Het uitspelen van Left Behind heeft hetzelfde effect als de nazit bij een steengoede film: we missen de wereld zodra we terug zijn in de onze. Left Behind verrast de speler met nagenoeg perfect uitgevoerde filmische trucs en een wisseling in chronologie die van het actie-avontuur van het jaar de vertelling van het jaar maakt. De nieuwe inhoud is zó goed uitgewerkt en voelt zó vertrouwd, dat het een reeds fantastische ervaring compleet maakt.

We prezen The Last of Us om het volwassen verhaal en bij Left Behind wordt aan gameplay en vertelling zowaar een zelfstandige laag toegevoegd. In een twee uur en drie kwartier durende aflevering (level of DLC willen we het eigenlijk niet noemen) ervaren we het meest volwassen verhaal dat je je bij twee opgroeiende kinderen kunt voorstellen. Ellie en Riley reflecteren op hun leven bij de militaire academie en op hun jeugd. In een andere tijdzone overleven Ellie en Joel in een wereld die er inmiddels erger aan toe is. Op beide momenten ontdekken de personages het belangrijkste verweer tegen de stervende wereld: vriendschap.

Magische modus

Left Behind is méér dan een prequel, omdat het momenten met Joel en Ellie vermengt met de gebeurtenissen vóór die tijd. De wisseling tussen de wereld van Ellie en vriendin Riley en die van Ellie en Joel heeft dankzij alle kleine details het effect van een tijdcapsule. Wat je meemaakt en draagt in één tijd druppelt namelijk als geestelijke bagage – of letterlijk als rugzakinhoud – door naar de andere. Zo ontdek je niet alleen waar bepaalde ervaringen van Ellie ontstonden, maar leer je ook meer over de Fireflies, Ellies moeder en het langzame verval van de wereld. In het segment met Ellie en Riley zien we twee spelende tieners die stiekem een winkelcentrum verkennen, bij Ellie en Joel is het vooral een overlevingstocht in de tijd die we kennen. De twee tijden knopen losse eindjes aan elkaar door van bijzaken uit briefjes of korte opmerkingen in The Last of Us hoofdzaken te maken. Zodoende voelt alles in Left Behind vertrouwd.

Tijdens de momenten in het winkelcentrum zak je achterover, kijk je naar de tieners en glimlach je zoals je dat bij een ontroerende film of een luchtige highschool-serie zou doen. De meiden giechelen rijkelijk, vertellen moppen en reageren onbezorgd op elkaar en de wereld. In het winkelcentrum zien we de eenvoud en het plezier van een uitstapje naar de mall, waarbij kleine dingen als verkleedpartijtjes en een bezoek aan de speelhal magisch worden. De manier waarop Riley en Ellie zich zorgeloos door de wereld bewegen is zowel aandoenlijk als pijnlijk, want als kijker heb je de wetenschap dat dit soort ervaringen eenmalig zijn in een wereld die langzaam wegrot.

Left Behind is geweldig verhalend, meer nog dan The Last of Us was. Toch behoudt het een fijne balans tussen verhaal en ervaring, omdat je samen met Riley vooral speurt of speelt en in het deel met Joel moet zien te overleven. Overigens zijn zelfs in dat deel nog nieuwe verhalen te ontdekken, want je treft bijvoorbeeld briefjes en taperecorders met de verslagen van een groep doorgewinterde soldaten. Het lijken kleine details, maar zet je die pijnlijke overblijfselen naast de fijne ervaringen die de meiden gretig in hun in kleurrijke rugzakken proppen, dan kan het contrast haast niet groter.

Survivalmodus

Terwijl je vooral dingen beleeft en ontdekt met Riley, is de schakeling naar het overlevingsdeel met Joel extra hard. Daar moet Ellie zien te overleven en haar enige houvast – liggend in een frozen yoghurt-zaak nota bene – in leven zien te houden. Dit segment speelt als vanouds en herinnert aan de momenten in de dichte sneeuw, waar je met slechts een aardappelmesje en een baksteen naar donkere hoeken sloop om tegenstanders te belagen. Ook nu is het zaak om ingrediënten voor bommen en medkits te vinden, hoewel een origineel element is toegevoegd. Clickers, geïnfecteerden en reguliere tegenstanders bewegen zich door dezelfde gebieden en je begrijpt wat een uiteenspattend flesje naast een bandiet veroorzaakt. Van een afstandje toekijken hoe vijanden vechten voor hun leven is erg bevredigend.

In The Last of Us maakte Ellie zich minder zorgen om Joel, die buitenspel lag terwijl zij jaagde in een witte, doodstille omgeving. Het was een rustpunt in The Last of Us; ditmaal is de tocht veel zorgwekkender. Ellie is immers in de buurt van een gewonde Joel, waardoor de nadruk op haar reddingsdrang komt te liggen. Tijdens het spelen stijgt het respect voor Ellie en merk je hoeveel ze betekent voor Joel. Dit en meer schiet er door je hoofd bij gevechten en op het moment dat angst en verantwoordelijkheidsgevoel op het toppunt zitten, schakelt het spel naar Riley in het winkelcentrum. De wisselingen zijn altijd goed getimed en met terugwerkende kracht raak je verbaasd over de kwaliteit van de vertelling: alles past en elke wilde tijdswending werkt.

Beleven en overleven

Left Behind schittert dankzij een verhaal over opgroeiende kinderen die de wereld beleven in plaats van overleven, tot het moment waarop dat laatste overheerst. Waar Ellie door Joel vaak de mond werd gesnoerd, komt haar melige karakter bij Riley volledig tot wasdom en zien we een kant die we graag meer hadden gezien. Het zijn de kleine grapjes tussen de twee meiden die ontroeren en de vechtpartijen in de koude ijswereld die de wanhoop (en het contrast) zo sterk benadrukken.

In het Riley-deel lach je mee met de personages en zoek je zelfs naar extra manieren om conversaties te starten. In het Joel-deel vermijd je menselijk contact en ben je haastig op zoek naar alcohol, scharen en andere bestanddelen van draagbaar terreur. Naast die variatie in gameplay zijn ook de gezichtsuitdrukkingen, effecten en aankleding van de wereld indrukwekkend. De schaduwen van regendruppels op de muren zijn mogelijk nog mooier, de richting van roetaanslag bij verbrande tegenstanders is griezelig correct en het geluidsdesign is van topniveau. Niets doet dan ook vermoeden dat het ‘slechts’ om downloadbare content gaat.

Je verwacht van DLC misschien niet die graad van perfectie maar Left Behind is foutloos. Er is geen bug te bekennen, geen enkele daling in framerate en geen enkel inconsistent effect van realisme te vinden. Het reeds prachtige verhaal wordt perfect afgerond, waarbij niets geforceerd of uitgemolken lijkt. Alles klopt en Left Behind voelt daardoor als een extra bonus bij een verhaal dat als hoogtepunt in ons geheugen staat gegrift. Left Behind had ook gewerkt als het meer van hetzelfde zou zijn. Deze content gaat nóg dieper, is wéér vernieuwend en maakt in retrospect The Last of Us compleet.