een les in perfect gamedesign. Hyrule is een gigantisch land en je kunt, wanneer de game zich na een begeleidend begin dat geen moment verveelt opent, gaan en staan waar je maar wilt. Dat kan in latere 3D-Zelda’s, zoals Twilight Prince , ook, maar Ocarina of Time beloont spelers daadwerkelijk voor elke seconde dat de spelwereld verkend wordt. Op elk stuk virtuele grond valt wel wat te beleven: een geheime grot, een gouden Skultulla waarvan er honderd verzameld kunnen worden, een hart-container die verstopt ligt op het dak van een huisje of een bewoner van een van de idyllische dorpjes die vraagt of je haar kippen bij elkaar kunt verzamelen. Er is altijd en overal wat te doen in de spelwereld van Ocarina of Time, en wil je even niets doen, dan is dat ook geen probleem: rondrijden op je paard Epona, met de wind in je haar, over het uitgestrekte veld van Hyrule, onderweg naar Lake Hylia of Gerudo Desert, is al overweldigend genoeg. En reken maar dat je onderweg weer iets nieuws tegenkomt.
Ocarina of Time verscheen nog voor de tijd dat ontwikkelaars elk moment je hand wilden vasthouden om je door een spel te begeleiden. Ook dat is een reden waarom de game je zo’n vrij gevoel geeft. Soms moet je echt even zoeken naar de volgende stap: wat te doen op het kerkhof van Kakariko Village? Hoe raak je niet verdwaald in het warrige Kokiri Forest? Om nog maar te zwijgen over de diverse kerkers in de game, die als de beste kerkers in de gehele Zelda-reeks beschouwd kunnen worden. Hier komt echt denkwerk bij aan te pas, met puzzels waarbij je de vele originele items en de omgevingen volledig moet benutten. Degenen die bekend zijn met het origineel zullen sommige nachten nog altijd badend in zweet wakker worden door een nachtmerrie over de beruchte watertempel. Uitdaging genoeg dus, natuurlijk voor nieuwkomers maar ook voor veteranen die zich aan de moeilijkere Master Quest durven te wagen.
Dertien jaar is dertien jaar
Gameplaytechnisch is er nagenoeg niets veranderd. Enerzijds is dat logisch: fans zouden moord en brand schreeuwen als er aan deze kla ieker gesleuteld werd. Anderzijds zorgt het ervoor dat de dertien jaar oude game soms ook echt aanvoelt als een dertien jaar oude game. Link, die automatisch springt, landt niet altijd precies waar je zou willen, de camera weet niet altijd waar hij heen moet draaien en soms wil je een blok duwen maar klim je er – neee, niet klimmen potdomme! - op. Het zijn hele kleine irritatiepunten, maar na meer dan een decennium had de game met gemak een beetje bijgeschaafd kunnen worden. Het is daarentegen wel zo dat Link nog altijd even soepel rondrent en rolt en dat de besturing met gemak aan de hedendaagse games kan tippen. Het feit dat de muziek nog altijd niet door een orkest is ingespeeld en dat de personages zich moeten uiten met geschreven tekst in plaats van echte stemmen, is een kwestie van smaak en rekenen we Ocarina of Time 3D dan ook niet aan.
De paar dingen die wel aan de gameplay zijn toegevoegd, zullen voor de meeste fans onnodig of vervelend zijn. Stenen die door er op te slaan de tijd aangeven worden nu vergezeld door stenen die tips geven. An sich zorgt dit ervoor dat nieuwkomers niet meer lang vast hoeven te zitten, maar dat was natuurlijk ook gedeeltelijk de charme van het origineel. Deze stenen kunnen echter genegeerd worden, iets wat helaas vrij moeilijk is bij het irritante feetje Navi. De fee laat regelmatig van zich horen en gaf altijd al hints door hard ‘hey, listen!’ te roepen, maar doet dat in deze remake nog iets vaker. Navi vindt het tegenwoordig blijkbaar belangrijk om te melden dat je voldoende rust moet nemen tu en het spelen door. Nou, bedankt Navi, maar dat maken we lekker zelf wel uit. Overigens zijn de toevoegingen die buiten de centrale game vallen, wel leuk: de Master Quest, een moeilijkere versie van de normale game in spiegelbeeld en een eindbaasmodus waarin je alle eindbazen nog eens kunt vechten, zijn aardige extras voor de fans.
De echte irritatiepunten komen door de verhuizing naar de 3DS. Zo is de circle pad iets minder precies dan de analoge stick van de Nintendo 64-controller (waardoor Link vaker net verkeerd springt) en hadden we het ook op prijs gesteld dat we items konden mappen op de vierpuntdruktoets. Nu werkt dit overigens wel via het onderste touchscreen, waar netjes alle informatie, zoals de map en beschikbare items, wordt afgebeeld, maar het is net even sneller om op een knop te drukken dan met je vinger het juiste icoontje op het touchscreen vinden.
Nog opvallender is het gebrekkige savesysteem van de game, dat er voor zorgt dat je elke keer wanneer je de game opstart in Kokiri Village of de Temple of Time begint. Op de Nintendo 64 was dit niet zo erg omdat je uren achter elkaar speelde, maar Ocarina of Time 3D is een handheldgame. Hoe irritant is het als je een kwartiertje kunt spelen en je de volle vijftien minuten kwijt bent aan het lopen naar de plek waar je de vorige keer bent gebleven? Nintendo had moeten beseffen dat gamen op een handheld een wezenlijk verschil betekent, en ervoor moeten zorgen dat je altijd op de plek begint waar je voor het laatst bent gestopt.
Menselijkheid
Het lijken allemaal miniscule klachten, en dat zijn het in zekere zin ook wel. Maar minpunten bij een game die zo goed is als Ocarina of Time, vallen gewoon extra goed op. Het doet gelukkig weinig af aan de algemene ervaring, en dat is er één van verwondering, van puur plezier en ook van emotie. Want naast avontuur en de strijd tu en goed en kwaad draait Ocarina of Time ook om iets dat de goede games van de echte kla iekers onderscheidt, iets dat ons allen weet te raken maar zo moeilijk is om na te bootsen in een computerspel: menselijkheid. Link, die als een klein jongetje afscheid neemt van zijn vriendinnetje Saria, beseft langzaam dat hij het lot van de wereld op zijn schouders draagt. En Link, die zeven jaar later weer terugkeert en voor dezelfde boomstronk staat waar Saria zeven jaar geleden op zat, maar die nu verlaten is. Een jongen in een mannenlichaam die eindelijk begrijpt wat de verantwoordelijkheid die hij heeft gekregen precies inhoudt. Tijden veranderen terwijl we ouder worden, maar het is goed om te weten dat sommige dingen hetzelfde blijven. Zo ook The Legend of Zelda: Ocarina of Time.